Bella Muete

XXI

Apocalyptica – Not strong enough

[FRANK]

Życie. Jest procesem, w którym doświadczamy zarówno wielu przyjemnych rzeczy jak i ich niemiłego odpowiednika.

Życie to zbiór przeróżnych obrazów, na których plany składają się różne wydarzenia oraz różni ludzie, biorący w nich czynny bądź bierny udział. Jest to także okres czasu, kiedy możemy się cieszyć dobrami materialnymi, wyobraźnią oraz fantazją i innymi rzeczami przyziemnymi, które przynoszą uciechę zarówno chwilową jak i długotrwałą.

Póki w naszych żyłach płynie krew, należy się w pełni rozkoszować tym, co dla nas dostępne, po co bez skrupułów czy wątpliwości możemy wyciągnąć dłoń. Nie oznacza to jednak, że człowiek docenia to, co posiada i jest w stanie odpowiednio tym dysponować. Często pchany chęcią zysku posuwa się do rzeczy niegodnych, wbrew jego naturze. W naszej mentalności leży ciągłe niezadowolenie postacią rzeczywistości.

W życiu są chwile radosne i chwile złe. Od tego, jaką droga pójdziemy, zależy jakie z nich będą przeważały. Czyny je ukierunkowują. Są jak wektory. Kierunek i zwrot. Tylko od nas zależy, co wskażą, a od czego sie odwrócą.

Prawda. Jest ona pozytywną cechą, którą się u ludzi ceni – prawdomówność.

Prawda często wchodzi w konflikt o swe znaczenie ze szczerością. Może kogoś zranić, ale jest w stanie także podarować szczęście, bądź uchronić od złego. Niekiedy można ją przemilczeć, jeżeli mamy świadomość, że jej wyznanie przyniesie więcej szkód niż korzyści, a także może kogoś podniszczyć na duchu. Siła prawdy jest w stanie być tak samo naprawcza jak i destrukcyjna. Tworzy ona piękne oraz trwałe przyjaźnie i miłości oparte na wzajemnym zaufaniu, ale również przyczynia się do rozpadu najtrwalszych więzi międzyludzkich, co nierzadko prowadzi do przysporzenia sobie wrogów.

Kłamstwo. Jest bez wątpienia negatywną cechą, przyjmowaną z oburzeniem przez społeczeństwo.

Kłamstwo rodzi się wówczas, gdy postanawiamy zachować pewne informacje, sprzedając w zamian ciekawostki wyssane z palca. Pojawia się ono także wtedy, gdy boimy się wyznać prawdę, bądź niewyznawanie jej sprawia nam przyjemność. Do kłamstwa skłania nas wiele rzeczy. Są to kolejno: zazdrość, miłość, pieniądze, nienawiść, chęć zdobycia poklasku szerszej publiki. To wszystko, jak i wiele innych sytuacji, czyni nas kłamcami, istotami obłudnymi, które po pierwszym razie skosztowania zakazanego owocu, sięgają po niego powtórnie.

Mimo, że wielu ludzi brzydzi się łgarstwem, nikt od niego nie stroni. Publicznie deklarujemy, że kłamstwa są złe, niszczące i zabronione, ale jednocześnie nadal grzeszymy i dopuszczamy, aby fałsz opuszczał nasze usta raz za razem. Kłamstwo prowadzi do częstych kłótni, intryg, a także w, dużej mierze, przemocy. Wyzwala w nas najgorsze emocje i wywołuje nieporządne skutki. A, co najważniejsze, kłamstwo zawsze wyjdzie na jaw. No prawie.

