Bella Muerte

I

[GERARD]

            Kiedy byłem mały, lubiłem patrzeć w niebo. Leżałem na trawie, obserwując obłoki z wielkim zainteresowaniem. Białe, puchate kształty leniwie przesuwały się po błękitnej przestrzeni. Można było je przyrównać do życia. Tak samo płynie ono sobie spokojnie, lecz czasem przyspiesza swój bieg, tak jak chmury pędzące pchane  przez nagły powiew niekontrolowanego wiatru. Moje koleżanki zawsze piszczały, jak te zdradzieckie obłoki zasłaniały im słońce. Nigdy tego nie byłem w stanie zrozumieć. Dla mnie moment, w którym promienie nie atakowały twarzy, był wręcz zbawienny. Na moje oblicze wpływał cień, który przynosił ze sobą spokój, błogość. Piętnastoletnie myśli i problemy zajmowały głowę. Moje życie kręciło się dookoła znajomych, seksu, ciągłych imprez, alkoholu i narkotyków. Uwielbiałem, gdy zabawa była przednia. Można było się wyszaleć, oderwać od codziennej monotonii oraz problemów zarówno tych w szkole jak i w domu. Często nie pamiętałem, z kim lądowałem w łóżku. Nie ważne było to czy z rana budzę się obok kobiety, czy obok mężczyzny. Zawsze i tak były to osoby, których nie widziałem wcześniej na oczy, a później nie zamierzałem utrzymywać kontaktów. Teraz uzmysłowiłem sobie, jaki ja byłem głupi. Nie doceniałem tego, co miałem - a miałem naprawdę wiele. Zostałem obdarzony kochającą rodziną. Co prawda nie kompletną, ale kochającą. Oczywiście jako nastolatek uważałem, że zostałem bardzo skrzywdzony tym, że tata nas nie kochał i postanowił poszukać szczęścia u jakiejś lafiryndy w moim wieku, która nie była jeszcze niczyją matką i nie doświadczyła nigdy, jak to jest stracić męża w taki sposób. Mój brat, Mikey, to dobry chłopak i zasłużył w życiu na wszystko, co najlepsze. Dawniej krył mnie przed Donną, gdy wracałem zalany do domu. Doprowadzał mnie do stanu użyteczności ze stanu solidnego upojenia alkoholowego. Rodzicielkę też kochałem całym sercem. Robiła co w jej mocy, aby sprowadzić mnie na prawidłową drogę. Chciała, żeby jej starszy syn w końcu wydoroślał i znalazł dobrą pracę, która zapewniłaby mu przyszłość we względnie dobrych warunkach sanitarnych. Czasem aż serce się krajało na widok desperacji malującej się w jej czynach, które miały na celu ogarniecie mojej osoby. Nie ułatwiałem jej jednak tego zadania nawet w najmniejszym stopniu. Ale cóż mam poradzić… Byłem młody, a moje serce uciekało ku zakazanemu, nieznanemu i wyrywało się w kierunku buntu. Teraz mam dwadzieścia trzy lata i żałuję, że nie starałem się nic zmienić…

