# 1

These hands are stained red

„…, ponieważ kiedy ptaki zrywają się do lotu, przyświeca mu jeden cel.”

Wykonałem ostatnie kilka mocnych pchnięć i doszedłem w oddychającym pode mną ciężko i szybko brunecie. Oboje sapaliśmy niezmiernie, a nasze klatki piersiowe unosiły się niewyobrażalnie prędko. Spojrzałem z uśmiechem w płonące tęczówki Franka, który przeniósł swoje zakrwawione opuszki palców na mój policzek. Spojrzałem na nie ukradkiem z niekłamanym zdziwieniem. Wysunąłem się  z chłopaka powoli, po czym złożyłem przelotny pocałunek na jego wargach i szybko ubrałem, leżące na podłodze bokserki.

Podszedłem do lustra, wiszącego na drzwiach szafy i przyjrzałem się dwóm podłużnym szramom na moich plecach. Ciemna czerwień rdzawej krwi wyraźnie odznaczała się na tle trupiobladej kolorystyki mojej skóry. Dzisiaj było wyjątkowo… mocno. Zawsze kochamy się z niespotykaną w innych związkach brutalnością, lecz nigdy nie zostałem uszkodzony do tego stopnia. Na moich barkach widnieje wiele małych, półkolistych blizn po wbitych do surowego mięsa paznokciach ukochanego, a na jego obojczyku ślady po moich zębach. Takie uczucia jak delikatność i zmysłowość nie są w naszej gestii. Czyny zarówno moje jak i Franka charakteryzują się sporą dozą brutalności i gwałtowności.

- Wariat – mruknąłem, przyglądając się czerwonej kropli, która spływała mi wzdłuż kręgosłupa. – Mógłbyś delikatniej? – dodałem głośniej, aby mieć pewność, że mężczyzna mnie usłyszy.

- Nie udawaj, że tego  nie lubisz – uśmiechnął się zadziornie. Znał mnie lepiej niż ja sam…

Nie powiem, że nie sprawiało mi to przyjemności. Skłamałbym. Ból fizyczny pomieszany z rozkoszą doznań seksualnych, dostarcza niesamowite przeżycia, które można by wspominać z rozmarzeniem wymalowanym na twarzy. Jednak ja tak nie potrafię. Dla mnie podobne przygody erotyczne stanowiły jedynie tymczasowe uciechy. Oczywiście nie kieruję się tym, aby jedynie zaspokoić swoje rządze, choć nie ukrywam, że to także jest ważne. Nie trwam z Frankiem w związku tylko dla ujarzmienia swoich potrzeb, fascynacji oraz wyładowania frustracji seksualnych. Żywię wobec niego głębokie uczucia, ale zwyczajnie nie potrafię zachować przyjemnych doznań na długo we własnym sercu. Taki już jestem. Skryty. Nie uzewnętrzniam żadnych emocji. Ani negatywnych, ani tym bardziej pozytywnych.

Lekkie spaczenie wdarło się w moją psychikę już we wczesnych latach  mojego dzieciństwa, ale wciąż pracuję nad tym, aby sprawiać pozory normalnego człowieka. Niekiedy dzieje się coś takiego w mojej głowie… Nie potrafię tego nawet trafnie opisać. Coś…  jakby trzepot skrzydeł setek tysięcy ptaków zrywających się w jednej sekundzie do lotu. Jedynym sposobem na pozbycie się tego drażniącego  dźwięku jest… pozbawienie kogoś życia. Wtedy ptaki odlatują, milkną i słyszę jedynie pojedyncze ćwierkania, lecz nigdy nie w takim natężeniu jak po jakimś czasie ‘na głodzie’.

Podniosłem granatowy podkoszulek z podłogi i przetarłem nim zakrwawione plecy. Na szczęście rany były płytkie i wystarczyło zaledwie kilka niespiesznych, delikatnych muśnięć materiału, aby cała płynna krew została z nich usunięta. Rzuciłem brudny ciuch ponownie na podłogę motelowego pokoju, który był nieco bardziej przyjazny niż poprzednie, w których bywaliśmy. Wygrzebałem z kieszeni spodni nadpoczętą paczkę papierosów z zapalniczką w środku. Przez cały ten czas, kiedy poruszałem się po pomieszczeniu i milczałem, Frank uważnie mi się przyglądał. Wziąłem papierosa między lekko rozchylone usta i usiadłem na krawędzi łóżka plecami do chłopaka. Zaciągnąłem się mocno tytoniem z uprzednio podpalonego ruloniku i po chwili trzymania uzależniającego dymu w płucach, wypuściłem jego kłęby stosunkowo niespiesznie.

Wpatrywałem się ze skupieniem w bladoszare smugi, kiedy usłyszałem ciche ptasie ćwierkanie. Tego jeszcze nie było. Nie tak wcześnie po złożeniu świeżej ofiary. Mruknąłem, coś pod nosem w geście dezaprobaty dla własnego stanu psychicznego. Uważam, że na to jak funkcjonuje on teraz, miało znaczenie środowisko, w którym się wychowywałem oraz ludzie, w których otoczeniu dorastałem. Żyłem w jednym, wielkim gównie naznaczonym krwią, śmiercią, trupami, seksem i wędrówkami od jednego ośrodka opieki społecznej do drugiego. Z utęsknieniem wyczekiwałem dnia moich siedemnastych urodzin. Wtedy też między innymi zacząłem słyszeć ptaki. Męczyły mnie częste bóle głowy. Chodziłem do psychiatry i szybko zorientowałem się, że nie mogę mu wyjawić szczegółów związanych z nieokreślonymi dźwiękami z głębi mojego umysłu. Musiałem sobie z tym radzić całkiem sam. Nie było przy mnie ojca, który mimo swojego wstrętnego upodobania do seksu z martwymi kobietami nie był wcale taki najgorszy, jakim zaczęto go postrzegać po wypłynięciu na wierzch jego przewinień. Jednak w jakiś sposób spaczył moją psychikę. Sprawił, że jestem tym kim jestem i nie potrafię odnaleźć drogi, prowadzącej ku normalności. Nie chcę jej odnaleźć…

