Bella Muerte

VIII

Bullet for my valentine – tears don’t fall

[FRANK]

-          No już! – wydarł się na nas z mocą wartownik. – Schowek sam się nie posprząta!

Byłem z lekka śnięty. Też sobie wymyślili sposób na pobudkę. „ Fantazja, po prostu fantazja ” – pomyślałem z sarkazmem. Przeciągnąłem się, otwierając oczy. Zerknąłem na Gerarda. Był lekko rozkojarzony, a na jego prawym policzku widniały odciśnięte palce. Zamknął jedno oko, próbując zorientować się w zaistniałej sytuacji. Przy akompaniamencie głośnych narzekań strażnika, ruszyliśmy się w końcu z łóżka. Oczywiście nie obyło się bez cichych pomruków złości i wyraźnego ociągania się. Teraz spaliśmy wyłącznie na jednym posłaniu, odkąd wczoraj zabrali moje, które było połamane do naprawy. W sumie to od kiedy zrobiliśmy ten ważny krok do przodu w naszych wzajemnych relacjach, a nawet dwa, to i tak dzielimy wspólnie pojedyncze łóżko. Nie mogłem  do końca uwierzyć w to, co się stało. Może brzmi to nieco naiwnie, albo jak zeznanie zakochanej nastolatki, ale w istocie tak było, a ja się czułem jak taka dziewczyna. Nadal moje serce bije szybciej jedynie na samo wspomnienie tamtej nocy. Gdyby nie miejsce, w którym obecnie się znajdujemy, pomyślałbym, że to jeden z moich popapranych snów pozbawionych logiki.

- Ruszmy się panowie, ruszamy. Bez ociągania – mruknął mężczyzna w mundurze. – Nie macie na to całego dnia.

Wyszliśmy z celi prowadzeni przez dwóch strażników. Postanowili się ubezpieczyć na wypadek problemów i nie działali nigdy jednostkowo. Zawsze istnieje pewne ryzyko, że jednemu z więźniów zachce się zaszaleć. W pogotowiu musi być ktoś do pomocy postawiony wyżej w tutejszej hierarchii. Przemierzaliśmy korytarze bloku B w niczym niezmąconej ciszy. Od betonowych płyt podłoża odbijały się jedynie odgłosy ciężkich butów i brzęczenie naszych kajdanek. Po pewnym czasie dotarliśmy do dość sporych rozmiarów drzwi. Jeden z mundurowych wyjął pęk kluczy i wsadził jeden z niebieską zawieszką do zamka. Po otwarciu wrót naszym oczom ukazało się wnętrze niemałego bynajmniej i bardzo zagraconego pomieszczenia. Nie wiem czy słowo ‘burdel’, mogłoby to nawet odpowiednio nazwać. Po podłodze walały się szmaty, szczotki, miotły i miotełki, grabie, laczki, łopaty, nawozy, odświeżacze do powietrza, detergenty i inne tego typu przedmioty. Pólki były zawalone od góry do dołu płynami do mycia okien, kibla, zlewu, podłogi i odkażania sprzętów medycznych. Wiadra, pojemniki i kartony również nie były uporządkowane. Worki na śmieci wisiały na wieszaku i również po części przysłaniały płyty betonowe. Na ścianach widniały zacieki, lepkie plamy i jakiś mech.

- Jak my mamy posprzątać ten burdel na kółkach ? – zapytał z niedowierzaniem Gerard, którym wstrząsnął niemały szok.

- Macie na to caluśki tydzień. Bez obaw, 2605. Zapewniam was, że zdąrzycie – zaśmiał się strażnik. – Tymczasem trzymajcie klucze. Macie się zamknąć od środka. Ja wrócę z Horneyem za parę godzin – oznajmił nadzwyczaj rzeczonym tonem. – Trzeba jeszcze dopilnować tych chuliganów na dyżurze w kuchni. Nie jesteście jedyni. W porównaniu do nich nie stanowicie wielkiego zagrożenia, małe piwo z was. Zaraz zaczną się żarciem rzucać i wbijać sobie widelce w oczy, a noże w ręce – westchnął kręcąc głową z rozżaleniem. – Żadnych wygłupów. Mam nadzieję, że nie zawiedziecie mojego zaufania. Liczę również na to, iż będziecie pracować jak pszczółki, gdy łąki rozkwitają.

