Bella Muerte

IX

Slipknot – Duality

Z dedykacją dla Innej Martwej za pomysł, który został wykorzystany w tym rozdziale ;> Dla Nany w ramach rewanżu, Kayo, aby nie traciła nadziei i pisała dalej oraz dla Chemical Rainbow, bo ze mną wytrzymuje (btw. z okazji naszej dziewiętnastodnicy, bejb) ;D

[GERARD]

            - Witaj bracie – przywitałem się z Mikeyem.

- W końcu się widzimy – przysunął się bliżej z krzesłem.

- Uściskałbym ciebie, ale ta szyba mi to uniemożliwia – zaśmiałem się. – Skutecznie z resztą – cmoknąłem tak, jakbym chciał przekazać mu, że jest ona bardzo cwana.

W dłoni trzymałem niebieska słuchawkę i z uwaga przyglądałem się bratu. Zmienił się, nieznacznie, ale ja to dostrzegłem. Oczy mu pociemniały, twarz wyszczuplała i nabrała męskich rysów, które wcześniej nieznacznie zanikały. Blond włosy przyciął po bokach, a na środku zostawił grzywkę, która wchodziła mi w oczy, więc cały czas zarzucał ją do tyłu machnięciem głowy.

- Widzę, że masz nowa fryzurę – zakpiłem.

- A no! – rzekł po ‘wieśniackiemu’ – Jak się trzymasz? – zapytał z troską.

- Jakoś leci. Mam kolegę w celi – pochwaliłem się, jakbym był małym chłopcem. - Nawet spoko gość. Zachowuje się bez zarzutów – spoko to mało powiedziane. – Przynajmniej mam do kogo gębę otworzyć – posumowałem tym zdaniem życie w klatce. – Znowu zaczynają szaleć z tymi przesiedleniami, więc nie wiem, czy się jeszcze zobaczymy – w sumie to wiem, ale pomińmy ten fakt. – No, ja mam nudne życie. Opowiadaj co się zadziało w Nowym Jorku.

- Otóż mój bracie, żenię się – powiedział triumfalnie.

- Kiedy? Jak? Z Ali? – zapytałem zszokowany.

- W sumie to jeszcze się jej o to nie pytałem… Chce ją dopiero dzisiaj prosić o rękę… – był trochę zmieszany.

Zacząłem się głośno śmieć. No nie ma to jak jego słynne planowanie rozmaitych rzeczy. Mówi, że się żeni, ale panna młoda jeszcze niczego nie jest świadoma. Zastanawiałem się jak pracują trybiki w jego głowie. Nie mogłem się opanować. W końcu strażnik postanowił zwrócić mi uwagę.

- Ej, 2605. Nie przesiadujesz tutaj sam.

- Już jestem spokojny – podniosłem ręce w geście obrony.

Brat spojrzał na mnie z jawną dezaprobatą. Nie wiem, czy dotyczyło to tego, iż mundurowy musiał mi zwrócić uwagę, czy naigrywania się z jego planów na przyszłość. Raczej to drugie.

- To aż taki jesteś pewny, że się zgodzi? – zapytałem.

- A dlaczego nie? Coś ze mną nie tak?

- Hmmm – teatralnie potarłem palcem wskazującym podbródek i spojrzałem na Mikeyego ze zmarszczonymi brwiami. – No ten nos – pokiwałem głową z rezygnacją i powaga na twarzy. – I te zęby! – krzyknąłem dramatycznie łapiąc się za twarz.

- Co z nimi jest nie tak? – wytrzeszczył oczy i zaczął się macać po nosie, a następnie jeździć palcem po szkliwie siekaczy.

- Nic – znowu się zaśmiałem, ale napotykając karcący i stanowczy wzrok strażnika, spoważniałem. – Zgrywam się. Jest dobrze braciszku – zapewniłem. – Trzymam kciuki. Nie masz się co martwić, na pewno się zgodzi – uspokoiłem go. – Masz przecież taki zachęcający lewy profil i w ogóle.

- Też tak myślę – uśmiechnął się szeroko i wypiął dumnie pierś.

„ No proszę jaki skromny syn, udał się naszym rodzicom” – przeleciało mi przez myśl.

- Promieniejesz – zacmokałem. – Co tam tak na marginesie u mamy słychać? – zapytałem już całkiem poważnie, gdyż  i sprawa taka była.

- Co raz gorzej – spuścił niżej głowę. – Ma już przerzuty na kości. Lekarze nie dają jej więcej jak pół roku – spojrzał gdzieś ponad mnie nieobecnym wzrokiem.