Patrzałem z uwielbieniem oraz chorą fascynacją na gibkie figurki żołnierzyków i przesuwałem je palcami, wydając im rozkazy stanowczym głosem. Kiedy oficer polecił oddziałom ruszyć na przód, krzyknąłem władczo:

- Do ataku!

Cały batalion, niczym jeden mąż, posuwał się powoli na przód w kierunku złej armii jedynie z jednym zamiarem.

- Generale! Nasze siły nie pokonają wroga – zniżyłem głos.

- Nie martw się Henryku. Silna z  nas armia – użyłem pewnego siebie tonu dowódcy.

- Jak uważasz, panie – wierny Henryk po raz kolejny wykazał się ogromnym stopniem lojalności i należytej uległości wobec swego zwierzchnika.

            Wojska systematycznie przesuwały się na linię obrony wroga, nacierając na najeźdźców z niesłychaną siłą i pewnością w działaniach. Mimo niewielkiej liczby osób w poszczególnych plutonach, armia wroga zlękła się ich potęgi i została zmuszona do odwrotu. Tchórze!  Na twarzy Henryka i dostojnego dowódcy wykwitły szerokie uśmiechy. Każdy żołnierz, który był świadkiem tej nagłej euforii, władającej ich generałem po niewiarygodnie szybko odniesionym zwycięstwie, zdawał sobie sprawę, że jest ona także przedsmakiem wielogodzinnych przemówień i pochlebstw wypowiedzianych z nadmierną egzaltacją.  Ale nie! Co ja widzę?! Wojska wroga ponownie koncentrują swoje siły i niezaprzeczalnie szykują się do odparcia ataku…

            Nagle moja zabawę przerwały głośne jęki oraz stękania, dochodzące z pokoju obok. Podniosłem zaciekawiony głowę ku górze, lecz oczywistym było, że ścian i tak nie przejrzę na wylot. Wstałem powoli z klęczek i spojrzałem jakby z lotu ptaka na rozstawionych w odpowiednich pozycjach żołnierzy.

- Poczekaj Henryku i ty, mężny Marsylio. Zobaczę tylko co takiego ciekawego znowu robi tatko. Zaraz wrócimy do naszej walki – mruknąłem.

Obróciłem się na pięcie, zostawiając batalion za plecami. Po cichu wyszedłem z pokoju i ruszyłem lekko zaciemnionym korytarzem w kierunku sypialni taty. Poruszałem się ostrożnie na palcach, aby żadna klepka podłogi nie śmiała nawet skrzypnąć. Do moich uszu dobiegał odgłos ciężkiego dyszenia mężczyzny i pojedyncze jęki oraz stęknięcia, które opuszczały jego gardło. Poza nim nie słyszałem, aby ktoś jeszcze przebywał w pomieszczeniu.

 Przybliżyłem prawe oko do sporych rozmiarów dziurki na klucz, przymykając jednocześnie lewe. Rozpłaszczyłem dłonie na drewnianej płycie i skoncentrowałem się na tym, co dzieje się wewnątrz pomieszczenia. Moją uwagę niemal natychmiast przyciągnęło łóżko, na którym leżała całkiem naga kobieta, a zaraz nad nią pochylał się tato. Nie trzeba było wiele myśleć i być niewiarygodnie spostrzegawczym, aby wydedukować, iż uprawiają oni seks. Może i miałem jedynie osiem lat, ale byłem doskonale uświadomiony w tych rzeczach przez kanały nocne, które oglądałem, kiedy tata był w pracy. Zdziwiłem się tylko faktem, że kobieta ta nie wykonywała jakichkolwiek ruchów. Leżała bezwładnie, a jej wzrok był tempo zawieszony na suficie. W filmach wygląda to nieco inaczej. Skrzywiłem się na myśl, że producenci tak bardzo są zakłamani i naciągają fakty aż do tak skandalicznego stopnia. Zawsze dwójka ludzi ruszała się jakoś… Nigdy nie spotkałem się z czymś takim, że jedno leży bez ruchu, a drugie robi wiele innych rzeczy. Po chwili wytężyłem wzrok i przyjrzałem się uważnie pani o włosach w kolorze blond. Raptownie zamarłem, a krew jakby odpłynęła mi z twarzy, zostawiając po sobie białą maskę. Szyje kobiety zdobiła podłużna, szeroka rana, z której bokiem sączyła się czerwone ciecz. Nie zwróciłem także wcześniej uwagi na to, że ręce taty są nią umazane aż po łokcie.

Pisnąłem cicho i odsunąłem się od drzwi z ogromnym niedowierzaniem. W mojej głowie rodziło się wiele przeróżnych, strasznych wizji, które nie chciały za nic się z niej ulotnić. Kiedy odzyskałem władzę w nogach, zbiegłem prędko na parter, po czym dopadłem do drzwi frontowych. Trzęsłem się na całym ciele, a moje oczy nabiegły łzami. Cicho łkając, wyskoczyłem z domu jak oparzony i skierowałem się pędem na podwórko pani Sally.

