Bella Muerte

XXIV

The Band Perry ~~> If I Die Young

( *wyje* MUSIAŁAM! KURWA MUSIAŁAM! ♥♥♥ PSOŁUCHAJCIE TEGO DO KONTRASTUJACEJ SIĘ Z MELODIĄ KOŃCÓWKI *pieje* *podśpiewuje sobie* O – oł, O- oł)

[GERARD]

            Powoli zaczęły docierać do mnie bodźce zewnętrzne. To takie dziwne uczucie. Samoistnie się budzić i w dalszym ciągu być niewyspanym. Automatycznie przysunąłem się do Franka i schowałem twarz w jego chłodnym karku, zanurzając jednocześnie nos w przyjemnie pachnących, miękkich włosach chłopaka. Powinien już dawno odwiedzić pobliski zakład fryzjerski, ale jakoś nie mógł tam dojść. Nie poganiałem go, gdyż lubiłem jego obecny wygląd. Włosy nie za długie, lecz również nie krótkie. Jak dla mnie idealnie. Frankowi ponoć przeszkadzały i nieprzyjemnie czasami gryzły, więc odczuwał potrzebę pozbycia się ich przynajmniej odrobinę.

Przewiesiłem wygodnie rękę przez jego biodro, przygarniając go do swojej klatki piersiowej. Usiłowałem jeszcze zasnąć, jednak nawet obecność rozgrzanego ciała Iero mi nie pomagała a widok bruneta, który całuje się z Joshem, całkowicie mnie rozbudził. Moim ciałem wstrząsnął nieprzyjemny dreszcz. Czasem karcę siebie samego za wyobraźnię, która idealnie zachowuje każdy szczegół moich wspomnień. Z wyjątkowym uwzględnieniem tych nieprzyjemnych. Aż mnie skręca wewnątrz, gdy przypominam sobie ich złączone usta.

- Czekaj – spojrzałem po sobie. – zostawiłem kurtkę w środku – mruknąłem. – Zaraz wracam.

- Zostawisz mnie tutaj tak samego? – zapytał Frank z  miną zbitego psa.

- Za chwilkę wracam – oznajmiłem, składając przelotny pocałunek na jego wargach, po czym zniknąłem ponownie w budynku galerii.

Szybko pobiegłem na tyły, do kantorka. Gdy tylko wszedłem do tego niewielkiego pomieszczenia, mój wzrok padł na fotel i wciśniętą w jego róg kurtkę. Założyłem ją pospiesznie i już chciałem wychodzić, gdy skupiłem swoją uwagę na jednym z kilku monitorów, które przedstawiały obraz z niedawno zamontowanych kamer. Konkretnie podziwiałem widoki z tej, która skupiała swój obiektyw na wejściu do galerii. Frank rozmawiał z Joshem. Chociaż sądząc po gwałtownej gestykulacji, to raczej można by to zakwalifikować pod kłótnię. Niższy chłopak spojrzał na drzwi frontowe, podrygując w miejscu, po czym pokazał palcem blondynowi zupełnie przeciwny kierunek. Savinski wypowiedział coś pospiesznie, na co Iero odwrócił wzrok i pokiwał głową w zaprzeczeniu. Zacząłem się zastanawiać, dlaczego ten facet nie zostawi nas w spokoju? Aż tak bardzo podoba mu się niszczenie cudzych związków? Nagle Josh chwycił Franka mocno za ramiona i przyciągnął go do siebie, całując namiętnie prosto w usta. Momentalnie  zrobiło mi się strasznie słabo, a akcja serca jakby momentalnie ustała. Odwróciłem wzrok.  Oparłem się o blat biurka przed mną. Rozwarłem lekko własne wargi i zaczerpnął potężnych haustem świeżego powietrza z otoczenia. Jedynym pocieszeniem dla mnie w tym momencie może być fakt, iż właśnie brunet odepchnął go od siebie i zdzielił otwartą dłonią w twarz. Wyartykułował coś dosadnie i wyczuwalną nawet na odległość złością. Blondyn wpatrywał się w niego przez chwilę z niedowierzaniem, po czym odwrócił się na pięcie i, pokazując mu środkowy palec, odszedł szybkim krokiem z miejsca zdarzenia. Iero zakrył twarz dłońmi i zaczął ją energicznie nimi pocierać.

Zacząłem się zastanawiać jak mam się zachować w obecnej sytuacji. Powiedzieć mu, czego byłem świadkiem czy lepszą opcja dla ans obojga byłoby zatajenie tej informacji? Usiałem na krześle. Musiałem się opanować, aby nie dać po sobie poznać, że cokolwiek widziałem.

Wstając, nadal czułem, że moje nogi w pewnym sensie są miękkie i trzęsą się niczym galareta. Mimo to ruszyłem przed siebie do wyjścia, przybierając na twarz pewnego rodzaju maskę.

- Co tak długo? – zapytał Iero, gdy zamykałem drzwi frontowe.

- Sprawdzałem zabezpieczenia na wszelki wypadek.