Widziałem, że się przejmuje. Może nawet bardziej niż ja. Mimo, że matka i tak nie chce mnie widzieć, co powiedziała, a raczej wysyczała mi prosto w twarz, kocham ją jak przed laty. Moje uczucia względem jej osoby ani trochę nie osłabły. Mikey ma z nią styczność co dnia. Wciąż odwiedza matkę i pielęgnuje. Na pewno odczuwa wielkie powiązanie z jej chłodnym obliczem. Blond włosy jedynie potęgują wrażenie lodu.

- Co z galerią? Masz z niej jakiś pożytek? – starałem się odwrócić jego uwagę od przygnębiającego tematu, co udało mi się z zadziwiającą łatwością.

- I to jaki! Jestem ustawiony dzięki temu budynkowi do końca mojego życia i połowy bytu moich dzieci, o ile będę je miał – westchnął uszczęśliwiony taką wizją. – Niedaleko niej powstała Akademia Sztuk Pięknych. Wielu studentów przynosi swoje dzieła, aby krytycy, którzy ostatnimi czasy wpadają stosunkowo często, je oceniali, czy kupowali. Wprowadziłem również opcję wycieczek. Dzieciaki, czy młodzież są zachwyceni. Młodzi artyści czerpią inspirację, a my przy okazji mamy spore fundusze na koncie – pokiwał głową. – Jednak najpiękniejsze jest chyba to, że pomagamy tylu utalentowanym ludziom wybić się choć trochę w tym światku. Nie oszukujmy się, praca malarza czy architekta jest trudna do zdobycia, a żeby mieć z tego pieniądze, już trzeba się maksymalnie przykładać, a niekiedy i to nie wystarcza.

- Teraz to gadasz jak mój brat, a nie jakiś chciwus, któremu sodówka uderzyła do głowy – zaśmiałem się.

- Wiesz Gerry jak jest…. Teraz bez pieniędzy nic nie zrobisz. Nasz świat schodzi na psy. Ceny wszystkich produktów rosną, a pensje stoją w miejscu – pokręcił z rozżaleniem głową. – Nie mówię tutaj akurat o sobie, bo mi się dobrze wiedzie, ale o innych. Bezrobocie stale rośnie, ulice roją się od bezdomnych. Utarła się myśl, że za pracą to najlepiej do Stanów, ale to bzdura, stek kłamstw. Może nie jest u nas jeszcze tak źle jak w innych krajach, lecz raju także nie ma. Wszyscy biją się o jakąkolwiek posadę, wiele firm plajtuje. Nasze realia są strasznie naciągane. Ten kto tutaj przyjedzie i zazna amerykańskiego życia w mieście, zachce prędko się pakować i wracać do ojczyzny – zaśmiał się gorzko.

- To prawda… Nasz świat schodzi na psy… społeczeństwo dzieli się na tych, który srają kasą, tych, którym nie brakuje jedzenia, ale nie na wszystko mogą sobie pozwolić oraz na tych, którzy żebrzą o byle kawałek chleba, bądź kradną, aby przetrwać. Gdyby nawet poddać eliminacji bezdomnych alkoholików i narkomanów i tak zostaje znam znaczny procent zwykłych nieszczęśników, którym Zycie dało po dupie. Zakładam, że wkrótce będzie jeszcze gorzej. Nadchodzą naprawdę ciężkie, trudne czasy. Należałoby przygotować się na najgorsze.

- Dlatego właśnie chcę ciągnąć z tej galerii ile się da. Wiem, że to się skończy. Nie mam pojęcia kiedy dokładnie, ale się skończy. Moim celem jest zagwarantować sobie przyszłość na miarę przeciętnego obywatela. Zarobione pieniądze gromadzę, nie jestem rozrzutny. Nawet jeżeli kryzys nie nastąpi za mojego życia, to kasa przepłynie na dzieci i będę spokojny o ich przyszłość.

- Nie mam przecież tego za złe Mikes – powiedziałem. – A tak na marginesie to… odwiedzasz czasem Bandit? – głos mi się załamał, gdy wymówiłem to imię.

- Oczywiście. Jestem u niej co niedzielę – w oczach zabłysł mu smutek. – Ostatnio z Ali zasadziliśmy dookoła jej grobu stokrotki z puszystymi kwiatami i lawendę.

- Ban kochała je zbierać – uśmiechnąłem się smutno do wspomnień. – No nic – pomasowałem uda. – Trzeba żyć teraźniejszością – na moje oblicze wpełzł grymas. – Gdzie zabierasz Alicie?