- Jasne – mruknąłem z rezygnacją i zapatrzyłem się na ten bałagan.

W moim mniemaniu to tego nawet pięciu ludzi w miesiąc by nie wyczyściło. To jest więzienie czy zakład karny? W sumie to chyba i tak na jedno wychodzi.

- Więc w takim razie zapraszam do środka. Zapalicie sobie światło i raz! Zasuwacie! – rozpiął nam kajdanki.

Po tych słowach zamknął drzwi. Gerard doskoczył do nich w mgnieniu oka i trwale przypieczętował kluczem. Według mnie ta cała sytuacja z zabezpieczaniem się w środku na własną rękę było dziwne i podejrzane. Way jak widać nie miał z tym żadnych problemów i zachował się jakby taka sytuacja była dla niego codziennością.

- To co? – zagadnąłem. – Wygląda na to, że czeka nas całkiem sporo naprawdę brudnej roboty – powiedziałem ze smutkiem, marszcząc nos.

- Nie dramatyzuj tak.

Poczułem jak ręce mojego kochanka ciasno oplatają mnie w pasie i przyciągają do jego rozgrzanego tułowia. Nasze ciała złączyły się ze sobą. Way położył swój podbródek na moim ramieniu, a jego palce powędrowały do suwaka od mojego kombinezony. Już zrozumiałem do czego dąży ten cwaniak. Nie powiem żeby mi to przeszkadzało, ale chyba powinniśmy już zacząć porządkować rzeczy porozwalane po podłodze. W innym razie nie skończymy tego do końca roku.

- A co powiesz na to… - szepnął. – Abyśmy… się odrobinę zabawili – zamruczał mi uwodzicielsko do ucha przygryzając jego płatek. – Jesteśmy całkiem sami… Uwierz, że taka okazja nie zdarza się za często i może się już nie powtórzyć. Należy to wykorzystać – lekko otarł się ustami o mój policzek, co wywołało cichy jęk z mojej strony.

- Wiesz dobrze, że powinniśmy to posprzątać – wydusiłem z siebie.

Nie mam pojęcia jak ten facet to robi, ale tracę przy nim zdolność racjonalnego myślenia. W szczególności jak wyprawia ze mną takie rzeczy. Nie potrafię mu się oprzeć. Zawdzięcza to urokowi osobistemu? Z pewnością. Posiada wrodzoną charyzmę? Zapewne. Zaczęły się pode mną uginać kolana z nadmiaru emocji. Ulegałem mu stopniowo i zdecydowanie za szybko.

- Jesteś tego aż taki pewien? – zapytał.

Jego dłonie sprytnie przedostały się pod mój kombinezon. Poczułem zimny dotyk w okolicach moich bokserek, a następnie po wewnętrznej stronie ud. Wydałem z siebie ciche westchnienie rozkoszy. Czułem jak mój członek już zaczyna twardnieć, chociaż do niczego za bardzo nie doszło, ale emocje i odczucia dały swoje.

- N… nie – wyjąkałem, usilnie starając się brzmieć nieco bardziej stanowczo.

Moje powieki zmrużyły się lekko z podniecenia. Palce Gerarda co raz znajdowały się tam gdzie nie powinny. Mianowicie stale zahaczały bądź też ocierały się o okolice mojej męskości. Naturalnie wszystko było ‘niechcący’. Po chwili moje bokserki zostały osunięte w dół. Założę się że to również na bank nie było celowe. Mężczyzna przycisnął mnie do szafki, przed którą stałem. Nie była to wygodna pozycja, lecz nie zwracałem na to najmniejszej uwagi. Ważne było teraz to, co Gerard Way robi z moim ciałem i jak panuje nad moimi emocjami. Wodził delikatnie opuszkami palców wzdłuż mojego prącia drażniąc skórę i wywołując niekontrolowane fale dreszczy, które niosły nieopisaną rozkosz i niemal zwalały mnie z nóg.

- Ooooo kurwa – zawyłem przeciągle.