Czasami odnoszę wrażenie, że takie niepożądane skutki to ja osiągnę, jak zepchnę tą osiemdziesięcioletnią wariatkę, panią Pullman, ze schodów. Jak to stare czupiradło mnie wkurwia, tego słowa ująć nie są w stanie. Franuś złotko zrób to, zrób tamto, zmyj, posprzątaj, pozamiataj, zetrzyj kurwa moje gówno z deski klozetowej, bo do muszli nie trafiłam. Nie mogę wyjść w spokoju w domu, ponieważ gdzie się nie schowam, to ona zawsze mnie wypatrzy. Mimo, że ma podobno kurzą ślepotę, doskonale mnie dostrzega. Możesz jej mówić, że się spieszysz do pracy, urzędu, ślub bierzesz, albo kurwa kot ci zdycha to ona i tak zrobi z ciebie wycieraczkę pod zgrzybiałe stopy. Usługuję jej, bo w mojej naturze oraz mentalności nie leży odmawianie starszym osobom, mimo, że są sprukwiałymi łajzami z mieszkania bok. W słowa nie ubiorę tego, jak bardzo nie znoszę tej kobiety. Rano kazała mi przepchać sobie zlew, bo coś jej tam wpadło i wyzbierać szczurze bobki z podłogi, bo ona schylić się nie może. Jakby odkurzacza nie miała. Czasami zastanawiam się, dlaczego Gerarda tak nie nęka. A! No tak! Przecież mój chłopak nie ma takich zahamowań jak ja i po jakimś czasie powiedział jej, że ma wypierdalać. Że też ja tak nie potrafię jak on... Dobra, w zachowaniu tej staruszki nie byłoby w sumie nic dziwnego, gdyby te różne ‘katastrofy’ nie przydarzały jej się średnio pięć razy na jeden, przepiękny dzień. Człowiek wychodząc od niej z mieszkania zipie i pragnie jedynie zaliczyć materac w swoim łóżku.

Uporałem się z wszelkimi zadaniami, przed którymi zostałem w dniu dzisiejszym postawiony i już dreptałem spokojnie do galerii, bo obiecałem Gerardowi, że wpadnę tam przed pracą. W sumie jak zawsze. Codziennie jestem u niego, zanim otwieram kwiaciarnię. To już taki jeden z elementów naszej rutyny. Ale na swój sposób nie jest ona w ogóle męcząca, co zazwyczaj kryje się za jej pojęciem, lecz bardziej przyjemna. Kocham Gerarda i możliwość przebywania w jego towarzystwie jak największej ilości czasu, niezmiernie umila mi dzień. Łączy nas pewna specyficzna więź, która mimo wielu różnic, które niekiedy stają się przyczyną spięć między nami, pozwala na dojście do porozumienia. Niekiedy zastanawiam się jak to jest możliwe, że tak różne osobowości, moja i Gerarda, są w stanie ze sobą współżyć. W normalnych okolicznościach, chyba byśmy się pozabijali. Niby istnieje teoria, że przeciwieństwa się przyciągają, lecz nie zawsze. Moim zdaniem to po większości błędne stwierdzenie posiadające wiele luk.

Gdyby była taka możliwość, najchętniej wziąłbym z Wayem ślub. Jednak, po pierwsze, nie orientuję się w tych sprawach, a, po drugie, głupio byłoby mi wyjść do mężczyzny z taką propozycją. Nie wyśmiałby mnie, nic z tych rzeczy. Tyle, że sama rozmowa z nim na ten temat jest dla mnie krępująca i dostatecznie niezręczna. Jak nie patrzeć to ja jestem tym nieśmiałym w naszym związku.

Czasem odnoszę wrażenie, że myśli moje i Gerarda skupiają się dookoła tego samego tematu, ale nikt nie ma odwagi, aby je ujawnić. Jednakże czarnowłosy nie owijałby w bawełnę i, gdyby był pewien co do takiego kroku, nie dusiłby w sobie takiej rzeczy. Nadal nie chciałem się pogodzić ze świadomością tego, iż najwyraźniej Way nie pragnie tego ślubu, jakkolwiek idiotycznie to brzmi w odniesieniu do naszej dwójki, tak mocno jak ja go pragnę. Wkroczenie w związek małżeński byłoby przypieczętowaniem tego, co nas łączy, umocnieniem więzi oraz gwarancją na to, że spędzimy razem całe nasze życie.