Ojciec  często sprowadzał sobie różne dziwki oraz inne kobiety, które nie miały rodziny, mogącej cierpieć po stracie bliskiej osoby.

Pani Sally była nasza sąsiadką. Często piekłem z nią ciastka, śpiewając rzewne ballady i rozmawiając o różnych ciekawych rzeczach. Zastępowała mi mamę i babcię jednocześnie. Niekiedy nawet wcielała się w Henryka, żebym mógł całkowicie zidentyfikować się z potężnym dowódcą niezwykłej armii, Marsyliem.

Zaśmiałem się cicho.

Byłem taki głupi i naiwny. Pudełko gumowych żołnierzyków stanowiło dla mnie obraz całego świata, wszelkie dobra oraz radość, której nikt poza nimi nie był w stanie mi dać. Przynajmniej nie w aż tak znacznym stopniu.

Kiedy dobiegłem tamtej nocy do domu staruszki, byłem cały zdyszany i zapłakany. Gdy tylko otworzyła mi drzwi, rzuciłem się w jej ramiona i opowiedziałem, jakich zdarzeń byłem świadkiem. Natychmiast zadzwoniła na policję. Psy tropiące wywęszyły zbiorową mogiłę na tyłach naszej działki. Odkryto ponad trzydzieści ofiar, a ojca skazano na karę śmierci za serię popełnionych morderstw. Jako mały chłopiec nie byłem świadom, jaki wyrok wydaję zarówno na niego jak i na siebie. Pani Sally zadeklarowała, że może się mną zająć, lecz opieka społeczna wyrwała jej mnie siłą i wsadziła do domu dziecka. Nikt mnie nie chciał. Rodziny szukały zazwyczaj małych, rozkosznych i roześmianych dzieci. Ja wraz z wiekiem stawałem się coraz bardziej ponury i zaczęły mi dokuczać wszelkie choroby psychiczne, co tylko drastycznie zmniejszyło szanse na jakąkolwiek adopcję czy tymczasowe umieszczenie w rodzinie zastępczej. Byłem samotny. Dzieci nie chciały się ze mną bawić, a w nastoletnim życiu tak samo unikano mnie jak i we wczesnym okresie mojego dzieciństwa. Byłem inny, czego nie udawało mi się nijak zamaskować. Wtedy też zacząłem słyszeć ptaki. Całe stada zrywały się do lotu. Z bezradności zacząłem się ciąć. Zauważyłem, że wraz z upuszczaniem sobie krwi z organizmu, trzepot skrzydeł znikał. Kiedy samookaleczenie było za małą ofiarą, zacząłem zabijać. I zabijam do dzisiaj. Jednak nie jestem już w tym osamotniony.

- O czym myślisz? – usłyszałem brzęk sprężyn łóżka, a po chwili dłonie  Franka oplotły mnie w pasie, a sam chłopak przylgnął do moich pleców.

- O ojcu – odparłem ogólnikowo w zamyśleniu. – W gruncie rzeczy jesteśmy tacy sami – zgasiłem papierosa na blacie stolika nocnego, a niedopałek rzuciłem, gdzieś przed siebie.

- Nieprawda – powiedział  mocą. – Ty nie jesteś…

- Trupojebem? – podsunąłem mu z kpiną. – Może i nie, ale zabijam.

- Przestań się tym zadręczać – mruknąłem, składając pocałunek na moim barku. – Wiem, jak ci jest z tym ciężko – przejechał delikatnie po bliznach na moim nadgarstku i całej wewnętrznej stronie przedramienia. – Ale, hej, przecież ja też wcale lepszy nie jestem, - mruknął. – Chodź do łóżka – poklepał mnie po udzie i przeszedł na swoja stronę materaca.

Zaważyłem jakiś czas temu, że śpimy strasznie systematycznie. Ja zajmuję prawa stronę łóżka, a Frank lewą. Niekiedy spędzaliśmy noc na sobie, ale stanowi to całkiem odrębną sprawę. Śmieszył mnie taki przebieg spraw, ale jednocześnie również przerażał.

Poszedłem za radą Iero i wsunąłem się pod kołdrę zaraz obok niego, kładąc się na plecach. Zapatrzyłem się w brzydki, jasnozielony sufit, który miejscami nabierał ciemnego odcienia od pleśni i innych grzybów, które sobie tutaj pomieszkiwały. Nagle usłyszałem cichy śmiech Franka. Przechyliłem głowę, aby spojrzeć na jego postać. Leżał na brzuchu, podpierając głowę na skrzyżowanych ze sobą ramionach i wpatrywał się w bliżej nieokreślony punkt mojego ciała. Sam był przykryty miękką pościelą jedynie do pasa i wyeksponował swoje plecy.

- Z czego się śmiejesz? – zapytałem, unosząc lekko brwi do góry. Zdezorientowany chłopak przyjrzał mi się, jakby dopiero zdał sobie z tego sprawę. Po chwili uśmiechnął się szybko i przysunął do mnie.

- Pamiętasz, jak się poznaliśmy? – zaświergotał, patrząc na mnie spod swoich długich rzęs.

- Jakże mógłbym zapomnieć – ucałowałem jego wargi. – To chyba była najbardziej pojebana noc w całym moim życiu – zaśmiałem się cicho, wracając do wspomnień.