- Chce zaprowadzić ją do tej fontanny w ogrodach miejskich – zaczął powiadać, żywo gestykulując. – Zastanawiam się tylko jakie kwiaty będą odpowiednie, które wybrać? Myślałem nad liliami, albo tulipanami. W sumie uważam, że jakbym zamówił…

- Róże – przerwałem mu.

- Co? – zapytał wybity z rytmu jaki sobie narzucił tym słowotokiem.

- Róże – zaśmiałem się. – Weź bukiet czerwonych róż, a w środek wsadź jedną czarna. Każ kwiaciarce wszystko elegancko skropić brokatem i związać żółtą wstążką. Myślę, że będzie pięknie.

- Chyba masz rację. Wydaje mi się jednak, że róże to takie oklepane…

- Ale zawsze działa – powiedziałem. – Kobiety nie są wcale takie skomplikowane, jakby mogło się wydawać. Trzeba na nie jedynie znaleźć sposób. Jak zaczniesz wydziwiać i przenosić Krzywą Wieżę z Pizdy…

- Pizy – poprawił mnie odruchowo, jak za dawnych lat.

- Chuj to – machnąłem ręką. – To przestraszysz dziewczynę – dokończyłem już bez wpadek.

- No dobra – zgodził się po krótkim namyśle. – Nie wiem, co ja bym bez ciebie zrobił, bracie – zaśmiał się.

- Oj już przestań, bo się rumienię – teatralnie zatrzepotałem rzęsami i zakryłem policzki dłonią.

- Były jakieś odpały ostatnio? Masz dla mnie newsy prosto z pierdla?

- A tam – wzruszyłem ramionami. – Szkoda gadać. Abe z bloku D zaatakował Stinka z dwójki. Mieli między sobą jakieś tam porachunki. Jak zwykle trochę się powyzywali, polali i tyle. – monotonia z jaką to recytowałem, aż mnie samego zaskoczyła. - Na następny dzień znowu obili sobie nawzajem mordy. Dopiero wczoraj doszło do rozwiązania sporu.

- I jak to się skończyło? – przysunął się zaciekawiony z krzesłem bliżej szyby.

- Stink leży w kostnicy – oznajmiłem mu grobowym tonem. – Podczas obiadu na stołówce Abe zaszedł go od tyłu. Wyjął nóż i wbił chłopakowi w aortę. Podobno zahaczył też o pień płucny, więc Stinky nie miał szans na przeżycie. Mówię ci, krew siknęła takim strumieniem, że oblała po dwa stoły od tego, gdzie to miało miejsce. Zanim strażnicy ruszyli dupy, to Abe już dobierał się do Kartcha, który chciał pomóc S. Wszyscy się zebrali dookoła umierającego murzyna i patrzyli jak targają nim przedśmiertne drgawki. To było straszne – wzdrygnąłem się.

- I co z tym, co zabił?

- Zamknęli go w izolatce czy coś. Nie mam pojęcia.

- Tylko tyle? Masz tutaj rzeczywiście nudne życie – stwierdził.

- W sumie to jeszcze Henry z C, który miał dyżur w kuchni…

- 2605! Koniec rozmowy. No chodź Poison – powiedział strażnik.

- To pa Mikes – pożegnałem się.

Zainicjowałem mu wymownie zakończenie historii gestami. Przejechałem palcem po nadgarstku, jakbym odcinał sobie dłoń. Brat pokazał jedynie uniesione kciuki i wymówił zdziwiony, bezgłośnie: ‘Poison?’. Podniosłem ręce na znak, że taka już ma dola. To przezwisko po prostu do mnie zostało dopisane. Zanim zostałem wyprowadzony, zobaczyłem Franka w boksie dwunastym. Podłapałem jego spojrzenie i się uśmiechnąłem salutując.

[FRANK]

    - Cześć mamuś- wyszeptałem nieśmiało.

- Dobrze ciebie widzieć Franuś.

Zaskoczył mnie jej ton. Był taki spokojny i… wręcz matczyny. Jednak cała jej postać przedstawiała dość marny obraz. Ubrania na kobiecie wisiały, a twarz znacznie jej wyszczuplała. Wyraźnie się zaniepokoiłem. Przeczuwałem, iż dzieje się coś niedobrego. Bardzo niedobrego.

- Co słychać? Jak ci się wiedzie? – zapytałem z wyraźną troską, rozbrzmiewającą z moich strun głosowych.

- Nie będę ciebie okłamywać… Nie jest dobrze. Mam problemy z pieniędzmi – urwała jakby namyślając się czy wyjawić mi coś jeszcze czy raczej zataić i zachować dla siebie.