Dłonie Waya zacisnęły się na moim penisie i zaczęły się po nim szybko poruszać w przód i w tył. Nie wiedziałem naprawdę jak ja to robiłem, że wciąż byłem w stanie utrzymać się w pozycji pionowej. Zwijałem się z przyjemności, sapiąc głośno. Co chwile wymawiałem imię ukochanego, sięgając nieba i zatapiając się w jego rozkoszach. Czułem, jakbym przebywał na Polach Elizejskich, a nie w Bella Muerte, więzieniu na środku Oceanu Spokojnego. Doszedłem będąc jakby w innym świecie.

- Doprowadzasz mnie do szaleństwa, głupku – wydyszałem z lekkimi problemami i przerwami na zaczerpnięcie oddechu.

-  Teraz twoja kolej  złotko – mruknął zamieniając się ze mną miejscami.

Zsunąłem z niego kombinezon do połowy i pozbyłem się zbędnych materiałów zasłaniających jemu to, co ma najlepsze. Wszedłem w Gerarda szybko, co spowodowało falę przeróżnych przekleństw pod adresem wszystkiego, co jest możliwe. Przyspieszyłem ruchy ze świadomością, że wtedy szybciej Gerry poczuje przyjemność zamiast bólu dźwięczącego w uszach. Tak też się stało. Dyskomfort w mgnieniu oka został zapomniany i mój towarzysz zaczął pojękiwać z przyjemności. Uwielbiałem go obserwować, gdy był w ekstazie. Jego dłonie mocniej zacisnęły się na rusztowaniu metalowej szafki z wsuwanymi półkami. Wchodziłem w Waya szybko i zdecydowanie, a następnie usuwałem się z jego wnętrza, aby pojawić się w nim ponownie. Sprawiało to, że popychałem tym samym jego ciało do przodu. Odbijał się, raczej boleśnie, biodrami od mebla o twardej teksturze. Robił on także niemało hałasu, ze względu na właśnie to tworzywo, z którego został wykonany. Uderzałem jeszcze przez chwilę rytmicznie w pośladki mężczyzny, aż ponownie zostałem zaspokojony. Odsunąłem się cały zdyszany od Gerarda, który ciągle opierał się o szafkę zaciskając palce na jej szkielecie. Starał się uspokoić oddech, aby przywróci wszystko do normy. Jak na chwilę obecną, sapał ciężko, więc również dałem mu parę sekund na odetchnięcie. Gdy jego serce pompowało już normalną ilość krwi, ubrał się i obrócił twarzą do mnie.

- Kto by pomyślał, że w takim małym ciałku, drzemie taka bestia? – zaśmiał się i zachłannie mnie pocałował.

Nie opierałem się. Wręcz przeciwnie. Mimo zmęczenia, wpuściłem język Gerarda głębiej do swojej jamy ustnej. Z zachłannością oddawałem każdą, nawet najmniejszą pieszczotę. Nigdy nie miałem dosyć dotykania jego ciała. Każdy pretekst by to uczynić był na wagę złota. Z czarnowłosym było mi wspaniale. Gdy potrzebowałem, aby podnieść mnie na duchu czy rozbawić, sprawiał, że czułem się lepiej. Mogłem z nim pomilczeć i ta cisza nie była niezręczna, lecz kojąca. Gdy wymagała tego sytuacja, potrafił być poważny, bądź ociekać sarkazmem i kpiną. Wiedziałem, iż przy nim nic mi nie grozi i czułem się przez to bezpieczny.

- Czas tu posprzątać – wypomniałem mu po chwili.

Spojrzał na mnie z wyrzutem, ale nie zaprzeczył. Jasnym było, że żadnemu z nas nie przypadło do gustu ogarnianie tego bałaganu.

- Fakt – przyznał ponuro.

Zabraliśmy się za sprzątanie tego wszystkiego. Zaczęliśmy od przestawienia pudeł i układania ich pod ścianą. Niektóre były czymś wypełnione, a inne całkiem puste. Miotły i szczotki powędrowały do dużego, czarnego kubła  i od razu zrobiło się bardziej przestronnie. Przynajmniej mieliśmy jak się poruszyć, nie ryzykując przy tym zaliczenia gleby. Wracając do zbierania ścierek z podłogi, usłyszałem jak Gee nuci jakąś piosenkę.

He said I love you boy,

I love your soul.