- Mhm – mruknął, przylegając powoli do mojego boku. – Gerard… - zaczął niepewnie. – Bo… - zamilkł. Po chwili tylko westchnął, kręcąc lekko głowa. – Niedaleko otworzyli cukiernię, wybierzemy się tam?

- Jasne – burknąłem. – Nie ma sprawy.

W tym momencie obaj w pewnym sensie nie byliśmy ze sobą szczerzy. Byliśmy zakłamani i zaplątani we własnych myślach oraz drobnych łgarstwach.

            Jako, że przeszła mi jakakolwiek ochota na sen, odsunąłem się od Iero i zsunąłem się ostrożnie z łóżka. Dzisiaj wieczorem miałem się spotkać z Emanuelem w umówionym miejscu. Przed wyjściem zadzwonię jeszcze do Higginsa, aby upewnić się, że wszyscy będę na swoim miejscu. Chcę  uniknąć jakichkolwiek wpadek. Postanowiłem, że dla spokoju własnego umysłu, przestudiuję ponownie informacje zawarte w teczce. Póki Frank śpi sobie spokojnie, nie mam większych obaw co do tego, że zostanę przyłapany na gorącym uczynku.

            Podszedłem powoli do szafy, w której ukryłem dokumenty zaraz po wyjściu Josepha z naszego mieszkania. Ależ on mi wtedy niesamowicie popsuł humor. Pieprzony idiota. Odciągnąłem na bok torbę podróżną, a następnie odłożyłem także dwa koce. Moim  oczom ukazała się duża, skórzana teczka, w której znajdowała się ta mniejsza, o tekturowej fakturze. Obejrzałem się za siebie. Chłopak wciąż drzemał i nie zapowiadało się na to, aby cokolwiek miało go w najbliższym czasie zbudzić. Uchyliłem wieko i zmarłem. Nie dowierzałem własnym oczom oraz myślom, które układały się w krótką, ale niezwykle dotkliwie zrozumiałą informację. Nie tak ułożone kartki zostawiłem. Zanim odszedłem od szafy, upewniłem się, czy na pewno wszystko jest prosto i elegancko pozostawione, aby nic się nie pogniotło. Tymczasem kartki znajdowały się w nieładzie, a jedna z nich nawet wystawała i była lekko naderwana.

To oznaczało tylko jedno.

Frank.

Grzebał mi w rzeczach.

Moje serce gwałtownie przyspieszyło. Czyżby jednak doszło do tego, że mnie sprawdzał? A co jeśli słyszał rozmowę moją i Higginsa? Nie, to nie jest  możliwe. Przecież jak wszedłem do sypialni, to Iero spokojnie drzemał. Czyli nie słyszał. Powili zaczęło mi się wszystko mieszać w głowie. Oczywistym nadal jednakże było to, iż grzebał w teczce. Posiadał informacje, które nie powinny do niego w ogóle dotrzeć. Zabolał mnie również w tym całym miszmaszu fakt, że mi nie ufa i zaczął sprawdzać mnie poprzez przeszukiwanie moich rzeczy.

Zapowiada się poważna rozmowa.

Pochwyciłem teczkę w dłonie i szybko wyszedłem z pomieszczenia, udając się do kuchni. Rzuciłem dokumenty na blat stołu, także niektóre z nich się po nim rozsypały. Ułożyłem ręce  na oparciu krzesła. Co ja teraz zrobię? Nie chcę się z nim kłócić, ale myślę, że spór w tak ważnej kwestii jest nieunikniony na chwilę obecną. Jak znam Franka, pewnie zacznie mnie o wszystko obwiniać. Zawsze tak robi. Jednak w tej sprawie będzie miał całkowitą rację. Mimo wszystko zataiłem przed nim pewne rzeczy, o których istnieniu nie miał pojęcia. Nie mogę wyjawić mężczyźnie, dlaczego podjąłem takie, a nie inne kroki.

To wszystko jest chore. Najchętniej podciąłbym sobie żyły, albo powiesił się na strychu, gdybym go jeszcze miał. Prychnąłem. Cała ta sprawa nie napawa mnie optymizmem, jest beznadziejna i śmierdzi gnojem. Przez to w co wmieszał mnie Higgins, mój związek z Frankiem stoi pod ogromnym znakiem zapytania. Może nie tyle przez Higginsa, co jeszcze przez Josha. Wiem, że Iero tego nie chciał, bo ostatecznie odepchnął od siebie blondyna. Jednak… No mimo wszystko się całowali. Nie ważne jak bardzo niewinne by to było. Jestem partnerem życiowym Franka i ma mi prawo to się nie  podobać. Byłem zazdrosny i nie wstydziłem się do tego przyznać. Pojawiał się też niepokój, złość oraz wiele innych sprzecznych emocji, które ze sobą kolidowały, robiąc mi sieczkę z mózgu. Frank też nie odtrącił go natychmiast, w związku z czym pojawiały się kolejne pytania i wątpliwości, które prowadziły mnie do nikąd. Jego zachowanie można tłumaczyć szokiem, wywołanym przez nagłe posunięcie Savinskiego, które mogło być dla chłopaka nieoczekiwane i zaskakujące. Można, ale czy nie jest to czasem szukanie byle pretekstu, aby odsunąć od bruneta moje oskarżenia o zdradę? O to, że mu się podobało, lecz odepchnął od siebie byłego chłopaka jedynie z poczucia winy w stosunku do obecnego, czyli mnie?