Robiło się co raz to bardziej zimno. Tak zimno, że aż wypuszczając powietrze przez nos czy przez usta, widziałem parę. Pogoda wyraźnie daje odczuć, iż nastała zima. Czas leci nam nieubłaganie. Wielkimi krokami zbliżają się święta Bożego Narodzenia. Został niecały miesiąc, aby celebrować ten dzień w gronie najbliższej rodziny. Zapewne Gerard miał w planach zaproszenie Mikeyego wraz z narzeczoną, ale jeszcze nie poruszyliśmy tego tematu. Moje pierwsze święta z Wayem zapowiadają się świetnie. W głębi serca czuję, że będą to dni, które zapadną mi w pamięć na długi, długi czas. Jedynie ubolewam nad tym, iż moja matka nie zasiądzie razem z nami przy świątecznym stole. Dalej nie otrzymywałem od niej jakiegokolwiek znaku życia. Całkowicie mnie olewa, a to jest niezwykle bolesne. Czuję się odrzucony  i, w pewien sposób, niechciany. Po części pogodziłem się z faktem, że Linda nie życzy sobie, abym posiadał jakiekolwiek informacje na temat przebiegu jej choroby. Cały czas jednak nie jestem w stanie pojąć, dlaczego ona to robi? Jestem w końcu jej synem, a własnemu dziecku powinno się chyba wyjaśniać to i owo. W szczególności, gdy ‘to’ ma duże znaczenie dla rodziny, a ‘owo’ jeszcze większe. W mojej opinii zachowuje się nieodpowiedzialnie i w jakimkolwiek aspekcie nie zasługuje na miano matki.

Mimo, że chłód szczypał już moje policzki, śniegu nadal brakowało, a jego nieobecność w zimowym krajobrazie była niezwykle odczuwalna i czyniła go ubogim. Każdy spodziewał się białego puchu dobre dwa tygodnie temu, a ten wciąż robił nam na złość i się nie pojawiał.

Westchnąłem cichutko, gdy ciepła masa powietrza z wnętrza galerii musnęła moje zaróżowione partie skóry twarzy. Ruszyłem wolnym krokiem w kierunku kantorka Gerarda, odwijając szalik i rozpinając płaszcz. Gdy dotarłem pod drzwi tego niewielkiego pomieszczenia, zapukałem w nie cicho. Nie otrzymałem zaproszenia, ani jakiegokolwiek innego odzewu. W końcu nacisnąłem klamkę, a gdy ta poddała się mojemu ciężarowi i ustąpiła, ukazując tym samym wnętrze kantorka, przywitała mnie kompletna pustaka. W pokoju nie zastałem ani jednej żywej duszy.

- Przepraszam, kogo pan szuka? – podskoczyłem nerwowo, a moje serce zabiło szybciej na zapytanie, z całą  pewnością kierowane do mojej osoby.

Odwróciłem się ostrożnie na pięcie, a moim oczom ukazał się dość wysoki, opalony mężczyzna o czarnych włosach oraz oczach ciemnego koloru. Miał a sobie luźną koszulę w kratę, rurki w jasnym odcieniu szarości oraz trampki. Wyglądał na przyzwoitego obywatela naszego kraju, ale i mimo to przywodził mi na myśl zboczonego muzułmanina. Może to przez te włosy… Gdyby jeszcze nie patrzył na mnie takim podejrzliwym wzrokiem, byłbym skłonny odsunąć od niego podejrzenia o domniemane zboczenie.

- Em… Ja… No… - jąkałem się , czując na sobie jego oceniające spojrzenie. – No Gerarda szukam.

- Szefa? – zdziwił się. – Zakładam, że aktualnie przebywa w kuchni. A o co chodzi, jeżeli mogę zapytać?

- Sprawa prywatna – szepnąłem nieśmiało. – To gdzie jest ta kuchnia? – zapytałem.

- Zaprowadzę pana. Nie mogę zostawiać nieznajomych przybyłych samym sobie, sam pan rozumie. Dzieła sztuki i tym podobne eksponaty bywają cenne i jedyne w swoim rodzaju.

- Rozumiem, rozumiem. Oczywiście.

Zostałem wprowadzony przez metalowe drzwi do zaciemnionego korytarza, którym podążaliśmy przez kilka sekund. Po chwili do moich uszu przedostały się dźwięki głośnej rozmowy i wybuchy głośnego śmiechu. Zacząłem się intensywnie zastanawiać nad tym, z kim Gerard tak wesoło się dogaduje. Wystarczyła mi informacja, że to nie ja i już cień irracjonalnej zazdrości wślizgnął się do mojego serca. To głupie, wiem.

- Co jest Adam? – zapytał radośnie Way, gdy dotarliśmy na miejsce. Nie zauważył mnie, gdyż stałem za tym ‘olbrzymem’. Dobra, może i nie był taki znowusz wysoki, ale ja go właśnie takim postrzegałem.