            Często wracam do przeszłości. To jedyne co sprawia, że jeszcze nie zwariowałem. Wspomnienia. W tym miejscu często uciekają w niepamięć. Nikt już nie przywiązuje do nich wielkiej wartości. Jednak jest to ten czynnik, który utrzymuje jeden z naszych podstawowych organów, a mianowicie mózg, świeżym, niezaśmieconym. Chroni to przed staniem się rośliną, po prostu czujesz, a wyższe uczucia są tutaj uznawane za oznakę słabości, zbędny element. Jeżeli osobniki zamieszkujące tę fortecę wyczują twój strach, zmieszanie, wątpliwości, czy inne słabostki, jesteś skończony. Uzewnętrznisz takie uczucia jak szczęście, wewnętrzny spokój czy pozostałe pozytywne cechy, jesteś skończony. Wyglądając jak dziecko z trzeciego świata również sobie nie pomagasz. Więźniowie są jak wilki, niedźwiedzie, albo inne tego typu zwierzęta. Pokazujesz wyżej wymienione emocje i nie zostaje na tobie sucha nitka. Najlepiej jest być bezwzględnym, stonowanym i pewnym siebie. Jestem świetny w te klocki. Idealnie skrywam w sobie to, co czuję. Wychodząc z celi przybieram maskę pewnego siebie człowieka. Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że emanuję władczością, siła i, co najważniejsze, tajemniczością. Ta ostatnia cecha sprawia, że ludzka wyobraźnia zaczyna pracować. W głowie zaczynają się pojawiać najohydniejsze i zarazem najgorsze obrazy. Moja osoba jest szanowana w tutejszych kręgach. Nikt nie zna mojego prawdziwego imienia, kryję się pod kryptonimem. Nikt nie wie za co tutaj siedzę, a to wcale nie jest kolorowe. Nikt nie ma wglądu w moją przeszłość, to co wypełnia moją głowę, w niej pozostaje. NIKT MNIE NIE ZNA . Po kątach więźniowie szepczą o mnie różne rzeczy, rozważają na mój temat i karmią się plotkami oraz domysłami, które w rzeczywistości prowadzą donikąd. Liczą, że puszczę ostatecznie parę z ust, ale nie mam na dzień dzisiejszy nic takiego w planach. Zawsze kroczę dumnie, z wysoko podniesiona głową przemierzam korytarze. Nie okazuję strachu nawet gdy moje nadgarstki są spętane kajdankami i od czasu do czasu strażnik pcha mnie gwałtownie do przodu. Jednak nawet w oczach służbistów czają się iskierki strachu. Boją się. Jednak to trzyma się tylko nowicjuszy, którzy nie znają jeszcze zasad tutaj obowiązujących. A ten strach jest prawdziwy, oparty nie na domysłach, lecz na faktach. Oni i naczelnik znają historie każdego więźnia. W tym moją. Nigdy żaden wartownik nie został uszkodzony z mojej inicjatywy, no chyba, że mi kazano… ale to całkiem inna, odrębna historia. Jednak wiedzą, że jestem do tego zdolny, więc czemu by tego nie wykorzystać? ‘Reputacją’ zdobywam papierosy i kawę. Tylko to mi jest potrzebne w zamian za spokój. To naprawdę niewielka cena. Na jedno skinienie mojego palca wskazującego powstanie bunt. Wszyscy, bez wyjątków, jak jeden mąż zdemolują znaczną część budynku. A po co komu zbędne szkody? Do strażników mówię po imieniu, z naczelnikiem jestem na ‘ty’, w celi jestem sam, używki są mi dostarczane, potajemnie wykonuję polecenia dotyczące strażników, które otrzymuję ‘od góry’ i mam szacunek wśród ludzi odsiadujących wyroki. Czego chcieć więcej? Przypomniała mi się moja ostatnia rozmowa z głową tego całego burdelu.

-  Panie Way, niebawem przypłynie do nas w ‘odwiedziny’ nowy strażnik. Obowiązuje ten sam schemat co zawsze – oznajmił twardo. – Sid każe nowemu coś udowodnić, pan nawiązuje z nim jakże uprzejmą konwersację. Jednak – zaznaczył. – Tutaj podobieństwa się kończą. Wprowadzam ten rzadki wyjątek – westchnął. – Musi zostać sprawdzona jego siła fizyczna.

- Do tej pory rzadko byłem o to proszony, Joseph – rzekłem.

- To sytuacja wyjątkowa – mruknął i podsunął mi zdjęcie. – I tym razem on ma nie przejść próby.

Uważnie zmierzyłem mężczyznę wzrokiem. Wyglądał za okno. Nie miał co prawda pięknych widoków, ale obserwował krajobraz z wielkim zainteresowaniem. Chyba to go uspokajało, więc nie wnikałem w szczegóły. Wyraźnie coś go męczyło i intensywnie nad tym myślał. Facet ma już swoje lata. Jego włosy są siwe, a przeszywające, błękitne oczy zasłaniają okulary w czarnych oprawkach. Rysy twarzy i budowa ciała sugerują to, że jest z lekka przetłuszczony i za długo siedzi w weekendy na garnuszku żony. Brzuch mu wystaje i wszelkie koszule mocno go opinają, nie ważne jak szerokie by były. Na ramiona zarzuca różne garnitury. Krawaty, to jest to z czego słynie. Odznaczają się naprawdę wielką różnorodnością we wzorach i kolorystyce. Nosi materiały w stokrotki, paski, pieski czy nawet w gwiazdki. Zerknąłem na zdjęcie odwrócone ilustracją do dołu. Przewróciłem je i zacząłem studiować rysy twarzy przedstawionego na niej osobnika płci męskiej. Uważnie zacząłem się przyglądać oczom, podbródkowi oraz innym dość  istotnym cechom zewnętrznym.