            Sapałem ciężko i głośno. Trafiłem na godnego siebie przeciwnika. Jednak osiągnąłem zamierzony cel. Ptaki zaprzestały swych migracji po odmętach mojego umysłu. Oparłem się plecami o drzwi toalety. Boksy w tym klubie nie były zbyt obszerne i wysranie się mogłoby sprawić nielada trudność osobnikowi większej postury.

Przyjrzałem się uważnie mężczyźnie naprzeciwko mnie. Jedno porządne cięcie myśliwskim nożem od razu załatwiło sprawę. Teraz z jego szyi wyzierała wprost na mnie ogołocona grdyka i wywrócone białkami do góry oczy. Spojrzałem na swoje splamione krwią dłonie. Wytarłem je niedbałym gestem w sprane spodnie i odetchnąłem głęboko, odchylając głowę do tyłu. Doszedłem do wniosku, że strasznie mi ciasno i duszno w tym obskurnym boksie, więc odsunąłem zasuwę i wyszedłem z toalety.

Myślę, że  w tej dzielnicy nie ma szans na to, że ktoś przejmie się takim ciałem w jakimś barze pełnym handlarzy, ćpunów i chlejusów. Na zajęcie się policji tą sprawą, szanse również istniały niezwykle nikłe. Zapewne właściciel pozbędzie się ciała, aby nie robić sobie kłopotów i nie ryzykować przypadkowych konfliktów z prawem. Jeszcze kto znalazłby marychę w jego mieszkaniu nad lokalem, którą hoduje w ukryciu w doniczkach.

Zamknąłem za sobą drzwi i chciałem podejść do umywalki, aby zmyć na wpół zakrzepłą krew z rąk, lecz cos mnie przed tym powstrzymało. Albo raczej nie coś, tylko konkretna osoba. W rogu pomieszczenia z dopływu wody korzystał niewysoki mężczyzna. Stał sobie półnagi, bez koszulki, jakby nigdy nic i zmywał z twarzy coś o bliżej nieokreślonym kolorze i pochodzeniu. Chwyciłem mocniej za rękojeść mojego noża. Nie mogłem pozwolić na to, aby ktoś, ktokolwiek, odkrył moją tajemnicę. Zwariowałbym w więzieniu. Nawet jeśli trafiłbym do psychiatryku, to żadne leki czy też terapia nie były w stanie mi pomóc. Ptaki  pojawiały się wbrew mojej woli, to nie ja nimi sterowałem. Ich ciałami czy też ośrodkami mózgu kierowała silna potrzeba, która zakwitała głęboko w mojej podświadomości i musiała zostać zaspokojona bez względu na wielkość ofiary, którą musiała pochłonąć. Inaczej działy się ze mną dziwne rzeczy. Lekarze nie zrozumieliby tego. Dlatego tak ważne jest dla mnie zachowanie anonimowości działań i pozostanie na wolności.

Zaszedłem  mężczyznę od tyłu, skradając się po cichu. Złapałem go za włosy i odciągnąłem od umywalki. Natychmiastowo przyparłem jego nagie ciało do ściany i odruchowo przystawiłem mu ostrze do gardła, które zamiast osłonić, wyeksponował jeszcze bardziej. Rzuciłem szybkie spojrzenie w kierunku kupki ubrań, lezących na granitowym blacie. Zdziwił mnie fakt, że broczyły je wyraźne plamy krwi dość sporych rozmiarów. Spojrzałem w oczy mojej ofiary. Zamiast zwyczajnego strachu, które niemalże zawsze napotykałem, ujrzałem iskierki wesołości oraz jakby… rozbawienia, które tańczyły w jego tęczówkach o kolorze ciemnego miodu prosto z pasieki. Mężczyzna miał ciemne, krótko przystrzyżone włosy, z których kapała woda oraz zadziorny uśmiech przyklejony do twarzy. Przełknąłem ślinę. Postawa chłopaka wyraźnie zbiła mnie z tropu, jednak za nic nie pozwoliłem sobie na uzewnętrznienie tego. Przycisnąłem ostrze mocniej do jego szyi, na co brunet tylko cicho się zaśmiał i spojrzał a mnie ciekawsko, oblizując usta.

Serce zabiło mi parokrotnie szybciej. Poczułem jakby nagły przypływ… pożądania. Nieoczekiwanie nabrałem ochoty na zamienienie kilku słów z ofiarą własnej napaści.

- Co tutaj robisz? – zapytałem o wiele bardziej miękko niż początkowo zamierzałem.

- Mógłbym ciebie wprawdzie zapytać dokładnie o to samo, ale chyba moje domysły są w zupełności wystarczające – zaśmiał się cicho. Nie pojmowałem jego zachowania. Trudno nazwać postawę, jaką przyjął, systemem obronnym. – No już – szepnął kusząco. – Rób co musisz i zabij mnie – mruknął.

- Najpierw chcę wiedzieć, co tutaj robisz – warknąłem. Jego luzactwo zaczęło mnie irytować. Jednak w pewien sposób mnie pociągał, czego powodu za nic nie byłem w stanie sobie wytłumaczyć. Momentalnie nawiązałem z nim nic porozumienia, z której istnienia zdałem sobie sprawę, kiedy nasze spojrzenia się ze sobą spotkały.

- To samo co ty jak mniemam – parsknął dźwięcznym śmiechem. – Doprowadziłem się do porządku, jednak mi przerwałeś. To niegrzeczne z twojej strony – kąciki jego ust powędrowały do góry.

- Z czego się tak cieszysz? – burknąłem, czując się nieswojo.