W najbliższej przyszłości zamierzam poruszyć ten temat z ukochanym. Jednak przewiduję, że nastąpi to nieprędko. Na pewno nie w tym tygodniu. Nie chcę, aby myślał, że jest to związane z moim żalem do niego z dzisiaj. Muszą najpierw między nami ostygnąć emocje po rozmowie z tego dnia, bo to będzie nasza taka pierwsza rozmowa z tego rodzaju. Oczywiście będę się starał, aby nadchodzaca wymiana zdań oraz zdobytych wiadomości nie przerodziła się w kłótnię, ale nie jestem w stanie tego sobie zagwarantować.

Moje rozmyślania przerwało skrzypnięcie zawiasów drzwi do łazienki. Czyli Frank już wstał. Za kilka minut nastąpi nasze spotkanie. Szacuję, że następnie wzrok chłopaka powędruje na teczkę z dokumentami i zapadnie niezręczna cisza, która nie będzie przyjemna dla któregokolwiek z nas. Przepełni ją szok, strach oraz niedowierzanie. To ja ją przerwę. Chłopak będzie odczuwał za duże poczucie winy, jeżeli domyśli się, jaki cel ma to milczenie. Następnie albo spokojnie porozmawiamy, albo się pożremy.

Moje receptory słuchu zarejestrowały odgłos wody spuszczanej w muszli klozetowej. Ciche plaśnięcia bosych stóp Iero o panele podłogowy z każdą sekunda zdawały się być głośniejsze i bardziej wyraźne, a co za tym idzie, brunet zbliżał się do pomieszczenia, w którym obecnie przebywałem. 3… 2… 1…

- Czeeeeść – Frank mruknął sennie i przeciągnął się niczym kot po leżakowaniu na słońcu. – Chcesz kawusi? – zapytał się i, wbrew moim  oczekiwaniom, podszedł najpierw do czajnika, aby zagotować wodę, a na blat kuchennego stołu nawet nie spojrzał.

- Nie, dziękuję – odparłem nienaturalnie opanowanym i szorstkim tonem.

- Masz dzisiaj zły humor czy jak? – zaczął się dopytywać. – Zawsze możemy coś na to poradzić – zaśmiał się pogodnie. Aż żal było mi ostudzać jego entuzjazm.

- Musimy poważnie porozmawiać Frank. Teraz – pokreśliłem odpowiednio mocno ostatnie słowo.

- Coś się stało? – zapytał, obracając się do mnie przodem.

Jego spojrzenie bezwiednie powędrowało na blat stołu, przy którym się znajdowałem. Zrozumiał. Poznałem to po tym, że jego oczy rozwarły się w niedowierzaniu, wszelka gestykulacja zamarła, a ciało nie wykonywało dosłownie żadnych ruchów. Na dodatek mimika jego twarzy znacznie ograniczyła swoje możliwości i zastygła w jednym wyrazie, wyrażającym kompletne zdumienie oraz, po chwili, zrezygnowanie. Westchnął głęboko i zakrył sobie twarz dłońmi.

- Dlaczego grzebałeś w moich rzeczach? – zapytałem spokojnie. Chciałem wyjaśnić sprawę i dowiedzieć się, jakie informacje trafiły w posiadanie chłopaka, a nie podsycać i tak już wystarczająco gęstą atmosferę i niepotrzebnie stresować nas oboje.

- Jakich rzeczach? – zapytał głupkowato. – Nie mam pojęcia, o czym ty w ogóle do mnie mówisz – prychnął.

- Nie kłam. Doskonale wiesz, co mam na myśli.

Między nami zapanowała długa, pełna napięcia chwila milczenia. Czekałem teraz na jego ruch.

- Bo ty mi nic nie mówisz! – krzyknął z nutką desperackiego wydźwięku. – Wszystkiego dowiaduje się od osób trzecich, a to nie fair.

- Kto ciebie upoważnił do grzebania mi w rzeczach? Jakie ten ktoś ci przekazał informacje na te temat? – chłopak spojrzał na mnie krzywo. – Chcę wiedzieć Frank, więc nie patrz na mnie jak na idiotę.

- No bo… - podrapał się po karku. – Słyszałem przez przypadek twoją rozmowę z Higginsem – oznajmił. – Ale nie chciałem podsłuchiwać. Po prostu zbudziły mnie wasze krzyki i jakoś samo tak wyszło, no…

- Samo tak wszyło… - powtórzyłem głucho jego słowa. – Skoro słyszałeś nasza rozmowę, to wiesz, co ci grozi. I mimo tego nadal drążysz sprawę? – zapytałem lekko podniesionym głosem. – Kurwa, Frank. Jesteś niepoważny. Co teraz będzie?

