# 3

Forbidden Love. Unusual priest

-  Zakochałem się w nieodpowiedniej osobie.

- Wielu ludzi spotyka ten sam problem – odparłem spokojnie mężczyźnie, którego spowiadałem. – To nie jest grzechem – kochać. A tym bardziej nie stanowi powodu do wstydu.

- Nawet jeżeli to również jest mężczyzna?

Zapadła między nami chwila ciszy.

- Nawet wtedy – oznajmiłem łagodnie.

- Jednak wciąż czuję się brudny, proszę księdza. Czuję, jakbym popełniał ogromny grzech.

- Nie masz się czego wstydzić. Serce nie sługa, jak to mówią – uśmiechnąłem się lekko. – Dla spokoju twojego sumienia, zmów dwa razy Ojcze nasz oraz trzy dziesiątki różańca.

- Dziękuję.

- Ja odpuszczam ci grzechy w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego – nakreśliłem w powietrzu znak krzyża, symbolu męki Pańskiej.

- Amen.

- Wysławiajmy Pana, bo jest dobry.

- Bo Jego miłosierdzie trwa na wieki.

- Bóg odpuścił tobie grzechy, idź w pokoju – puknąłem trzy razy w drewno.

- Bóg zapłać za spowiedź.

W głębi serca wiedziałem, że robię źle rozpoznając głos mojego rozmówcy i przywołując do siebie jego twarz. Może ten mankament wynika z faktu, iż jestem początkującym księdzem. Mam zaledwie dwadzieścia sześć lat i nie potrafię  ignorować spowiadanych osób, jak to robią moi koledzy po fachu. Bezwiednie łącze głosy z odpowiednimi twarzami i uzyskuję tym samym pełen obraz sytuacji w rodzinie i sytuacji osobistej. W pewnym sensie można to podpisać pod jakąś ułomność a nawet grzech. Jednak nie jestem w stanie działać inaczej. Nie jestem w stanie tego powstrzymać.

            Dotrzymuję tajemnicy spowiedzi. Nigdy nie rozmawiałem na temat przewinień naszych parafian ani z Rastulusem ani z Clausem. Chociaż oni sami nie stronią od podobnych rozważań, mimo że jest to czyn karygodny i w ten sposób popełniają jeszcze większy grzech niż ja. Wielokrotnie przepraszałem Pana za mą słabość i uległość. W głębi duszy wiem, że Bóg jest miłosierny i przebacza mi tę chwilową niedyspozycję.

Na dziś to był już koniec. Wyspowiadałem wszystkich, którzy przyszli, aby uwolnić się od grzechów i wrócić na ścieżkę Jezusa Chrystusa, odnaleźć siebie.

Podążając do ołtarza, zauważyłem mężczyznę, którego całkiem niedawno wyzwoliłem od wewnętrznego niepokoju. Klęczał z rękoma złożonymi do modlitwy. Zamknął oczy i szeptał do siebie słowa, które przekazywał Jezusowi. Podszedłem cicho i usiadłem obok niego. Wiekowe drewno zatrzeszczało pod ciężarem mojego ciała. Chłopak natychmiast zwrócił  się w moim kierunku, lecz potem zmieszany spuścił głowę i włosy przysłoniły mu twarz. Wstydził się. Siedzieliśmy, spowici ciszą przez najbliższe   dwadzieścia minut. Czekałem, aż to on wykona pierwszy ruch.

- Co ksiądz sądzi o takich osobach jak ja?

- Co masz na myśli? – zapytałem zaintrygowany.

- No o… homoseksualistach – wyjaśnił szeptem.

- Nie mam nic przeciwko takim związkom, Frank – uśmiechnąłem się do niego ciepło. – Każdy odczuwa potrzebę miłości drugiej osoby. Nie jest to twoją winą, że ukierunkowałeś swoje uczucia do mężczyzny.

- A ksiądz? Do kogo ksiądz odczuwa tę potrzebę? – spojrzał na mnie uważnie.

- Wierzę głęboko, że Bóg kocha mnie równie mocno, co ja kocham Jego. To niezobowiązująca miłość. Miłość bez limitu, bez jakichkolwiek graniczeń. Wiem, że zawsze mogę na Niego liczyć i nigdy nie doznam zawodu.