- Powiedz mi. Nie ukrywaj nic – poprosiłem niemal błagalnie.

- Jestem chora. Dość poważnie. To… jest uleczalne. Jednak brak mi środków na odpowiednia opiekę – westchnęła ciężko. – Czynsz podrożał, a leki także kosztują. Nie jest mi najłatwiej.

- Przepraszam, że nie mogę ci w żaden sposób pomóc. Siedząc za kratkami, niewiele zdziałam.

- Dlatego właśnie dzisiaj tutaj jestem – wyjaśniła.-  Myślę nad tym, aby zebrać odpowiednia sumę pieniędzy i zwolnić ciebie za kaucją. Dowiedziałam się, że w kilku przypadkach istnieje taka możliwość, a ty jesteś jednym z nich. Mógłbyś wówczas…

- Zaraz, zaraz. Czekaj… Mówisz… Mogę stad wyjść? Tak po prostu? – nawet nie kryłem zdziwienia.

- No tak… tylko żądają bardzo dużo pieniędzy.

Pierwsze co przeszło mi przez myśl to Gerard. No a któżby inny. Mężczyzna ten znaczył dla mnie bardzo wiele. Zwyczajnie nie wyobrażałem sobie dalszego życia bez niego u boku. Stał się niezbędnym elementem, który pasował do całej układanki, przedstawiającej obraz mojego serca. Jednakże naprzeciwko mnie siedziała schorowana matka. Potrzebowała pomocy, mojej pomocy. Nie mogłem jej odmówić. Kocham Waya, ale Linda jest ostatnią osobą z rodziny, która mi została. Zostałem postawiony przed ciężkim wyborem. Miłością życia, a obowiązkiem wobec rodzicielki. Nagle usłyszałam znajomy śmiech. „ Wcale mi niczego nie ułatwiasz ” – westchnąłem w myślach. Bujnąłem się do tyłu na nogach krzesła i wyjrzałem dyskretnie zza ścianki działowej poszczególnych boksów. Zobaczyłem Gerarda wielce czymś rozbawionego. Łapał się za brzuch i nie był w stanie opanować targających nim fal śmiechu. W końcu strażnik zwrócił mu uwagę i rozkazał ciszę, na co ten tylko podniósł ręce w poddańczym geście i powiedział:

- Już jestem spokojny.

A potem wrócił do rozmowy z swoim odwiedzającym. Według zdobytych wcześniej przeze mnie informacji, był to jego brat. Powróciłem do przerwanej dyskusji z matką.

- Jak duża jest ta kwota? – zapytałem przez wrodzoną ciekawość.

- Za duża – szepnęła. Nie jest oczywiście nierealna do uzbierania. Myślę, że jak zapożyczę się u paru osób i dodam do tego moje oszczędności, to wyjdziesz stąd za niedługi czas.

- Byłoby cudownie – posłałem jej na poły smutny na poły pełen ulgi uśmiech.

- Nie wyglądasz na zbytnio zachwyconego tym faktem – bystrze zauważyła. – Aż tak ci tutaj dobrze? – w jej tonie pobrzmiewała nutka wyrzutu i niezadowolenia.

- Nie – zapewniłem mocą. – Tyle, że…  - dodałem już spokojnie.

- Tyle, że…? – zaczęła po chwili naciskać, kiedy nie uzyskała odpowiedzi.

- Poznałem tutaj kogoś – spuściłem głowę nieco zawstydzony. – To naprawdę niesamowity, niezwykły człowiek.

Miałem to szczęście, iż mama akurat znała prawdę o mojej orientacji i nie robiła żadnych  problemów. Dla niej nie było ważne czy jestem hetero czy homo. Może wynikało to z tego, że miała dwóch braci, którzy do domu woleli raczej przyprowadzić kolegę, niż koleżankę.

- A kochasz go? – zapytała prosto z mostu, nie bawiąc się w grzeczności, bądź wstępy.

- Tak… tak, oczywiście – wydukałem zaskoczony jej bezpośredniością.

- Możemy postarać się zawalczyć również o jego wolność – zapewniła. – Jednak najpierw twoja kolej. Bardzo ciebie potrzebuję. Nie możemy w tym przypadku zwlekać.

- 2605! Koniec rozmowy – oznajmił strażnik. – No, chodź Poison.