He said I love you baby oh, oh, oh, oooh, oh.

He said I love you more than words can say,

He said I love you bayayayayby.*

Tak się śmiesznie przy tym gibał, że nie mogłem powstrzymać szerokiego uśmiechu, który wpłynął mi na usta i głośnego śmiechu. Wyglądał komicznie. Nie sądziłem, że ktokolwiek śmieje się i żartuje podczas pobytu w więzieniu.

- Wariat – mruknąłem i pocałowałem go namiętnie.

- Co teraz robimy? – zapytał wzdychając z rękoma na własnych biodrach.

Rozejrzałem się uważnie, oceniając stopień zabałaganienia i ewentualne ruchy, aby jemu zapowiedz.

- Te szmaty z podłogi wwalmy na tą dolną półkę – zatoczyłem ręka koło po pomieszczeniu. – Później zajmiemy się tymi detergentami, dywanami i ogólnie całością.

- Ok. – sapnął z niesmakiem.

Po godzinie przyszedł strażnik. Stwierdził, że na dzisiaj koniec. Zauważył nawet, iż całkiem sporo zrobiliśmy. Po wymienieniu uprzejmości, zaprowadził nas do celi. Tym razem w pojedynkę, bez swojego kompana. Pierwszy raz spotkałem się z taką sytuacją.

- Czeka na was obiad – oznajmił sucho. – Wieczorem ktoś przyjdzie po naczynia, albo jutro z rana – pożegnał nas tymi słowami, zmykając celę i oddalił się.

Zaczęliśmy pałaszować kaszę z kromką czerstwego chleba. Szczerze mówiąc, to zdążyłem już się przyzwyczaić do dań, jakie tu serwują. Podejrzewam, że i tak jest raczej lepsze, od jedzenia, które podają więźniom w innych placówkach tego typu.

- Gerry? – zapytałem.

- Hmmmm….?

- Mówiłeś, że brat ciebie tutaj odwiedza…

- Owszem – przytaknął. – A do czego zmierzasz?

- Powiedz mi coś o nim – poprosiłem przyciszonym głosem. – Jaki on jest?

Czułem się nieco głupio wypytując o rodzinę mojego chłopaka. Chyba mogę go już tak nazywać. Jednak chciałem wiedzieć o nim jak najwięcej. Czy to takie dziwne?

- Mikey jest… - zaciął się w poszukiwaniu odpowiednich słów. – Niesamowitym człowiekiem jest, no. Teraz, jak mnie nie ma, to zajmuje się wszystkim, co pozostawiłem. Wspiera naszą matkę – westchnął ciężko. – Donna ma raka piersi. Dzieli czas między właśnie nią, jego dziewczynę, mnie i jeszcze dodatkowo moją galerię. Źle się z tym czuję, że dałem mu dodatkową robotę. Zapewnia mnie, że kocha sztukę i przyjemnie mu się pracuje z tymi ludźmi…

- Więc w czym problem? – zapytałem.

- Czuję, że nie jest ze mną do końca szczery. Jakąś częścią siebie wiem o tym, że to tylko taka wymówka, aby mnie nie dołować. Jedynie on ze mną utrzymuje jakikolwiek kontakt, bo matka traktuje mnie jak największego zbrodniarza i człowieka bez serca.

- To coś nas łączy – mruknąłem z goryczą.

- Nie, Frank – zaprzeczył pewnie. – To dwie różne rzeczy.

- Jak to? – zapytałem oniemiały. – Dla mnie to raczej jedno i to samo.

- Twoja matka ma do ciebie żal, a moja się mnie zwyczajnie boi – powiedział. – W jej oczach jestem zwykłym mordercą, nic nie wartym śmieciem, który zabija bezbronne kobiety i dzieci.

- Ale przecież ty nic nie zrobiłeś Bandit – zapewniłem z mocą.

Gerard w odpowiedzi zaśmiał się z goryczą i przeczesał sobie ręką przydługie już włosy.

- Ja to wiem Frankie. W tym leży cały mój problem – jęknął. – Ja to wiem, Mikes to wie, ale mojej matce tego do łba nie wbijesz. Mike widział, że Lindsey się zmieniła. Zaobserwował to nawet wcześniej niż ja. Kiedyś nawet próbował porozmawiać z Donną, wytłumaczyć jej, co zaszło. Jednak jak ta baba raz coś sobie wmówi, to koniec i kropka. Musi być tak jak się jej wydaje.