- Jest ksiądz człowiekiem wielkiej wiary – na jego buzię wpełzł smutny uśmiech.

- A ty masz wielkie serce – oznajmiłem całkiem poważnie. – Zobaczysz, że kiedyś zostanie ci to wynagrodzone.

- Dziękuję za tak miłe słowa. Potrzebowałem tego.

- Proszę bardzo.

- Będzie ksiądz na naszym meczu w czwartek? – zagadnął nagle.

- Nie mogłoby mnie to ominąć – zaśmiałem się pogodnie. – Jesteście ostatnio w dobrej formie.

- To fakt – przyznał nieskromnie. – Wygrane wnoszą do drużyny niesamowitą siłę i determinację do osiąganie jeszcze lepszych wyników w lidze.

- Na jakiej pozycji grasz? Przepraszam, ale zwyczajnie wyleciało mi to jakoś z głowy – uczyniłem wymowny gest dłonią w okolicach prawego ucha.

- Gram w ataku – odparł szybko, kiwając głową jakby na potwierdzenie własnych słów

- To chyba dobry sezon dla ciebie, nieprawdaż? Zrobiłeś wielkie postępy.

- Rzeczywiście. Jestem w szczytowej formie. Musze korzystać, póki mogę. Mieć dwadzieścia cztery lata w piłce nożnej to jak być na półmetku całej swojej życiowej kariery.

- Już nie przesadzaj – poklepałem go po plecach, na co zamarł, a jego ciało przeszedł dreszcz, który nawet ja byłem w stanie wyczuć. Pomyślałem, że muszę sprawdzić ogrzewanie. – Młody z ciebie chłopak.

- Ksiądz też nie wygląda na starego – zauważył.

- Bo nie jestem stary – zaśmiałem się. – Mam dwadzieścia sześć lat. Niedawno przyjąłem święcenia. I mów mi Gerard, proszę, bo czuję się jak proboszcz Claus.

- Gerard – szepnął sam do siebie. – Więc… Co ciebie skłoniło do zostania księdzem w tak młodym wieku?

Spojrzałem na chłopaka z nieskrywanym zdumieniem. Nigdy wcześniej  w rozmowach nie zadano mi podobnego pytania. Zawsze pomijano tę kwestię. No, zwyczajnie każdy miał to głęboko w dupie.

- Kiedyś… Byłem ateistą – wyznałem. – Gardziłem wszystkim, co wiązało się choć w najmniejszym stopniu z kościołem. Kiedy miałem siedemnaście lat… moja siostra zginęła w wypadku samochodowym – spuściłem nieco z tonu. – Do dzisiaj wierzę głęboko w to, że dosięgła mnie kara boska. Pozbawiła mnie najważniejszej osoby w życiu za moją pychę i brak wiary. Od tamtego dnia byłem już pewny jaką ścieżką pokieruję mój żywot – oznajmiłem. – A ty dlaczego zostałeś piłkarzem? Zwykła pasja czy jakaś głębsza historia?

- Głębsza historia – zaśmiał się cicho, lecz od razu spoważniał. – Mój brat był piłkarzem. Od najmłodszych lat trenował mnie na swój wzór, pokazywał rozmaite zwody oraz triki. Kiedyś nawet powiedział, że uczeń przerósł swego mistrza. Byłem bardzo dumny z siebie – uśmiechnął się do własnego wspomnienia. – Uwielbiałem patrzeć jak on sam zwinie porusza się z piłką przy stopie. Zasiał we mnie ziarenko miłości do tego sportu, a ono kiełkowało przez lata, dając dopiero niedawno pełny efekt – westchnął ciężko. – Kris w meczu z klubem z Dallas doznał poważnej kontuzji. Dowiedział się, że już nigdy nie będzie w stanie zagrać na pełni swoich możliwości. Pozbyli się go. Zwyczajnie wywalili do z klubu. Marzenia o wielkiej karierze sportowca pękły niczym bańka mydlana. Czuję, że powinienem kontynuować jego dzieło. Jestem dumny, że mam takiego brata i zdaję sobie sprawę z jej dwukierunkowości. To dodaje mi sił i owocuje sukcesami, o których niegdyś mogłem jedynie pomarzyć.