- Szefie, ktoś do pana przyszedł – oznajmił spokojnie. – Ten pan tutaj – odsłonił mnie. Uśmiechnąłem się niepewnie, machając ukochanemu na przywitanie.

- Frankie – podszedł do mnie i krótko pocałował w usta. Spojrzał na Adama. – Dzięki, że mi go przyprowadziłeś.

- Nie ma sprawy - odrzekł nieco zbity z tropu pracownik. – To ten Frank? – zapytał niepewnie, patrząc na Gerarda. Way pokiwał twierdząco głową. – Nie wiedziałem. Gdybym wcześniej został uprzedzony czy coś…

- Spokojnie – mężczyzna zaśmiał się dźwięcznie. – Wracaj do pracy, mamy dzisiaj spory ruch.

Adam skinął głową na znak, że rozumie i się oddalił. Rozejrzałem się po pomieszczeniu i dostrzegłem stojącą przy stole kobietę. Na oko była starsza ode mnie, ale istniała też opcja, że życie zwyczajnie nie było dla niej zbytnio łaskawe i naznaczyło ją swym piętnem. Mimo tego stwierdzenia jej oczy bezustannie się śmiały do Gerarda, co nie przypadło mi zbytnio do gustu. Z tego, co pamiętam ze zdjęć, znajoma Waya jest podobna do Lindsey. Nie jakoś bardzo, ale pojedyncze cechy są wyraźnie zauważalne. Spokojnie piła swoją kawę i przyglądała mi się z zainteresowaniem. Nie kryła nawet tego swojego ciekawskiego spojrzenia, więc poczułem się nieco osaczony i nie do końca ogarniałem to, co się tutaj dzieje.

- Frank, to jest Sonia – Gerard wskazał mi zamaszystym gestem  ręki kobietę przy stole. – Soniu, to jest Frank.

- Cześć Frank – wyciągnęła w moim kierunku zgrabnie wykrojoną dłoń. – Miło mi cię w końcu poznać. Gee cały czas o tobie opowiada, jakby był jakiś natchniony.

- Oh… Hej – lekko uścisnąłem jej palce, po czym szybko skryłem dłonie we własnych kieszeniach płaszcza.

Powstrzymałem się, aby powiedzieć jej, że za to na jej temat nasz pośrednik nie powiedział za wiele i praktycznie mógłbym rzec, że dosłownie słowem o niej nie wspomniał. No co, taka prawda. Co ja się będę… Przed tym czynem powstrzymało mnie jednakże jej pogodne usposobienie. Nie byłem w stanie obrzucić jej słowami o negatywnym i niepochlebnym znaczeniu bądź przesłaniu. Mimo, że strasznie swą aparycją przypominała mi Lindsey i zainteresowanie Gerarda tą kobietą było oczywiste właśnie z tego powodu, była naprawdę miła w stosunku do mnie. Zakładam, że do każdego podchodziła z uśmiechem na twarzy i pozytywną pogadanką, którą przepełniają same pozytywne epitety. W dodatku Way opowiadał jej o nas, a w szczególności o mnie, a to oznaczało, że nie był nią zainteresowany w tym kontekście, o którym pomyślałem na samym początku. Odetchnąłem po cichu z ulgi. Póki co nic mi raczej nie zagrażało.

- Chcesz coś ciepłego do picia? – pocałował mnie w zimny nos. – Strasznie zmarzłeś.

- Jakbyś mi zrobił kawy, byłoby super – uśmiechnąłem się szeroko, zasiadając przy stole vis a vis Soni. Nagle zadzwonił telefon Gerarda, co zasygnalizowało mi tak dobrze znane ‘Scream’ Misfitsów. Way spojrzał na wyświetlacz, po czym ściągnął brwi.

- Przepraszam, muszę odebrać – mruknął i wyszedł z pomieszczenia. Przez chwilę spoglądałem za jego sylwetką, która zniknęła jakiś czas temu. Ciekawiło mnie to, kto się do niego dobijał. Pewnie coś z galerią, ale i tak byłem zły, bo musiałem zostać sam na sam z źródłem moich wewnętrznych rozterek i niepokojów.

- Więc… Frank – zaczęła niepewnie Sonia. – Czym się zajmujesz? Znalazłeś prace po… no sam wiesz po czym?