- A co ma być? Nic – wzruszył nonszalancko ramionami. – Pomyśl, skąd niby Higgins dowiedziałby się, ze wiem to, co wiem? No skąd? Z nikąd właśnie.

- On ma różne sposoby na sprawdzanie i kontrolowanie swoich podwładnych. Nie znasz go tak dobrze jak ja. Nic o nim nie wiesz.

- To może tak dla odmiany przestań mnie okłamywać i powiedz w końcu prawdę? Proszę. No proszę, uświadom mnie w końcu łaskawie – warknął, używając protekcjonalnego tonu.

- Przecież wiesz, że nie mogę – jęknąłem, skrywając twarz w dłoniach.

- Czasem zwyczajnie odnoszę wrażenie, że masz mnie w dupie, że w ogóle mnie nie kochasz Gerardzie. Przestaję się powoli dziwić twojej matce. Jesteś po prostu zakłamanym do granic możliwości dupkiem. Przed nią zapewne miałeś też masę tajemnic, które zaczęła stopniowo odkrywać. Założę się, że Lindsey na pewno wszystko byś wyśpiewał, podczas gdy mi nie mówisz nic! – wypalił nagle, po czym zakrył swoje usta ręką, zdając sobie sprawę ze znaczenie słów, które wypowiedział.

Zastygłem. Byłem zdumiony. Nagle ogarnął mnie niepohamowany gniew. Zacisnąłem całej siły pięści. Jak on śmie wygadywać takie rzeczy? Gdybym nie potrafił się powstrzymywać i nie panował nad sobą, bez wahania wymierzyłbym mu solidnego liścia.

- Wiesz co, Frank? – zapytałem głucho. – Nie sądziłem, że kiedykolwiek usłyszę od ciebie takie słowa. Od kogo jak od kogo, ale po tobie się tego w życiu nie spodziewałem. Wracaj lepiej do swojego Josha i liż się z nim jak tylko zniknę za rogiem, bo odnoszę wrażenie, że jedynie w tym jesteś dobry – spojrzałem w jego wyrażające kompletne zdumienie oraz przestrach oczy. - Tak, widziałem – warknąłem w odpowiedzi na nieme pytanie, wymalowane w jego skrzących się tęczówkach. – Nigdy więcej nie śmiej mi zarzucać kłamstwa, kiedy sam nie jesteś ze mną do końca szczery – burknąłem nieprzyjemnie, z nutką groźnego wydźwięku.

Wyminąłem go szybkim krokiem w drodze do wyjścia trącając go lekko ramieniem.

Nie zamierzałem spędzić w tym mieszkaniu ani chwili dłużej. Związek pośród wzajemnych oskarżeń i nieufności nie jest żadnym związkiem. Nie ma co, zapowiadają się fantastyczne święta.

            Ubrawszy buty, wyszedłem, trzaskając przy tym drzwiami. Nie zarzuciłem nic na ramiona, także, jak tylko opuściłem kamienicę, uderzyła we mnie fala przejmującego chłodu. Ruszyłem szybkim krokiem do galerii. Tam, miałem rzeczy na przebranie, gorącą kawę oraz święty spokój. Zacząłem się intensywnie zastanawiać nad tym, czy to już koniec naszego związku, bo wszystko wyraźnie na to wskazywało.

[FRANK]

Jaka epoka? Jaki wiek?

- To może tak dla odmiany przestań mnie okłamywać i powiedz w końcu prawdę? Proszę. No proszę, uświadom mnie w końcu łaskawie – prychnąłem lekceważąco. Już naprawdę zaczynał działać mi na nerwy ta swoją tajemniczością i wiecznie zagadkowym tonem.

- Przecież wiesz, że nie mogę – jęknął, łapiąc się za głowę w desperackim geście.

- Czasem zwyczajnie odnoszę wrażenie, że masz mnie w dupie, że w ogóle mnie nie kochasz Gerardzie – zacząłem w końcu, chcąc wyrzucić z siebie wszelkie złe emocje. -  Przestaję się powoli dziwić twojej matce. Jesteś po prostu zakłamanym do granic możliwości dupkiem. Przed nią zapewne miałeś też masę tajemnic, które zaczęła stopniowo odkrywać. Założę się, że Lindsey na pewno wszystko byś wyśpiewał, podczas gdy mi nie mówisz nic! – wyrzuciłem z siebie na jednym tchu.

Zaraz zakryłem sobie usta dłonią. Byłem w szoku, że taka wiązanka w ogóle opuściła moje gardło. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że w ogóle tak nie myślę. Nie pojmuję powodu, dla którego wypowiedziałem takie słowa. Chciałem natychmiast przeprosić chłopaka, ale byłem zbyt zszokowany swoim własnym postępowaniem. To po pierwsze; po drugie postawa Gerarda świadczyła jedynie o tym, że chyba nawet nie byłby skory, aby te przeprosiny przyjąć. Z początku  stał w kompletnym bezruchu, lecz potem jego pięści zacisnęły się mocno, także byłem wstanie z łatwością ujrzeć wszelkie mięsnie oraz kości jego dłoni, które odznaczały się wypukłościami na napiętej skórze. Gdyby nie świadomość, że mężczyzna nigdy by mnie nie uderzył, już dawno zwiewałbym, gdzie pieprz rośnie. Zdawałem sobie sprawę z tego, iż przesadziłem, bo wspomnienie o matce Waya i zmarłej żonie w tym kontekście było wysoce niestosowne i nietaktowne. Na jego miejscu spoliczkowałbym mnie i później nawet tego nie żałował.