- Dobry z ciebie człowiek, Frank – ścisnąłem jego ramię. – A twoje odmienność czyni ciebie wyjątkowym, więc nie martw się na zapas – spojrzałem na zegarek. – Przepraszam, ale muszę uciekać. Odprawiam msze wieczorną.

- Dziękuję za rozmowę, Gerardzie.

- Przyjemność po mojej stronie – uśmiechnąłem się i zniknąłem w zakrystii.

***

            Poszedłem na ten mecz tak, jak obiecałem. Frank strzelił dwie z trzech bramek dla swojej drużyny i nasi roznieśli przeciwników do zera. Radość w oczach dwudziestoczterolatka była nie do opisania, więc gdy zaprosił mnie do siebie po meczu, nie miałem serca odmówić. Nikt nie podejrzewał, że sprawy przyjmą aż tak nieoczekiwany obrót.

***

            - Tutaj mamy listę chorych na ten rok, których trzeba odwiedzić – Rastulus położył sobie kartkę wypełnioną od góry do dołu nazwiskami. – Jako że jesteś nowy, Way, wybierz tylko dziesięć.

- Hmmm… - rzuciłem pobieżnie okiem. – Odwiedzę zatem pierwszych sześć plus Cromwellową, Blacka, Kavę i… Iero.

- Nie ma sprawy. My z Clausem podzielimy resztę między siebie.

***

            Sprawa z Frankiem posunęła się za daleko. Wiedziałem o tym doskonale, lecz jednak brnąłem w to bagno coraz dalej i głębiej. Najgorszy jest fakt, że nie zrobiłem nic i nadal nie robię, aby to  zmienić.

            Przespaliśmy się ze sobą już kilka razy. Pokutuję za to co wieczór po kilka godzin na klęczkach przed krzyżem. Mam za słabą wolę, aby zrezygnować z chłopaka. Wiem, że to niewłaściwe i mam wielki grzech, dalej ciągnąc ten związek, ale chyba się w nim zakochałem. Jak się okazało jakiś czas temu mężczyzna, o którym mówił mi kiedyś podczas spowiedzi, był mną. Bardzo ten fakt wstrząsnął ziemią, po której stąpam. Nie wiedziałem, co mam czynić z tą informacją. Wybrałem najwygodniejszą ścieżkę i wpadłem. Wpadłem po uszy. Jednak wiem, że muszę zakończyć to wszystko. Do końca życia będę za to pokutował przez Bogiem. Do czasu, aż mojego ciała nie pochłonie ziemia.

***

            - Jak zdrowie Eryku? – zapytałem chorego, którego właśnie odwiedzałem.

- Dobrze – mruknął sennie. – Tylko głowa nieco mnie boli. To pewnie przez tę pogodę.

- Tak. Zapewne – wyjrzałem w zamyśleniu prze okno.

Wieczorna mgła, która spowiła swoim gęstym, nieprzejrzystym welonem całą okolicę, przyprawiała mieszkańców pobliskich posesji o złe samopoczucie. Wyjątkowo potęgowała ona mój podły nastrój. Słońce nie miało dzisiaj nawet szans na dojście do głosu, gdyż chmury skutecznie tłumiły tę rewolucje i żaden promień nie przedostał się na powierzchnię ziemi, aby musnąć ją choć trochę swym światłem.

- Frank faszeruje mnie od rana jakimiś lekami i czuję się niby lepiej, jednak na łamanie w kościach sposobu nie ma. Dochodzi do tego też ta nagła senność, która ostatnio często mnie ogarnia.

Nie zdążyłem chyba wspomnieć, że Eryk jest ojcem Franka, mojego Franka. Najprawdopodobniej już nigdy tutaj nie zawitam, nie będę w stanie patrzeć w oczy staruszka ze świadomością jak bardzo zraniłem jego syna. O samym Franku już nawet nie wspomnę. Jednak nie mogę podjąć innej decyzji, jak zerwanie wszelkiego kontaktu z osobą młodego Iero. Moją powinnością jest powrócenie na dobrą drogę; drogę prawości i wiary, którą wyznaczył mi sam Jezus Chrystus i, która muszę nieprzerwanie podążać aż do końca swego życia. Cierpię, będąc świadomym tego, jak bardzo zawiodłem siebie i jak bardzo zawiodę oraz zranię chłopaka o pięknych, miodowych oczach.