- Tak. Prowadzę … kwiaciarnię – na moją twarz wpełzł rumieniec zażenowania. Tak, to bardzo męskie. Prowadzę kwiaciarnie kurwa.

- To chyba fajnie – zaśmiała się melodyjnie. – Spotykasz tam pewnie ciekawych ludzi. Są interesujący czy bardziej tacy, no… zwyczajni?

- W sumie to raczej tacy jacyś pospolicie są. Nie odwiedzają mnie jakieś dziwolągi. Chociaż zdarzają się i tacy, którzy swoim zachowaniem przyciągają uwagę na dłużej – oznajmiłem wymijająco, nie chcąc się zbytnio produkować. Jednak gdy zobaczyłem jej autentycznie zainteresowane spojrzenie, nie byłem w stanie poprzestać jedynie na tej skąpej w informacje relacji. – Raz przyszedł facet, który zamówił dwa bukiety kwiatowe na dwa różne kobiece imiona o dwóch różnych adresach . W środy prowadzimy także  pocztę kwiatową – wyjaśniłem krótko. – Przyjrzałem się mu dość uważnie. Wyglądał mi na kogoś, kto ma żonę i inną kobietę na boku, a obrączka na jego palcu tylko potwierdzała moje myśli. No wiesz… Taki wystrojony pan w graniaku niczym jakiś biznesmen. Widać było po nim, że ma sporo kasy w portfelu. Spojrzałem na niego krzywo i oceniająco. Nie toleruję takiej postawy. Nie rozumiem, jak można kogoś w tak perfidny sposób oszukiwać, a zwłaszcza własną żonę, bo zakładam, że to właśnie do niej szedł jeden z bukietów. Kiedy zauważył, co wyraża moja mina, a nie prezentowała sobą nic pozytywnego, powiedział, że mam milczeć i nie lampić się tak na niego, bo wszystko ma pozostać sekretem i to nie jest moja sprawa. Istotnie moja sprawa to nie była, więc ingerować jakkolwiek nie mogłem. Wystarczy, że tym swoim wyskokiem potwierdził to, co jedynie opierałem na domysłach – skrzywiłem się. – Co za prostak. Aż normalnie szkoda gadać.

- Taaaaaa… - westchnęła ciężko. – Znam doskonale ten typ mężczyzny. Myśli, że mu się upiecze. Ale kobieta wyczuje prędzej czy później, że jest oszukiwana i zdradzana. Taki tam szósty zmysł – w jej oczach błysnął smutek.

Nie drążyłam dalej tematu, bo wyczuwałem, że jej mąż, narzeczony czy chłopak najwyraźniej nie należy, bądź też nie należał, do drużyny tych wiernych i kochających partnerów.

Zacząłem ją darzyć pewnym rodzajem sympatii, lecz przed oczami nadal rysowało mi się wyraźnie to, jak patrzyła na Gerarda. Ja też potrafię wyczuć zagrożenie ze strony innej osoby w sferze miłosnej. Właśnie ta kwestia nie pozwalała mi całkowicie polubić Soni. Zawsze jakaś część mojego mózgu będzie ją rejestrowała jako potencjalne zagrożenie. Ale w sumie, to nie jest taka najgorsza, a Gerard nie wydaje się być nią zainteresowany w ten sposób. Widzę, że traktuje ją jedynie jako przyjaciółkę czy koleżankę z pracy. Zapewne zauważa, że kobieta darzy go specjalnym uczuciem. Jeżeli ja to zauważyłem, to on tym bardziej. On widzi wszystko. Już się do tego przyzwyczaiłem. Na szczęście nie dzieli się ze mną tymi wszystkimi, swoimi przemyśleniami oraz spostrzeżeniami.

- Chyba pójdę poszukać Gerarda. Coś długo nie wraca – mruknąłem, gdy cisza, która między nami zapadła, stała się uciążliwa. Nienawidziłem tych momentów, kiedy robiło się niezręcznie i nikt z obecnych przy dyskusji osób nie zaczynał nowego tematu, gdyż nie wiedział, jakie słowa będą odpowiednie do użycia i na miejscu.

- Pewnie kręci się tutaj po korytarzu. Znajdziesz go na pewno – zapewniła ciepło. – Jak wrócicie, to ciepła kawa będzie już czekać na stole.

- Dobra – uśmiechnąłem się słabo i wyszedłem wolnym krokiem z kuchni.