- Na razie masz też mnie, więc się nie załamuj.

- Wiem – szepnął. – Kocham cię.

W odpowiedzi jedynie przysunąłem swoje usta do jego. Gerard przystał na tą drobną pieszczotę z cichym mruknięciem zadowolenia. Postanowiłem pogłębić pocałunek, więc naparłem na ukochanego całym ciałem. Chłopak złapał mnie w pasie i przyciągnął do siebie. Oplotłem jego biodra nogami i usiadłem mu na kolanach zarzucając ręce na gerardową szyję. Moje palce zacisnęły się na zamku od kombinezonu Waya.

- Nie posuwaj się za daleko – wymruczał miedzy pocałunkami.

Jakoś nie miałem w głowie wizji, w której podporządkowałbym się jego rozkazowi, więc dalej kontynuowałem dobieranie się do jego osoby.

- Frank – ostrzegł mężczyzna, ale ja nie zamierzałem przerwać. – Frank, przestań – powiedział stanowczo.

- Dlaczego? – zapytałem zszokowany z lekka reakcją chłopaka.

- Niedługo będzie nocny obchód – oznajmił.

- No dobra. W takim razie kładziemy się spać – powiedziałem.

Byłem nieznacznie rozczarowany, lecz nie dałem tego po sobie absolutnie poznać.

- Ale całusa jeszcze dostanę?

- Tak, dostaniesz – westchnąłem i go pocałowałem.

Way najwyraźniej nie postanowił poprzestać na jednorazowej pieszczocie. Przyciągnął mnie za kołnierz do siebie.

- Myślałem, że obchód zaraz będzie – mruknąłem.

- Za chwileczkę kończymy – zaśmiał się i wciągnął mnie na siebie.

- Mhm – wpiłem się agresywnie w jego wargi.

Nasze oddechy przyspieszyły, a wymiana śliny stała się aktywniejsza. Dłonie Gerarda powędrowały na moje pośladki. Jęknąłem prosto w jego usta. Nie czekając na zaproszenie, zacząłem ponownie odpinać zamek jego kombinezonu. Gdy byłem mniej więcej w połowie, usłyszałem wesołe gwizdanie strażnika. Zastygliśmy w jednej pozie i wymieliliśmy zlęknione spojrzenia. Way odzyskał zimną krew znacznie szybciej niż ja. Przycisnął moją głowę do poduszki, a ja wyprostowałem nogi i położyłem ręce na jego klatce piersiowej. Czułem jak jego serce galopuje i nie jest w stanie się opanować. Po chwili nerwowego wyczekiwania obok naszej celi przemknęła jasna poświata światła policyjnej latarki, a gwizdanie strażnika stopniowo cichło podobnie jak i jego kroki.

- Zabiję ciebie kiedyś – mruknął mi do ucha Gerard.

- Jezu – zaśmiałem się głupio – To było okropne. – przyznałem, zsuwając się lekko w dół tak, aby moja głowa spoczęła na jego klatce piersiowej.

- Ej, Frank? – zapytał.  – A jakby coś mi się stało, to spróbuj żyć tak jak wcześniej. Nie rób sobie krzywdy.

- Dlaczego sądzisz, że coś miałoby się stać? – popatrzałem na niego uważnie.

- Tak tylko mówię. Czasem ludzie tutaj znikają mały. Życie jest nieprzewidywalne. Najgorsze jest to, że nikt kto rozpływa się w powietrzu, już nie wraca – wyszeptał. – Obiecaj Frank.

- Pod jednym warunkiem – rzekłem twardo.

- Jakim? – zapytał zaskoczony.

- Obiecaj mi to samo – zażądałem.

- To umowa stoi – pocałował mnie i ułożyliśmy się do snu.

**********************

* Plan B – she said. Oczywiście po lekkiej przeróbce ;D

Sorry za nieudane porno … Nie umiem pisać takich rzeczy, ale musiałam to wcisnąć, bo nie miałam innej koncepcji, a czymś trzeba było zapchać rozdział. Wybaczcie +,+