- Niestety – odparłem w zamyśleniu. – Jednak nadal wiesz dzięki temu, że są sprawne – uśmiechnąłem się szczerze.

- Chyba tak – pochylił głowę nieco w bok a powieki lekko przymknął. – Ale … jestem dzisiaj śpią… ącyyyy – ziewnął szeroko. Po chwili mogłem już obserwować jego spokojną twarz, która automatycznie się wygładziła, pozostawiając jedynie zarys zmarszczek.

- Nie przejmuj się, podałem mu środki nasenne – oznajmił Frank, pojawiając się tak nagle w drzwiach pokoju. – Ostatnio ma bardzo kruchy sen. Potrzebuje odpoczynku, aby samopoczucie chociaż minimalnie mu się poprawiło

- Rozumiem – przeniosłem wzrok na kolana. – Możemy porozmawiać? To ważne – zaznaczyłem.

- Jasne – odparł beztrosko. – Chodź do kuchni. Zaparzę nam herbaty - zniknął  w korytarzu.

- Właściwie… – zacząłem, podążając za nim. – Właściwie to nie ma takiej potrzeby. Nie zajmę ci wiele czasu.

- Nie gadaj głupot – zaśmiał się radośnie. – Ty nigdy mi nie przeszkadzasz. Poza tym i tak nie mam nic lepszego do roboty – wzruszył ramionami. – Trening przełożyli nam dzisiaj na osiemnastą ze względu na warunki pogodowe i muszą przygotować boisko wewnętrzne. Mamy dla siebie kilka godzin.

- Nie - oznajmiłem. – To… naprawdę krótka rozmowa – chrząknąłem znacząco.

- Co się stało? – zapytał, obracając się do mnie przodem ze zmartwioną miną. – Gerard? Czy to cos poważnego?

- Tak… W zasadzie nawet bardzo – podrapałem się po karku. – Bo widzisz Frank – poczułem, jak moje oczy nabiegają łzami. – Ja… nie mogę tego dłużej ciągnąć. To jest wielki grzech i będąc księdzem… Nie mogę. Po prostu nie mogę dłużej ciągnąć tego, co się między nami wydarzyło.

- To moja wina? – szepnął, spuszczając głowę, aby włosy przysłoniły jego twarz.

- Oczywiście, że nie twoja – zaprzeczyłem  od razu. – To tylko ja ponoszę za to odpowiedzialność – pociągnąłem nosem. – Nie powinienem się angażować. Nie powinienem dawać ci złudnych nadziei. Nawet nie wiesz jak mi źle z tym, że…

- Skończ – przerwał mi stanowczo. – Nie chce słuchać tego, jak to nic dla ciebie nie znaczyłem i teraz będziesz miał mnie w dupie, więc skończ.

- Nie powiedziałem, że to nic dla mnie nie znaczyło. Zdałem sobie jedynie sprawę z tego, że będąc księdzem, nie mogę tego dłużej ciągnąć. To jest wysoce nie właściwe.

- Masz tempo – warknął z sarkazmem. – Wyjdź – powiedział lodowato. – Wyjdź i nie pokazuj mi się więcej na oczy.

- Frank… - postąpiłem krok na przód.

- Wynocha!! – krzyknął nieco histerycznie ze łzami w oczach.

Spuściłem wzrok i wycofałem się powoli do korytarza, po czym opuściłem mieszkanie Iero. Jeszcze przystanąłem na chwilę w progu i spojrzałem zachmurzone niebo. Kocham tego chłopaka, naprawdę go kocham i znaczy dla mnie o wiele więcej niż powinien; więcej niż sam Bóg, którego osobę zagubiłem na drodze życia. Teraz jednak muszę wszystko zmienić. Muszę Go błagać o wybaczenie i ponownie pokazać Mu, że to dla niego żyję.

            Z głębi domu dobiegł mnie odgłos tłuczonego szkła. Wzdrygnąłem się. Naprawdę nie chciałem go zranić. Właściwie było to ostatnią rzeczą, której pragnąłem w swoim życiu. Nie miałem się dobrze ze świadomością, iż to właśnie ja przyczyniłem się do jego łez i gniewu. Właśnie czułem się podle, gale tego też w takim nastroju wróciłem na plebanię. Musiałem poważnie zastanowić się nad swoim życiem.