Przebyłem dystans liczący zaledwie kilka kroków, a usłyszałem odgłosy przyciszonej rozmowy. Nie wyglądało mi to na normalną konwersację, która ma jawny przekaz, raczej na coś podejrzanego. Dlatego też zacząłem się skradać zamiast podejść normalnie, jak człowiek i dać o sobie znać bez tej całej otoczki śmiesznej konspiry. W końcu znalazłem się dostatecznie blisko, aby być w stanie rozróżnić poszczególne zdania, które opuszczały usta Waya.

- Nie. Jestem tego całkowicie pewien – dłuższa przerwa. – Myślałem, że mogę się z nim podzielić tymi informacjami – rozmówca Gerarda chyba się nieco uniósł, gdyż do moich uszu dobiegł zdeformowany odgłos podniesionego o oktawę tonu. – Dlaczego niby? – w jego głosie wyczułem irytację. Ostawiłem krok do przodu. – Dobra – warknął. – Powiedziałem dobra – powtórzył z rozdrażnieniem. – Nic mu nie powiem – westchnął ciężko.

Zacząłem dogłębnie analizować to, co usłyszałem. Czyżby Gerard ukrywał coś przede mną? A może to chodziło o kogoś zupełnie innego? Przez myśl przeszło mi, że chyba powinienem się wycofać, jednak moje ciekawskie usposobienie wydało klarowny rozkaz pozostania w miejscu. Ba! Ruszyłem nawet jeszcze pół kroku do przodu, aż kończyła się ściana, a, co za tym idzie, także moje pole manewru.

- Niech ci będzie, chociaż miałem całkowicie inne plany – oznajmił Gerard znużonym głosem. – To już raczej nie twoja sprawa – chwila przerwy. – Nieważne. Nie wtykaj nosa w nie swoje sprawy – chwila przerwy. – Tak, otwarte. Będę czekał. Na razie.

Nagle nieoczekiwanie zza rogu wynurzył się Way. Nie zdążyłem odpowiednio zareagować i nasze ciała zderzyły się z impetem. Moje serce jakby na chwilę przestało bić, aby potem nagle wspaniale ożyć i zapierdalać szybciej niż zazwyczaj. Poczułem jak policzki okrywa mi purpura. Dziękowałem w tym momencie z całych sił zaciemnieniu na korytarzu. Miałem świadomość tego, że zostałem przyłapany na gorącym uczynku, a logiczne chyba jest to, że podsłuchiwanie nie należy do dobrych sprawunków.

- O, Frankie… - mruknął zdziwiony mężczyzna. – Co ty tutaj robisz?

- No bo… nie ważne Po prostu długo cie nie było – przysunąłem się do niego i wtuliłem w klatkę piersiową. – Z kim rozmawiałeś aż tyle czasu?

- Z nikim ważnym – oznajmił spokojnie, przeczesując mi włosy. – Taki mecenas sztuki. Nikt bardzo istotny.

- Hmmmmmm… No okej – mruknąłem. Nie zadowalała mnie ta odpowiedź, jednak nie kwestionowałem jej. – Chodź. Dopijemy kawę i musze iść.

- Odprowadzę cię – szepnął mi do ucha, po czym złączył nasze wargi.

- Chodź tu – zaśmiałem się , gdy mężczyzna cofnął się o kilka kroków. Przyciągnąłem go z powrotem do siebie. Wystarczyła mi tylko krótka chwila.

♥♥♥♥♥♥♫ ┼ ♫♥♥♥♥♥♥

            To jest zaskakujące, jak człowiek nawet w wielkim tłumie ludzi może czuć się samotny. Nie wiązało mnie z tymi przechodniami zupełnie nic. Nic, co mogłoby mi pomóc nawiązać z nimi jakikolwiek kontakt. Uświadomienie sobie tej zależności, nie zajęło mi dużo czasu. Połapałem się stosunkowo szybko, że nie znajdę tutaj ani przyjaciół, ani nawet znajomych. Ludzie, którzy mnie otaczają, są zupełnie do mnie niepodobni, tacy zapatrzeni w siebie i zupełnie niedostrzegający liczących się w życiu wartości. Pędzą niewiadomo gdzie jak na skręcenie karku, przejmują się nadmiernie własnymi porażkami, jakby oznaczało to koniec świata i nie są w stanie docenić tego, co im się udaje i tego, co sprawia im prawdziwą, autentyczną radość.