- Heh… - mruknąłem. – To twój brat czy syn? – zapytałem  z cwaniackim uśmiechem na twarzy.

Obrócił się nadzwyczaj gwałtownie. W jego tęczówkach malowała się po części panika, ale w większości jakby ulga.

- Skąd wiesz? – po chwili jednak machnął ręką w geście zrezygnowania. – Zresztą, co ja się pytam. Ty wszystko wiesz – zaśmiał się gardłowo.

- No cóż… - uniosłem wymownie brwi.

- Dobra, przejdźmy do rzeczy – odchrząknął. – Syn – wyjaśnił. – On chce się przyjąć tu do służby. Nie podoba mi się to – uciął niespodziewanie. – Bella Muerte nie jest miejscem dla niego.

- A dla ciebie jest? – zagadnąłem. – Nie chcesz żeby zmarnował sobie życie i poszedł w twoje ślady? Masz wobec niego inne plany? Chcesz mieć wszystko pod kontrolą i starannie zaplanować jego przyszłość?- zarzucałem go pytaniami ze spokojem.

Posłał mi niecierpliwe i rozdrażnione spojrzenie.

- Tu nie jest bezpiecznie – zakomunikował. – A ja nie chcę żeby stała mu się to krzywda. Uzgodniłem to już z Margaret i oboje się zgadzamy co do tego przedsięwzięcia.

- Nie mieszaj już w to swojej żony – zaśmiałem się. – Hmmmm… - mruknąłem. – Nie chcesz, aby stała mu się krzywda, ale ja nie jestem ci w stanie tego zapewnić. Nie chcę mu zrobić nic złego.

- Będziesz musiał Gerry. Wiem, że to mój syn, ale wszystko ma swoją cenę. Jak mu pokarzesz, że tutaj nie jest jego miejsce, odpuści – kiwał głową w geście uznania dla własnej myśli. Jak trochę krwi się poleje, to nic się nie stanie. Daję ci wolną rękę, ale nie zabij go – pogroził mi palcem. – Masz skłonności ku temu – zaśmiał się z własnego żartu, który w moim odczuciu był strasznie kiepski nie na miejscu.

- Zdasz moje zdanie na temat mojej własnej przeszłości. Poznałeś fakty i to, co wykazała sekcja, ten widok nie był dla mnie prosty. Więc przestań mi pierdolić takie rzeczy. Ciągle się nie wysypiam, bo mam koszmary – powoli się unosiłem. – To. Nie. Jest. Śmieszne – walnąłem pięścią w jego biurko. – Nie żartuj sobie z tego.

- Spokojnie – zaśmiał się i dał mi paczkę papierosów. Zmierzłem ją groźnym spojrzeniem. Staruch myśli, że wszytsko może sobie wykupić. Nie mogłem jednak długo gniewać się na niego i udawać obrażonego...

- Dobra Joseph, idę – odparłem już nieco spokojniej. - Niech go Sid przyśle na spacerniaku – poinstruowałem. – Byłbym wdzięczny gdyby Seth obstawiał to wszystko. Nie chcesz chyba, żeby inni się dołączyli, jak było ostatnio – zaśmiałem się. – W innym razie z twojego syna nie zostanie nawet puree ziemniaczane.

- Dobra, czekaj na znak – usiadła w fotelu z cichym stęknięciem.

Skinąłem głowa i wyszedłem. Za drzwiami siedział Emanuel. Z jego postawy wywnioskowałem, że na mnie czekał,

- Teraz czy później? – zapytał pokazując kajdanki.