- Bo jesteś zabawny i całkiem uroczy – nieświadomie przygryzłem dolną wargę. – No i okoliczności są niezwykle rozbrajające – westchnął, odchylając głowę do tyłu. – Też to czujesz? – zapytał po chwili trwania w ciszy i błądzenia wyobraźnią po jej odległych krańcach.

- Zależy co masz na myśli – szepnąłem, zdając sobie sprawę z tego, że mój oddech staje się płytki, urywany, a myśli zaczynają niebezpiecznie krążyć dookoła ust nieznajomego oraz jego oczu, które zdawały się skrzyć. Odsunąłem nieznacznie nóż od jego szyi, kiedy złapał za jego rękojeść i nasze dłonie się zetknęły.

- Nie czujesz tego? – zdziwił się, trącając mój policzek swoim nosem.

- Czego?

- Tego – mruknął, całkowicie pozbywając się zagrażającemu jego życiu ostrza.

Stanął na palcach i powoli złączył nasze usta. Nie myślałem długo nad tym, co robię.

Odłożyłem nóż na blat obok umywalki i przyciągnąłem do siebie nieznajomego, wnikając językiem we wnętrze jego jamy ustanej. Jęknął cicho, kiedy zaczynałem dobierać się do jego spodni. Nie byłem w stanie określić powodu, dla którego cała ta sytuacja tak bardzo mnie podniecała. Chyba zwyczajnie brakowało mi spełnienia u boku mężczyzny. Kobiety już dawno przestały mnie podniecać.

Nieznajomy zarzucił mi ręce na szyję i przyciągnął bliżej do siebie. Nagle jednak odsunął się kawałek i zapytał z rozbawieniem:

- Chciałeś mnie zabić?

- Taki był plan – mruknąłem, wpijając się na powrót w jego usta.

- Jestem Frank – wysapał, kiedy zjechałem z pocałunkami na skórę jego szyi.

- Gerard – mruknąłem po chwili.

- Miło mi cię poznać, Gerardzie – wymamrotał, spuszczając moje spodnie wraz z bokserkami na dół.

            Jeszcze przez chwilę znosiliśmy się śmiechem na to wspomnienie, aż w końcu między napadami niepohamowanej wesołości, zadałem Frankowi pytanie, które już od dawna chodziło mi po głowie, a o którym całkowicie zapomniałem.

- Naprawdę się wtedy nie bałeś?

- Może trochę – zmrużył oczy. – Ale chyba byłem bardziej podekscytowany  tym, że spotkałem taką osobę jak ty. I ten dreszczyk spowodowany wizją nagłej śmierci.

- Jesteś pierdolnięty – uśmiechnąłem się szeroko, marszcząc brwi.

- Nie bardziej niż ty – parsknął i znów zaczął się śmiać, czym mu zawtórowałem.

            Przygarnąłem go przekornie ramieniem do siebie. Ułożył głowę na mojej klatce piersiowej, a opuszkami prawej dłoni zaczął rysować jakieś bliżej nieokreślone kształty po mojej piersi, nadal lekko uśmiechając się pod nosem. Przyjrzałem mu się dokładnie i nagle coś we mnie… pękło. Był piękny. Nie żebym nigdy wcześniej tego nie dostrzegł, ale wyjątkowość tej chwili otworzyła mi oczy i spojrzałem na niego z całkiem innej perspektywy. Przeczesałem powoli włosy chłopaka palcami i przyjrzałem się jego rumianym polikom

- Kocham cię Frank – wyszeptałem, nie myśląc do końca, co mówię. Chłopak podniósł się lekko i spojrzał mi w oczy. Jego twarz przybrała bliżej nieokreślony wyraz, a usta lekko się rozchyliły.

- C… Co takiego? – wykrztusił z siebie, niezwykle zszokowany.

- To co słyszałeś – odparłem, zbity nieco z tropu. – Co w tym takiego dziwnego? – usiłowałem ukryć niepokój maską chłodu.

- No nie wiem. Jesteśmy ze sobą w sumie prawie dwa lata – mruknął, spuszczając wzrok. Jego policzki lekko zróżowiały. – Jeszcze nigdy tego od ciebie nie słyszałem – przejechał palcem wzdłuż linii mojej szczęki.

- Tak… skurwysyn ze mnie, wiem.

- Mówiłeś wcześniej, że … Myślałem, że nie potrafisz…

- Kochać? Bo nie potrafię – mruknąłem, patrząc w bok. Ale ty jesteś… - ująłem lekko jego podbródek  i zmusiłem, aby na mnie spojrzał. - … inny – dokończyłem. – Jesteś wyjątkowy. Nie mogę tego nawet odpowiednio opisać. Zwyczajnie masz coś w sobie – szepnąłem, wpatrując się w jego nieco zaszklone oczy.

Chłopak  powoli nachylił się nade mną, po czym złączył nasze usta na krótką chwilę. Następnie położył dłoń na moim ramieniu, a nos  skrył w mojej szyi. Dotknąłem lekko jego karku. Wsłuchałem się w nasze spokojne oddechy, przymykając oczy. Po raz pierwszy w życiu czerpałem autentyczną przyjemność z błogiej ciszy, spokoju i bliskości ciała drugiej osoby. Nie myślałem w tej chwili o policji, która bezustannie nas ściga, o konsekwencjach naszych czynów i ciałach, które zalegały na łazienkowej posadzce, zbroczone własną krwią. Nic się nie liczyło poza Frakiem u mojego boku. On zawsze był najważniejszy. Uzależniłem się od niego, czego świadomość dusiłem w sobie od tak dawna… Nie chciałem przyznać się przed samym sobą do tego, że mi zależy. To niezgodne z moją naturą. Jestem wiecznym łowcą, koczownikiem, ornitologiem, który zabija w umyśle swe ptasie zdobycze. Takie coś jak miłość nie wchodzi w grę, gdyż jest emocją zbędną. Westchnąłem głośno i złożyłem delikatny pocałunek na czole chłopaka.