            Sunąłem powoli przed siebie, mijając te wszystkie wyprane z pozytywnych emocji kreatury. Przypominali mi swego rodzaju bure cienie. Wyglądali jakby szli przed siebie, bo muszą i sprawia im to ogromną trudność, zamiast dziękować losowi, że w ogóle posiadają zdolność chodzenia. W przeciwieństwie do nich w moim sercu gościło pozytywne nastawienie do życia.  Po tym, jak wyszedłem z paki, uświadomiłem sobie, że należy walczyć o swoje i cieszyć się każdą chwilą, którą spędzamy na ziemi, bo nigdy nie jesteśmy w stanie określić, czy będzie ona naszą ostatnią. Spotkałem także Gerarda, a nim nie mogę się nacieszy w ogóle. Cały czas odkrywam w jego charakterze cechy, którym poświęcam stosunkowo wiele uwagi. Staram się rozgryźć jego dość skomplikowaną osobowość. Ona właśnie kręci mnie w nim najbardziej. Wydaje się być niezwykle towarzyską i otwartą na nowe znajomości osobą, ale tak naprawdę jest bardzo zamknięty w sobie, we własnym świecie i rzadko kiedy udaje mi się prawić, że ukazuje całkowicie swoje wnętrze przede mną. Najczęściej zdarza się to wtedy, gdy jest zmęczony, niewyspany albo zbiera mu się na czułości. Uwielbiam, jak wstaje rano z potarganą czupryną i rozkojarzonym wzorkiem. Wydaje mi się wówczas, że jest bardziej dostępny i podatny na zewnętrzne wpływy. Bardziej dostępny dla mnie. Czasem całkowicie się wyłącza, błądzi myślami tam, gdzie ja nie mam dostępu, a wówczas nawet nie podejmuję próby nawiązania z mężczyzną jakiegokolwiek kontaktu. Wiem, że nie przyniesie to rządnych skutków.

            Wszedłem powoli do galerii. Już skończyłem pracę, a było ciemno i wracanie samemu do domu, nie napawało mnie zbytnim optymizmem. Odruchowo skierowałem się na tyły budynku. Co jak co, ale drogę do kantorka Gerarda znałem na pamięć.

- Frank? – usłyszałem znajomy głos za plecami. Odwróciłem się i zobaczyłem Adama. – Gerarda już nie ma. Wyszedłem jakoś trochę przed południem.

- Jak to przed południem? - warknąłem. – Umawialiśmy się przecież tutaj.

- No nie wiem – wzruszył ramionami. – Mówił, że ma coś ważnego do załatwienia i już nie wróci dzisiaj. Nie martw się, pewnie już czeka na ciebie w domu.

- Pewnie tak – westchnąłem.

Byłem wkurzony. Umawialiśmy się kurcze. Telefon mu ukradli, że nie miał jak zadzwonić? Udałem się wolnym, krokiem do wyjścia. Nagle coś mnie tknęło. Pewna myśl. Coś, co tylko spotęgowało mój zawód oraz złość.

- Adam?! – krzyknąłem za chłopakiem, który zamiatał podłogę. – Mam takie pytanko… Jest może jeszcze Sonia? Mam do niej sprawę – zapytałem podstępnie.

- Nie. Poszła razem z Gerardem. Przykro mi.

- Ach… No cóż – starałem się zamaskować ogromny żal, który mnie wewnętrznie rozpierał. – Pogadam z nią innym razem – posłałem mu bardzo fałszywy i, wydaje mi się, że również niezwykle przekonujący uśmiech. – Dobranoc.

- Cześć, cześć – pożegnał się i ponownie pochłonęła go praca na rzecz galerii.

Do moich oczu napłynęły łzy. Ależ byłem wkurwiony. Jeszcze ta głupia kobieta. Zrezygnował z pójścia ze mną do domu dla robienia niewiadomo czego właśnie z nią. Co za dupek. Normalnie zrobię mu dzisiaj awanturę. Albo nie, mam lepszy pomysł. Zwyczajnie przestanę się do niego odzywać. Niech główkuje nad tym, co zrobił nie tak. Na bank skapnie się dość szybko jeżeli przeskrobał coś więcej niż chcę podejrzewać. Ale no…  nie chce mi się w to wierzyć. Dlaczego właśnie ona? Dlaczego w ogóle kobieta? Chociaż jakby to był facet, to też miałbym żal do ukochanego. W końcu Gerard nie może być gejem w stu procentach, skoro niegdyś miał żonę oraz dziecko, a był z Lindsey bynajmniej nie dlatego, że zaszła w ciążę. On ją naprawdę kochał, zwyczajnie to wiem.