- Wiesz co, Frank? – zapytał zmienionym głosem – Nie sądziłem, że kiedykolwiek usłyszę od ciebie takie słowa. Od kogo jak od kogo, ale po tobie się tego w życiu nie spodziewałem. Wracaj lepiej do swojego Josha i liż się z nim jak tylko zniknę za rogiem, bo odnoszę wrażenie, że jedynie w tym jesteś dobry – warknął.

Tym razem to mnie wbiło w ziemię. Czyli… on to wszystko widział? Nie dał po sobie poznać, że był czegokolwiek świadkiem. Wiele razy korciło mnie, aby opisać mu całe zajście, ale jak to mówią: Czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal. Nie sądziłem, że ten mały incydent z Joshem ujrzy światło dzienne. Je nawet nie chciałem, aby do tego wszystkiego doszło! To on wyskoczył niczym Filip z konopi zza rogu i się na mnie rzucił, gwałcąc mi usta. Co prawda, z początku się temu nie opierałem. To dlatego, że byłem w zbyt wielkim szoku, aby odpowiednio zareagować. Oczywiście jak tylko oprzytomniałem, odepchnąłem od siebie tego idiotę. Powiedziałem mu, że mam chłopaka, którego kocham, a on ma się odwalić i zostawić mnie w spokoju.

- Tak, widziałem – burknął, jakby na potwierdzenie myśli krążących mi po głowie. – Nigdy więcej nie śmiej mi zarzucać kłamstwa, kiedy sam nie jesteś ze mną do końca szczery – oznajmił z wyraźnym żalem.

Po tych raniących serce słowach wyminął mnie, trącając ramieniem. Zacisnąłem mocno powieki, odruchowo odchylając się do tyłu pod wpływem ciosu. Wraz z donośnym trzaśnięciem drzwi, spod moich powiek wypłynęły łzy. Jak mogłem być taki głupi? Tylko kompletny głupiec wypowiada takie słowa, nie myśląc przednio o tego konsekwencjach. Prawda jest taka, że skończony dureń ze mnie i nic na to nie poradzę. Teraz powinienem myśleć, jak to wszystko odkręcić, a nie stać na środku kuchni i użalać się nad sobą jak baba przed okresem.

W prawdzie miałem dzisiaj na polecenie Josha być przez cały dzień w kwiaciarni i czekać na paczkę od jego tajemniczego informatora z krajów skandynawskich, ale nie czułem się na siłach, aby to zrobić. Niech się buja. Jego Oslo, jego zmartwienie. Niech się wszyscy dymają. Razem z Higginsem i jego bandą darmozjadów.

Teraz zamierzałem się ogarnąć i wyruszyć pod wieczór do galerii, kiedy wszelkie negatywne emocje w pewnym stopniu częściowo opadną. Zakładam, że właśnie w niej Gerard zamierza spędzić dzisiejszą noc. Ale ja mu na to nie pozwolę. Nawet jeżeli będzie chciał tam zostać mimo mojego przybycia, to ja także będę z nim siedział. Brałem pod uwagę również nocowanie na wycieraczce przed kantorkiem, jeżeli zaszłaby taka potrzeba. Nie odejdę, póki nie wyjaśnimy sobie wszystkiego i mi nie wybaczy, albo nie oznajmi, że to definitywnie koniec naszego związku i nie ma już czego ratować. Nie poddam się bez walki; to pewne.

[GERARD]

Jaki rok? Jaki miesiąc? Jaki dzień…

- Soniu kochana, odwołałabyś dzisiejszy wykład? – zapytałem kobietę znużonym głosem. – Nie dam rady go poprowadzić. Pokłóciłem się z Frankiem rano i… rozbiło mnie to nieco. Poza tym muszę załatwić coś na mieście i nie zdążyłbym go poprowadzić nawet jakbym chciał.

- No dobrze…- zerknęła na mnie niepewnie. – A z Frankiem… to coś poważnego?

- Poważnego… - powtórzyłem głucho. – Nie zapowiada się nawet, ze dalej będziemy razem – szepnąłem jej w odpowiedzi. – Więc tak – zaśmiałem się gorzko, bez wyrazu. – To chyba coś poważnego. Zastanawiam się, czy nie wyjechać na jakiś czas, aby sobie to wszystko poukładać.

- Na pewno jest jeszcze jakiś ratunek. Znając ciebie, to pewnie dramatyzujesz – zapewniła żywo.

- Nie było ciebie u nas rano w mieszkaniu – mruknąłem. – Padło za wiele nieprzyjemnych słów.