- Teraz, lepiej nie ryzykować.

Pokiwał jedynie twierdząco głową i skuł mi nadgarstki. Cała droga do celi przebiegła we względnym spokoju i ciszy.

Teraz leżę sobie na mojej w miarę wygodnej pryczy i wspominam.  Może ten okres w moim życiu, który ciągle rozpamiętywałem, nie jest kolorowy, ale stał się jednak wyznacznikiem nowego rozdziału na osi mojego życia. Każdy przezywa chwile dobre jaki i te złe i każdy pewnych rzeczy doświadcza na swój własny, niepowtarzalny sposób. Jednego dnia jesteś szczęśliwy, wydaje ci się, że możesz dokonać rzeczy niemożliwych, a drugiego jesteś wrakiem człowieka. Jednego dnia jesteś na szczycie, a drugiego na samym dnie. Jednego dnia masz wszystko czego twoja dusza zapragnie, a następnego nie masz już nic. Takie jest właśnie nasze życie. Z jednej strony nieprzewidywalne i niesamowite, a z drugiej strony nudne i usłane straszną monotonią. Przeżywamy także swoje wzloty i upadki. Jedni się nie poddają i walczą z tym co złe, a inni nie są w stanie przezwyciężyć pewnych rzeczy i zostają na dnie, z którego już się nie podnoszą. Tak właśnie było między innymi ze mną. Kiedyś posiadałem dobrą pracę i byłem szefem samego siebie, cieszyłem się szacunkiem wśród podwładnych i współpracowników zarazem, a w domu czekała na mnie moja ukochana żona Lindsey i jedyny skarb w postaci córeczki Bandit.. Jednak nadszedł też ten okropny dzień, w którym moje życie zmieniło drastycznie swój bieg nie w tym kierunku co trzeba, obróciło swój pęd i nieprzerwany ciąg o sto osiemdziesiąt stopni i sprawiło, że już nigdy nie zostanę tym samym człowiekiem, co kiedyś. Pogrążyłem się w nicości, rozpaczy i otoczył mnie mrok…

            Sięgnąłem do prawej kieszeni moich więziennych spodni. Teraz miedzy moimi palcami znajdowało się zdjęcie. Przedstawiało ono małą dziewczynkę o czarnych jak smoła włosach spiętych pstrokatymi gumkami w dwa kitki na czubku głowy. Jej pyzatą buźkę zdobił szeroki uśmiech. Oczy śmiały się do obserwatora. Miały głęboki odcień brązu. W rogu widniała data zrobienia fotografii. O3.07.11. Niecały rok temu. Pod poduszką mam jeszcze całą kopertę podobnych znalezisk. Jest na nich ta sama dziewczynka we wcześniejszych etapach życia i tych jeszcze późniejszych. Mimowolnie pojedyncza łza spłynęła po moim policzku w dół. „Nie płacz debilu!” – skarciłem się w myślach. Łzy są porażką  ciała pokonanego przez serce. Moje serce pękało i bolało niewyobrażalnie. Nigdy nikomu nie chciałbym życzyć, aby przeszedł przez to samo co ja. Takie okropne doświadczenia strasznie zmieniają człowieka i powodują, że już nigdy nie będzie taki sam jak wcześniej. Już nie będzie tym, kogo wszyscy znali.

- Otworzyć trzysta sześćdziesiąt dziewięć! – rozległ się krzyk strażnika.

Zacząłem zastanawiać się kogo znów będą dręczyć. Jednak po bardzo szybkiej chwili uzmysłowiłem sobie, że mundurowy właśnie wywołał numer mojej celi. Nie miałem pojęcia, co się dzieje. Nigdy bez uprzedzenia dla mojej osoby podobne akcje nie miały miejsca. Mi takie rzeczy po prostu się nie zdarzały. Kraty celi początkowo lekko drgnęły, aby po paru sekundach groźnie zatrzeszczeć i gwałtownie przesunąć się w prawo. Po chwili przejmującej ciszy, nasłuchiwania i szalonego bicia serca w mojej własnej piersi, usłyszałem kroki mężczyzn w ciężkich oficerskich butach zbliżających się ku mnie.