Jeżeli przyłapię ich razem w jednym łóżku, to się normalnie załamię. Drugi raz nie zniosę tego widoku. Incydent z Joshem wystarczająco wbił mi się w pamięć. Wpadłem do kamienicy jak burza i zacząłem pokonywać kolejne schodki z zastraszającą prędkością.

- Frankie, skarbie – wszędzie poznam ten głos przesiąknięty ironią. – Pozwolisz do mnie na chwilę?

- Nie teraz pani Pullman. Bardzo się spieszę – siliłem się na w miarę przyjazny ton.

- Ale to dosłownie będzie sekundka. W łazience…

- Kurwa nie, nie mam czasu – warknąłem. – Nastroju na kolejne pani wymysły też mi brak. Żegnam.

Wyminąłem ją i wszedłem do swojego mieszkania. Co za natrętna baba. Chyba jebnę ją kiedyś, bo nie wytrzymam. Zdjąłem zbędne części garderoby i rzuciłem je bez ładu na ziemię.

- Gerard?! – krzyknąłem gniewnie, odpowiedziała mi cisza. – Chodź tu kurwa – wszedłem szybkim krokiem do salonu.

Stanąłem jak wryty. Pomieszczenie rozświetlał blask świeczek, a stół był zastawiony kilkoma potrawami. Przy nogach mebla znajdowały się dwie fioletowe poduszki, ściągnięte z kanapy. Płatki róż pokrywały gdzieniegdzie ciemnobrązowy blat. Podniosłem ręce do ust. Nie dowierzałem własnym oczom. Stałem tak i patrzyłem na wszystko, dopóki nie przerwał mi Way.

- Co się stało? – zapytał cicho.

Przeniosłem wzrok na jego rozszerzone w nic nierozumiejącym geście oczy. W prawej dłoni trzymał dwa kieliszki, a w lewej butelkę z czerwonym winem. Ściągnął brwi i przyjrzał mi się uważnie.

- Frank? – ponowił zapytanie. – Stało się coś? – podszedł do mnie kilka kroków.

- N… Nic w sumie – zarumieniłem się. – Co to wszystko ma być?

- Huh… No wiesz… - podrapał się wolnym kciukiem za uchem. – Pomyślałem w sumie, że jeszcze nie mieliśmy randki, więc… No chciałem to zmienić. Także… - kiwnął porozumiewawczo głową w kierunku stołu oświetlanego przez świeczki.

- Randka? – zapytałem z niedowierzaniem. – Boże… Chyba nigdy nie byłem na randce – szepnąłem, wbijając wzrok w podłogę.

- To teraz będziesz – mruknął mi do ucha, kiedy po chwili milczenia znaleźliśmy się bardzo blisko siebie. – Chodź Frankie – złapał mnie za rękę i zaprowadził powoli do zastawionymi łakociami stołu.

***

„Never thought you’d make me perspire. Never thought I’d do you the same. Never thought I’d fill with desire. Never thought I’d feel so ashamed. (…) My sweet prince – you are the one. My sweet prince – you are the one.”

Placebo ~~> My Sweet Prince

***********

Umieram. Frank zaczyna mnie ostro wkurwiać.

Przepraszam, że dodaję o tak późnej porze, jednak musiałam napisać opowiadanie na język polski o godności człowieka w XXI wieku i ogółem o godności naszej własnej. Także… Zajęło mi to niemało czasu. I tak nie zdążyłam tego gówna napisać :/ Prawie już postanawiałem, że nie dodam w tym tygodniu rozdziału, ale spięłam poślady i jest :3 Jak chcecie, mogę to opowiadanie później opublikować tutaj, na blogu w ramach shota :) Co o tym myślicie? A! I jeszcze, czy mam odpowiadać może na komentarze? :> Zauważyłam, że niektórzy mają czasem pytania i to trochę chamskie byłoby na nie nie odpowiadać, także stąd moje zapytanie :3