- Gerard – westchnęła. – Ty go kochasz. To widać. Nie pozwól, aby jakaś kłótnia, nie ważne jak bardzo poważna, zniszczyła to, co zbudowaliście i o co tak długo  walczyliście. Nie spotkałam jeszcze nigdy takiej pary jak wy. Wasz związek jest strasznie… nietypowy. Nie zaprzepaść tego tylko dlatego, że coś was poróżniło.

- Może masz rację…

- Pewnie, że mam!

- Porozmawiam z nim dzisiaj – w rzeczywistości nie byłem wcale tak bardzo przekonany co do tego pomysłu. Może warto spróbować? Co jeżeli Sonia ma rację?  -  To ja wykonam jeszcze jeden telefon, sprawdzę monitoring i spadam. Zamkniesz galerię? – zapytałem. – Jednak chyba nie będę tutaj nocować tak, jak podejrzewałem.

- Jasne! I głowa do góry Gerard. Nic jeszcze nie jest stracone.

- Dzięki Soniu – pocałowałem ja krótko w policzek i wyszedłem z kuchni.

Mimo, że Frank mnie dzisiaj bardzo zranił i nie lżej zaskoczył swoimi słowami, to nadal go kocham. Uczucie może zostać na chwile przyćmione rezygnacją czy gniewem i złością, ale nie wygasa tak od razu. Zwłaszcza wtedy, kiedy jest tak silne. Nie wiem, co mną kierowało, aby zwyczajnie dać się ponieść emocjom i skreślić cały nasz związek przez kłótnię. Nie zaprzeczę, że była ona poważna, ale chyba we wszystkim można dojść do porozumienia. Przecież miłość nie jest zawsze gładką drogą bez jakichkolwiek przeszkód. Miłość to ścieżka usłana dołami i wybojami. Nie zawsze wszystko jest proste i idzie jak po maśle. O miłość trzeba walczyć, a ja byłem głupi poddając się chwilowo w walce o nią.

- I jak? Wszystko gotowe?

- Ludzie na miejscach. Będziesz ubezpieczany – oznajmił mi szorstki głos w słuchawce po drugiej stronie. – Ale i tak musisz zachować wszelkie środki ostrożności. To niebezpieczna misja. Jeden błąd i nie żyjesz.

- Wiem Joseph, wiem.

- Uważaj na siebie Gerard – po tych słowach Higgins rozłączył się, pozostawiając po sobie jedynie głuchą ciszę.

[FRANK]

… i jaka godzina się kończy, a jaka zaczyna?

            Podążałem w kierunku galerii z ogromną nadzieją w sercu. Chciałem przeprosić Gerarda za te wszystkie głupoty, które wygadywałem. Moim celem nie było dogłębne zranienie jego uczuć.

            Ucieszyłem się, kiedy ujrzałem, że właśnie wychodzi z budynku. Już chciałem go wołać i machać na przywitanie, bądź aby go zatrzymać, lecz zachowanie mężczyzny wzbudziło moje podejrzenia. Postawa ciała Gerarda świadczyła o tym, że do czegoś się przymierza i jest niezwykle zdenerwowany. Znałem go na wylot. Nie zdziwiło mnie zatem, gdy udał się w kierunku przeciwnym  do tego, który zawsze obiera, aby dojść do naszego mieszkania. Pomyślałem, że pójcie w ślad za nim nie jest najlepszym sposobem, aby rozwiązać nasze problemy, lecz nie dostrzegałem innej możliwości. Poza tym ciekawiło mnie niezmiernie, czy ma jeszcze cos przede mną do ukrycia poza tym niefortunnym zetknięciem i współpracą z Higginsem.

Poczekałem chwilę, aby Way odszedł kawałek i, zachowując odpowiedni dystans, udałem się w ślad za nim. Naciągnąłem kaptur na głowę. Nie zależy mi na tym, żeby się wydało, że go śledzę, bo to jedynie pogorszyło nasze relacje. Zapadał już zmrok, wiec i tak nie było mnie za bardzo widać pośród rozproszonych na chodniku ludzi. Po kilku minutach spokojnego marszu, Gerard odbił niespiesznie w prawo, oglądając uprzednio się za sobą dość dokładnie. Chyba mnie nie zauważył, bo w przeciwnym razie już kłócilibyśmy się po środku ruchliwej trasy rzeszy pieszych.

Podszedłem wolnym krokiem do krawędzi jednego z dwóch budynków, między którymi zniknął mężczyzna. Gdy zajrzałem ukradkiem w ciemną uliczkę, odpowiedziała mi kompletna pustka i znikające za kolejnym zakrętem ciało obiektu mojej obserwacji. Ruszyłem w pościg za Wayem. Czułem w środku, że cos się kroiło, tylko nie potrafiłem sobie odpowiedzieć co. Kolejny raz stanąłem dopiero w miejscu, gdzie kończyła się ściana, wzdłuż której się posuwałem, a zaczynała otwarta przestrzeń, w którą obawiałem się wkroczyć.