- Ja też ciebie kocham – szepnął mi sennie do ucha.

- Miłość jest nasza największą słabością – mruknąłem po chwili ciszy.

- Pierdolisz głupoty – zaśmiał się cicho i niewyraźnie, będąc już na skraju zapadnięcia w głęboką drzemkę. Przymknąłem powoli powieki i postanowiłem pójść w jego ślady, lecz nie udało mi się tego dokonać.

Przed oczami przebiegły mi obrazy z dzisiejszych zbrodni i potoku krwi, której szkarłat oblepiał teraz kafelki w łazience, od której dzieliło mnie zaledwie kilka kroków. Nie rozumiałem, dlaczego podczas wbijania noża w piersi tych kobiet nie czułem wyrzutów sumienia, a po dokonaniu zbrodni zaczęły nawiedzać mnie te przeklęte wizje. Może jest to wynikiem tego,  że wówczas kierowała mną rządza zaspokojenia wciąż łatających w mojej głowie ptaków nową ofiarą, która je zadowoli i zamilkną. Teraz emocje opadły, a skrzydlate istoty zaprzestały swych migracji i byłem wolny. Wolny na ciele i w umyśle, ale dusza krwawiła.

Zawsze  działaliśmy z Frankiem w podobny sposób. Wysłano za nami listy gończe, także nie możemy sobie tak po prostu  wejść do motelu i wynająć pokoju. Włamujemy się ukradkiem do budynku, napadamy na  lokum, zabijamy jego lokatorów, aby po przespanych kilku dniach wypoczęci i pełni sił mogli ruszyć w dalszą drogę.

Bezsensowna śmierć… dziwne zjawisko.

***

Patrzałem jak Frank znika między drzewami, aby opróżnić pęcherz. Zapaliłem sobie w tym czasie papierosa, usiadłem na masce naszego auta. Odchyliłem głowę w tył, przyglądając się rozgwieżdżonemu niebu. Poruszanie się pod osłoną nocy jest najbezpieczniejszym sposobem, aby uniknąć złapania. Zacząłem się zastanawiać: co dalej? Frank zdawał się nie mieć takich problemów jak ja. Żył chwilą i nie trudził się długo nad takimi sprawami jak ucieczka czy unikanie policji. On po prostu mknął przed siebie i nie patrzał, czy niebezpieczeństwo za nim gna. Szedł z uśmiechem przez życie, nie zamartwiał się, nie nękał swojego umysłu skomplikowanymi planami ucieczki. Ja tak nie potrafiłem i nie wiedziałem, czy mam tego chłopakowi zazdrościć, czy obawiać się jego podejścia do tej całej sprawy. Kiedyś starałem się o tym z nim porozmawiać, lecz najpierw zbył mnie nerwowym śmiechem, a późnej dał jasno do zrozumienia podniesionym głosem, że nie życzy sobie, abym kiedykolwiek dalej poruszał ten temat.

W głębi serca wiem, iż on boi się nawet bardziej niż ja, tylko stara się tego po sobie nie pokazać. Akceptuję to i wspieram go na każdym kroku, aby nie czuł się samotny i wyobcowany. Kiedy nadejdzie dzień, w którym zostaniemy złapani, nie pozwolę policji go ode mnie zabrać. Nie pozwolę, aby trafił do więzienia, a potem prosto do komory śmierci. Wiem, że jego z pozoru silna, lecz w prawdzie bardzo krucha psychika, nie wytrzymałaby napięcia i strachu związanego z wizją śmierci i niemiłymi współwięźniami z bloku. Jeszcze nie mam pojęcia, jakie środki podejmę, ale na pewno będą one miały jeden cel. Uwolnienie jego duszy od zmartwień; uwolnienie jej i danie swobody.

Wraz z szelestem, pobliskich krzaków, zza drzewa wyszedł brunet. Podbiegł do mnie szybko i jednym, zgrabnym susem znalazł się tuż obok mnie na masce, czemu towarzyszył specyficzny odgłos uginanej blachy.

- Już jestem – mruknął wtulając się w mój bok.

- Widzę właśnie – zaśmiałem się cicho, obejmując go ramieniem.

- Czego wypatrujesz? – zlatał, podążając za moim spojrzeniem w niebo.

- Gwiazd – szepnąłem.

- Są piękne – westchnął z zachwytem. – A jak ich dużo – lekki uśmiech rozciągnął się na jego twarzy. – Mamy koc w samochodzie? – zagadnął nagle.

- Mamy, ale po co ci jest potrzebny koc?

Nie odpowiedział mi, tylko zsunął się z maski i po chwili wrócił na nią powrotem, tachając czarne, ciepłe okrycie. Narzucił na nas oboje materiał, po czym ponownie się do mnie przytulił.

- Posiedźmy tutaj sobie trochę. Jest taka piękna, ciepła noc – ucałował moje wargi.

- Z chęcią – uśmiechnąłem się sam do siebie.