Ponownie wynurzyłem się z boksu, aby przyjrzeć się chłopakowi. Nie mam pojęcia, czy zdawał sobie sprawę z tego, z jak niezwykłą gracją się porusza. Nagle odwrócił się w moim kierunku, uśmiechnął się słodko i zasalutował już z poważną miną, po czym zniknął za ścianą prowadzony przez strażnika. Stłumiłem westchnienie. Przed oczami jeszcze pojawił mi się obraz rozpromienionego chłopaka z przydługimi włosami, wchodzącymi mu już do oczu. Czasem miałem wątpliwości, czy on kocha mnie naprawdę. No bo spojrzeć po nas dwóch. Na pewno nie ja jestem tym panem idealnym w tym nietuzinkowym związku. Wciąż się tym zadręczam.

            Porozmawiałem z mamą jeszcze jakiś czas, ale i na mnie przyszła kolej. Strażnik wywołał numer 2302 i byłem zmuszony kończyć. Pożegnałem się ze zmizerniałą kobietą i odszedłem posyłając jej ostatni, tęskny uśmiech.

♥♥♥♥♥♥♫ ┼ ♫♥♥♥♥♥♥

            Wszedłem niespiesznie do celi. Chciałem porozmawiać z Wayem o tym, czego się dowiedziałem parę chwil temu. Moje plany zostały udaremnione, gdyż chłopak smacznie sobie spał odwrócony przodem do ściany. Nieznacznie posmutniałem, lecz szybko powrócił mi względnie dobry humor. Wcisnąłem się pod koc zaraz obok Gerarda. Oplotłem go ciasno rękoma w pasie i schowałem twarz w jego karku. Przez ciało czarnowłosego przeszedł dreszcz, spowodowany zapewne nagłą zmianą temperatur.

- Już wróciłeś Frankie? – zapytał niemrawo.

- Tak – wyszeptałem. – Przepraszam, zbudziłem cie.

- Nie no co ty…  A gdzież tam! – ożywił się. -  Byłem nastawiony tylko na tryb czuwania – skłamał. – Chodź tu – przyciągnął mnie do swojej klatki piersiowej. – Jak tam przeszła ci rozmowa z mamą?

- Dobrze. Ale jest chora, brakuje jej pieniędzy na leczenie – zwlekałem z wyjawieniem mu tej drugiej części. – Chce wpłacić za mnie kaucję, abym wyszedł. Potrzebuje pomocy.

- To super! – ja nie byłem aż tak entuzjastycznie nastawiony do tego wszystkiego. – Przynajmniej w jakimś stopniu ją wesprzesz finansowo, czy poprzez pracę.

- Cieszysz się? – byłem zdumiony.

- A dlaczego miałbym tego nie robić? – zapytał zbity z pantałyku. – Frank… Ty wyjdziesz na wolność! Nad tym nie można płakać – zapewnił mnie ciepło.

- Tylko myślałem, że będzie ci smutno czy coś… - burknąłem.

- Jasne, że będzie. Ale czym jest smutek w porównaniu ze świadomością, że jesteś wolny i wiedziesz spokojne, szczęśliwe życie z dala od tych murów.

- Bez ciebie to już nie takie szczęśliwe… - szepnąłem.

- Co byś zrobił gdym to ja dostał taką możliwość? – zapytał wzdychając ciężko.

- Gerard… - jęknąłem. – Nie odwracaj kota ogonem.

Przecież to było jasne jak słońce, żebym go nakłaniał do wyjścia jakby miał jakieś wątpliwości. Tylko nie spodobało mi się, że obrócił wszystko przeciwko mnie. Skubaniec.

- Ale sam widzisz – wytknął mi chwilę słabości i niezdecydowania.

Złączył nasze wargi w namiętnym pocałunku. Poddałem się  pieszczocie z wręcz rozpaczliwym zaangażowaniem. Jeszcze brakowało tylko, że miałbym się rozpłakać. Mógłbym całować go i całować, bez przerwy. Odsunął mnie trochę od siebie.

- Wiesz, że ciebie kocham jak nikogo innego nie kochałem i nigdy nie pokocham. Twoja wolność jest dla mnie bardzo ważna. W słowa nie zdołałbym ująć tego, co do ciebie czuję szkrabie. Jesteś dla mnie wszystkim i tak już zostanie. Dlatego też twoje wyjście zza krat sprawia mi radość. Siedząc tu cierpisz. Nie wahaj się z podjęciem decyzji, rozumiesz? – pokiwałem głową, ale oczy już mi się zaszkliły. – To dobrze. Tylko przysyłaj mi listy.

- Kocham cię Gerard.

Mocno się do niego przytuliłem. Następnie zrobiłem rzecz, której od początku nie chciałem uzewnętrznić. Rozpłakałem się.

********************

Srutututu pęczek drutu i kila mięsa. Po długiej przerwie daje takie gówno… Shame on me! *wywiesza w oknach zasłony wstydu*