Zauważyłem w oddali Gerarda. Za nim znajdował się cały szereg różnych garaży na narzędzia oraz pozostałe rzeczy osobiste firm czy społeczności z pobliskich blokowisk. Wyraźnie było po mężczyźnie widać, że na kogoś czeka. Po jakimś czasie, kiedy w zasięgu mojego wzroku nie pojawił się nikt, kto wyrażałby chęć zamienienia choć słowa z czarnowłosym, już wystawiałem nogę na przód, aby się do niego udać, lecz nagle z ciemności wyłoniła się postać faceta o szerokich barkach. Wymienił z Gerardem kilka słów najprawdopodobniej na przywitanie. Wytężyłem wzrok, chyląc się do przodu. Chciałem się dowiedzieć, kim jest rozmówca mojego ukochanego.

Gdy oczy brutalnie mnie w tym uświadomiły, poczułem czyjąś dłoń, zaciskająca się na moich ustach oraz lufę pistoletu przy mojej skroni. Odruchowo zacząłem się wiercić, lecz oprawca nie ustępował i jedynie zacieśniał uchwyt w odpowiedzi na moje nieme protesty. Z głowy zsunął mi się kaptur, ukazując tym samym mu moje oblicze.

- No kurwa tylko tego mi brakowało – usłyszałem ciche warknięcie. Chwila. Rozpoznawałem ten głos.

- Noch? – wymruczałem zaskoczony w dłoń przy moich ustach, gdy pierwszy szok minął i opuścił moje ciało.

- Tak, Josh – przedrzeźnił mnie Savinski. – Gdzie miałeś kurwa być? Gdzie kazałem ci dzisiaj wieczorem siedzieć? Ty zawsze musisz robić po swojemu? – westchnął z rozdrażnieniem. – Nie dajesz mi wyboru. Ruszaj się – poczułem jak blondyn pcha moje ciało do przodu.

Bezwolnie poddałem się jego ruchom oraz wymaganiom wobec mnie. Ogarnął mnie swoisty paraliż. Jak Josh mógł mi coś takiego zrobić? Ten Josh?

Spojrzałem na Gerarda, który, zszokowany zaistniałą sytuacją, przerwał rozmowę z Jo, bratem mordercy Lilly. Zmrużył oczy, jakby w pełni niedowierzał obrazowi, który widzi.

- Frank? – wyszeptał, kiedy dotarła do niego pełnia prawdy. – Josh? Co się tutaj kurwa dzieje?  

- Witaj Gerardzie. Tak się składa, że spotykamy się dzisiaj tutaj wszyscy gromadnie w nieco innym składzie niż planowałem. Miałem wobec ciebie pewne plany, ale… Napatoczyła się ta mała gnida, która miała sobie spokojnie siedzieć za biureczkiem w kwiaciarni i czekać na kontakt, który nigdy nie miał przyjść. Prawda? Prawda – westchnął z rozdrażnieniem. Odruchowo szarpnąłem się do przodu. – Ciiii… - poczułem jak paznokcie mężczyzny boleśnie wbijają mi się w skórę policzków.

Czyli to była podpucha? Zastanowiło mnie to, po co on to wszystko robi. Przecież nasze relacje zdawały się mu odpowiadać. Może zwyczajnie był zły o to, że go wtedy odepchnąłem, kiedy zaczął mnie całować. Jednakże taki motyw wyraźnie wskazywałby na to jak bardzo niezrównoważoną psychicznie osobą jest. Nikt nie przystawia pistoletu do głowy człowiekowi, którego rzekomo kocha, zachowując jednocześnie wszystkie zdrowe zmysły.

- Co ty odpierdalasz Josh!!? Puść go.

- Nie, nie, nie. Zła odpowiedź – zaśmiał się gorzko. – Miałem się ciebie pozbyć Gerardzie. No ale skoro Frank również postanowił zaszczycić nas swoją obecnością, to już życie musicie tutaj stracić oboje – wzruszył ramionami. – A nie taki był plan – westchnął ciężko. – I poznaj Jo – wskazał na mężczyznę, który skierował lufę swojego pistoletu na Gerarda. – Bardzo użyteczny z niego gość.

Oczy Gerarda osiągnęły rozmiar sporych monet. Jak widać nie spodziewał się takiego obrotu sytuacji i cóż… ja także. Wzdłuż kręgosłupa spłynęła mi kropelka potu, bicie serca zagłuszało wszystko dookoła, a widok zdenerwowanego Waya rozglądającego się gdzieś ponad naszymi głowami, w ogóle nie był pomocny.

            Nagle Jo podszedł do Gerarda i powalił go jedynym, zamaszystym ruchem swojego rosłego ramienia na ziemię. Zdezorientowany mężczyzna oprzytomniał dopiero wtedy, gdy chłodna lufa została przyciśnięta do jego skroni, a z mojego gardła wydobył się ostrzegawczy krzyk, gdyż Josh zlikwidował palce z mych ust. Zacząłem się szarpać i wierzgać na wszystkie strony. Może i nie wiem, o co w tym wszystkim tutaj chodzi, ale całokształt malował się dość jasno i przejrzyście. Toczy się teraz gra o nasze życie, to jest pewne. Najgorsza jednak wydaje się być świadomość tego, że nie mogę nic zrobić, aby to zmienić. Wystarczy jeden niewłaściwy ruch któregokolwiek z nas i będziemy martwi.