Od czasu mojego wielkiego wyznania Frank zrobił się bardziej czuły i częściej poświęcał mi uwagę, jakby wcześniej sadził, że nie powinien tego robić. Pasowały mi nasze obecne relacje. Czułem, że między nami jest coś więcej niż tylko seks bez zobowiązań, coś głębszego.

            Po chwili oddech Iero przeszedł z cichego oddychania w lekkie pomrukiwanie, a uścisk jego dłoni na mojej bluzie zelżał, co dało mi znak, ze chłopak zasnął. Przyjrzałem się jego rumianym policzkom i odsunąłem mu grzywkę na bok, gdyż zasłaniała ona mi widok na twarz chłopaka. Chyba musiał być dość zmęczony, ponieważ zasnął stosunkowo szybko. Westchnąłem cicho, powracając ponownie do obserwacji gwiazd. Jednocześnie przytuliłem do siebie rozgrzane ciało Franka i wyobraziłem sobie, że już nigdy nie wypuszczam go z objęć.

***

            Zjechaliśmy z głównej drogi i przystanęliśmy na poboczu, po czym wytoczyłem się z auta i usiadłem na rozgrzanym asfalcie, opierając się uprzednio o zamknięte drzwi. Schowałem głowę między kolanami i jęknąłem głośno, łapiąc włosy w garście. Jechaliśmy na Florydę, a ja nawet nie byłem w stanie prowadzić samochodu. Nagle poczułem, jak drobne ciało Iero przyciąga mnie do siebie, a sam chłopak szepcze mi do ucha uspokajające słowa.

- Frank… Znowu je słyszę… Ptaki…

- Już niedługo Gee – mruknął. – Już niedługo zamilkną.

***

            - Gotowy? – zapytałem szeptem.

- Gotowy.

- To na trzy.

Właśnie przymierzaliśmy się do ponownego napadu na pokój mieszkalny w motelu usytuowanym przy główne drodze na skąpaną słońcem Florydę.

- Raz.

Nie wiedzieliśmy, co czeka nas w środku. Nie mieliśmy pojęcia, kto wynajmuje pokój i jakie wiąże się z tym ryzyko. Czy ten ktoś ma broń? Czy w ogóle jest uzbrojony? Grozi nam większe niebezpieczeństwo niż zazwyczaj?

- Dwa.

Wzięliśmy głębokie oddechy. Spojrzeliśmy sobie w oczy, w których szukaliśmy odpowiedzi na dręczące nas pytania. Mieliśmy nadzieję, że znajdziemy w tęczówkach partnera spokój i opanowanie. Nie wiem jak Frank, ale ja tej stabilizacji się nie doszukałem. Mam nadzieje, że chłopak wręcz przeciwnie.

- Trzy.

Wyprostowaliśmy się, przechodząc do działania. Rozejrzałem się po brudnym korytarzu i kiwnąłem Frankowi głową na znak, że nikogo nie ma. Iero zapukał do drzwi pokoju numer 262 i obaj czekaliśmy na odzew. Po chwili dobiegł nas odgłos niespiesznych, powolnych, a zarazem lekkich kroków. To dodało nam otuchy, gdyż wskazywało, ze jest to kobieta bądź dziecko. Jeszcze nigdy nie zabiliśmy nikogo w wieku szkolnym, jakiegoś bobasa i miałem także nadzieje, że nie będziemy do tego zmuszeni.

Klamka ugięła się po wpływem naporu dłoni osoby z wewnątrz, a  ptaki zamilkły nagle, jakby wyczuwały, co za chwilę nastąpi. One też się szykowały. Albo poszybują stadem hen wysoko w górę, doprowadzając mnie do obłędu, albo zamilkną na jakiś czas.

Drzwi otworzyła nam drobna brunetka z uśmiechem na twarzy, który spełzł z jej różanych ust zaraz po uświadomieniu sobie z kim ma do czynienia. W końcu głośno o nas w prasie codziennej. Zamachnęła się, aby szybko zablokować wejście, lecz było już dla niej za późno. Frank wszedł szybko do środka zamaszystymi krokami i złapał ją za włosy, sprowadzając do parteru. Szybko rozejrzałem się po pomieszczeniu. Z łazienki wydobywał się odgłos spuszczanej wody. Wraz z głośnym krzykiem kobiety, stłumionym przez dłoń Franka, szum ustał i nastąpiła nieprzyjemna dla nikogo stagnacja. Nagle usłyszeliśmy jak osoba, przebywająca w łazience, odsuwa zasłonę prysznicową. Posłałem Frankowi szybkie spojrzenie, które oznajmiało, że ja się tym zajmę.

Po chwili w towarzystwie kłębów pary z pomieszczenia wyszedł mężczyzna mniej więcej mojego wzrostu, w bokserkach i skapującej z jego włosów wodzie. Zanim zdążył połapać się w zaistniałej sytuacji i obejrzeć za siebie, pchnąłem  nóż w jego plecy. Podejrzewałem, że podobny cios go nie powali tak od razu na ziemię, więc kiedy zatoczył się kawałek dalej, zadałem mu kilka następnych pchnięć, także moje ręce były splamione czerwienią, szkarłatem cudzej posoki, która broczyła swym intensywnym, ciemnym kolorem wszystko dookoła. Chłopak padł na ziemię z moim nożem w klatce piersiowej i torsem całym umazanym jego własnymi płynami, które normalnie wypełniały żyły i tętnice. Kobieta z krzykiem wyrwała się Frankowi, który przez nieuwagę dopuścił do jej ucieczki, lecz mój ukochany wykazuje się refleksem szybszym niż  świetnie wytrenowana w tej dziedzinie osoba.  Przejechał sprawnie ostrzem swojego noża po jej gardle z taką mocą, że po jego przecięciu niemal dojechał do kręgów szyjnych. Krew chlusnęła na wszystkie strony, a bezwładne ciało dziewczyny opadło i rozciągnęło się na brudnym dywanie podłogi.

- Co to za krzy… - w otwartych drzwiach stanęła kobieta koło czterdziestki, której twarz zamarła w jednym wyrazie niewyrażającym zbyt wiele prócz kompletnego zdumienia.

Staliśmy tak, patrząc na siebie, aż w końcu ruszyłem w jej kierunku tylko z jednym zamiarem. Nagle jakby oprzytomniała i zdała sobie sprawę z tego, że przez moje szybkie kroki przemawia jedynie rządza ujrzenia jej martwego ciała, które wije się w agonii przedśmiertnych drgawek u mych stóp. Zerwała się do biegu, a ja ruszyłem prędko za nią. Wiedziałem, że jeżeli dobiegnie do końca tego korytarza, to będzie równoznaczne z wydaniem na nas wyroku. Motel znajduje się przy głównej ulicy, a dosłownie przecznicę dalej znajduje się posterunek policji. Dotarcie tutaj nie zajęłoby służbom bezpieczeństwa wiele czasu. Nawet jak zdecydowaliby się na podróż piechotą, dorwaliby nas bez problemu.

- Policja! – wydarła się. – Mordercy! Policja!

I… dobiegła do schodów, zbiegając prędko na dół. Zakląłem soczyście pod nosem. Wróciłem biegiem do pokoju. Nie minęła minuta, a już usłyszałem wyjące syreny. Dopadłem drzwi z tablicą 262 i zamknąłem je z trzaskiem.

- Frank! – krzyknąłem do chłopaka, który wyglądał przez okno. Pomóż mi zastawić drzwi!

- Mają nas – wyszeptał, ignorując moją uwagę.

- Chodź kurwa tutaj i pomóż mi przesunąć tę komodę pod drzwi!

Nagle jakby ocknął się z zadumy i podbiegł szybko do mnie, pchając mebel. Kiedy złapaliśmy na blat stolika nocnego, pociągnął nosem, co zmusiło mnie, aby na niego spojrzeć. Po policzkach chłopaka spływały łzy, jego szczęki były zaciśnięte z całych sił, jakby za wszelką cenę nie chciał dopuścić do uzewnętrznienia swych rozterek. Bardzo nie chciałem tego ignorować,  lecz w obecnej sytuacji nie zostało mi nic innego jak to uczynić.

Gdy tylko skończyliśmy przenosić, co się nadawało do przeniesienia, cofnęliśmy się odruchowo pod przeciwległą ścianę. Na schodach rozległy się szybkie kroki dużej ilości ludzi. Korytarz wypełniły ostrzegawcze krzyki mundurowych, zapewniające nas, że jesteśmy otoczeni i nie zdołamy im uciec. Spojrzałem na Franka z przestrachem, ujmując jego twarz w swoje dłonie.

- Nie płacz – szepnąłem, składając krótki pocałunek na jego roztrzęsionych wargach. – Nie płacz, proszę. To nie pora na łzy – głos mi się załamał.

- G… Gerard… - wyjąkał. – To koniec. Miałeś rację… To koniec…

Przygarnąłem go szybko do siebie. Moja dłoń odruchowo sięgnęła do rękojeści noża. Nie… nie zamierzałem się bronić.

- Kocham cię Frank. Kocham, słyszysz? – jęknąłem cicho. – Nie zapominaj o tym – przejechałem kciukiem po jego szyi.

- Ja… C… Ciebie też – dławił się łzami.

- Przepraszam – z moich oczu pociekły pierwsze łzy.

- Za co? – podniósł na mnie swoje szklane spojrzenie. Zdecydowanym ruchem wbiłem nóż w jego klatkę piersiową, chcąc zaoszczędzić mu wielu cierpień oraz powolnego konania. – Dlaczego? – wyszeptał, kładąc dłonie na mojej piersi.

- Nie chce dla ciebie losu w celi śmierci. Proszę wybacz mi… - zaszlochałem, kiedy jego ciało powoli zsunęło się po ścianie w dół.

- Dziękuję Gee – spojrzał a mnie po raz ostatni z nikłym uśmiechem, zanim jego powieki opadły na zawsze.

Z mojego gardła wydobył się potężny szloch. Pochyliłem się nam martwym ciałem Franka. Usiadłem obok ukochanego w akompaniamencie próby rozwalenia drzwi przez policję. Przyjrzałem się splamionemu krwią ostrzu, po czym powoli zbliżyłem je do własnego serca. Chciałem pchnąć; pchnąć z całych sił, ale nie byłem w stanie. Jakaś część mnie zaparła się i nie pozwalała mi na wykonanie tego ostatniego ruchu. Odetchnąłem głęboko. Wziąłem dłoń Franka i umieściłem ją na rękojeści mojego noża.

            Wraz z odgłosem pękającego drewna, wbiłem sobie nóż prosto w serce. Bolało przeraźliwie. Ale tylko przez chwilę. Potem nastało lekkie odrętwienie i pieśń. Pieśń ptaków, zrywających się do lotu. Teraz są wolne…

***

Rocznicowy shot o tytule z nazwą bloga. Dla mnie jest szczególny i specjalny. Głównie właśnie dzięki tym ptakom :) I rok za mną, heh?