- Josh, kurwa, wypuść go! – krzyknął Gerard. – Jemu nic do tego! – za to posunięcie dostał w twarz od Jo. Splunął na bok krew, która najpewniej zebrała się w jego ustach.

- Nigdy w życiu. Wiesz, jak się czułem, kiedy zostałem odrzucony? Jak szmata. Najgorsze chyba w tym wszystkim jest to, że nie taki zły z ciebie gość Way. Jednak co ja na to poradzę? Nie wypuszczę was stad żywych. Nie dam się udupić.

- To strzelaj – warknął Gee z niespotykaną dotąd pewnością siebie i determinacją. – Strzelaj teraz. Nie masz powodu, aby zwlekać.

- Zastanawiam się tylko, którego z was zabić wcześniej – przeniósł ciężar ciała z prawej nogi na lewą. – Jak myślisz Jo?

- Tego tutaj – trącił butem czarnowłosego, klęczącego na zimnym asfalcie. Ku mojemu zdziwieniu na jego twarz zamiast lęku wpłynął krzywy, zadziorny uśmiech, a oczy zasłonił przydługimi włosami.

- Nie! – krzyknąłem, i zacząłem się szarpać. – Gerard! Zwariowałeś?! Ogarnij się! – jego zachowanie dla mnie było całkowicie niezrozumiałe. Mężczyzna nie zareagował. Miałem ochotę nim potrząsnąć. – Puszczaj! – warknąłem do Josha. – Aaaaa… - krzyk, który tak nagle wydobył się  z mojego gardła, zaczął stopniowo głuchnąć i pozostał tylko przeciągły jęk.

Poczułem jak moje udo przeszywa straszliwy ból, a następnie przyszło odrętwienie. Ten skurwiel do mnie strzelił! Podniosłem wzrok na Gerarda. Dalej wpatrywał się tempo w asfalt. Nawet z dystansu tych kilku metrów, które nas dzieliły, byłem w stanie dostrzedz kroplę, skapującą z jego brody. Szczęki chłopaka były mocno zaciśnięte, lecz mimo wszystko nie zareagował.

- Teraz wiesz na przyszłość, ze trzeba być grzecznym chłopcem – poczułem oddech Savinskiego tuż przy uchu

Kiedy nachylił się nade mną nieco bardziej, splunąłem mu prosto w twarz. Jęknąłem głośno, kiedy palce Josha mocno zacisnęły się na moich włosach. Nie spostrzegłem nawet momentu, w którym powietrze przeszyła kula i trafiła prosto w głowę Jo. Nie była ona ani z magazynku blondyna, ani tym bardziej Gerarda. Zatem do kogo należała? Z ust Josha wyleciało ciche przekleństwo, co uzmysłowiło mi, że on również nie jest do końca świadom tego, co się tutaj przed chwilą rozegrało. Gerard błyskawicznie odzyskał ponowienie nad sobą, jakby czekał jedynie na jakiś sygnał z eteru i wyrwał martwemu mężczyźnie broń z dłoni. Podniósł się powoli z klęczek, otarł wierzchem dłoni krew z kącika ust, a następnie wycelował prosto w głowę Josha.

- Puść Franka – rozkazał, dysząc lekko, aczkolwiek jego ton był spokojny i opanowany.

- Widzę, że masz tutaj swoich przyjaciół. Ładnie. Jednak nie puszczę go.

Nagle dookoła nas rozległ się huk wystrzelonej kuli, który już tego dnia był dla mnie niczym rutyna. Nie mogłem określić dokładnie, co się stało. Dopiero po chwili doszedłem do wniosku, że moje ciało drętwieje i ofiara tej potyczki stała się nagle dla mnie oczywista. W okolicach mej  klaki piersiowej pojawiła się ogromna, bordowa plama. Przejechałem po niej palcami, na których zostały czerwone smugi. Spojrzałem na Gerarda z paniką. Może nie byłoby jej we mnie aż tyle, gdybym nie ujrzał w oczach Waya łez oraz strachu. Kolana zadrżały mi lekko pod naporem korpusu, który nagle zrobił się niesamowicie ciężki i runąłem na ziemię. Pole mojego widzenia stopniowo się zawężało, aż w końcu całą okolicę ogarnęła czerń.

Ze mną można tylko w dali znikać cicho…*

***

„ Know how much I want to show you’re the only one. Like a bed of roses there’s a dozen reasons IN. THIS. GUN. And as we’re falling down. And in this pool of blood. And as we’re touching hands. And as we’re falling dawn. And in this pool of blood. And as we’re falling dawn.  I’ll see your eyes. And in this pool of blood. I’ll meet your eyes. I mean this. FOREVER.”

My Chemical Romance  ~~> Demolition Lovers

*  fragmenty zaczerpnięte z

piosenki ‘Wrzosowisko’

zespołu Stare Dobre Małżeństwo.

W pierwotnej wersji

tekst tej piosenki jest wierszem;

Spierdoliłam to ~ Dasia