***

            Zdecydowanym krokiem przemierzałem długie korytarze urządzone w stylu gotyckim. Dźwięki, które wydawały moje buty, niosły się echem w głąb budynku, by po chwili rozpłynąć się w eterze i zamienić w nicość, aby dać wolna drogę ich następcom. Odosobnienie, które odczuwałem w tym momencie, wyraźnie zasiewało niepokój w moim sercu. Zewsząd otaczał mnie mrok, a drogę gdzieniegdzie oświetlały ledwo jarzące się lampy.

            W miarę zbliżania się  do celu mojej dzisiejszej podróży pewność, którą miałem, malała. To była ogromna decyzja. Tyle lat nauki i wewnętrznego podbudowywania duchowego samego siebie poszło w las; na nic się nie zdało; zostało zmarnowane, zbesztane i zmieszane z błotem. Jednak jedno było pewne. Nie chciałem dłużej tak żyć. Nie w ten sposób. Czułem, że całe to moje uduchowienie było jedną, wielką ściemą, decyzją podjętą pod wpływem nagłego impulsu i niefortunnych zdarzeń w moim życiu.

W końcu pojawił się ON. Wraz z pierwszym zbliżeniem między nami, wielki mur, który wybudowałem między swoim sercem a zdrowym rozsądkiem, runął. Zacząłem kierować się w życiu tym, co czuję a nie tym, co powinienem czuć. Uświadomienie sobie mojego błędu, którym niewątpliwie było zostawienie Franka oraz odwrócenie się od niego i zranienie jego uczuć, zajęło mi zbyt wiele czasu. Dwa tygodnie dumałem na tą sprawą, podejmowałem różne decyzje, rozważałem wszelkie ‘za’ oraz ‘przeciw’, usiłowałem zmusić się do podjęcia konkretnych kroków, które zmierzałyby ku czemuś konkretnemu i obmyślonemu.

            I tak oto wylądowałem przed gabinetem biskupa. Nie obawiałem się, że odrzuci moją prośbę. Zwyczajnie nie mógł tego uczynić. Służba Bogu była moim dobrowolnym aktem poddańczym wobec siły niebios. Tak samo dobrowolnie mogę wywiązać się z tej przysięgi i na nowo zacząć układać sobie życie.

            Moje zachowanie przypominało mi w pewien sposób historie o upadłych aniołach; konkretnie o jednym aniele, który zakochuje się w śmiertelniczce i przypłaca upadkiem z niebiosom aby tylko ją posiąść i zacząć z nią wspólne życie. Dla miłości rezygnuje z rozkoszy, które dostarcza mu raj. Tak samo ja rezygnuję z czegoś, co jest dla mnie niezwykle ważne w imię głębszego uczucia. Nie mam jedynie pojęcia czy decyzja, którą właśnie podjąłem , jest wystarczająca, aby stanąć przed drzwiami ukochanego i oczekiwać od niego wybaczenia po tym, jak go zraniłem i zagrałem na uczuciach. Byłem wtedy winny i jestem winny nadal. Nie stoję teraz przed tymi wrotami, aby szukać usprawiedliwienia i znaleźć ukojenie dla gryzącego boleśnie sumienia. Co to to nie.

            Wziąłem głęboki wdech, po czym wypuściłem ciążący w płucach nadmiar powietrza przez nos. Zapukałem mocno w potężne wrota. Kiedy z głębi pomieszczenia dotarło do mnie zaproszenie, poczułem, jak nogi mi miękną, zamieniając się w watę.

***

            - Zdajesz sobie sprawę, że skutki tego procesu są nieodwracalne?

- Owszem – odparłem słabym głosem.

- Zatem dobrze – mruknął, podpisując jakieś dokumenty. – Jeden formularz otrzymasz ty, drugi zostanie wysłany do Watykanu. Nawet nie masz pojęcia jaki to jest wstyd dać podobne pismo papieżowi. To hańba dla naszego okręgu, hańba dla mnie i wszystkich księży, którzy sprawują pieczę nad lokalnymi parafiami. I powinna być to również hańba dla ciebie, gdyż nie taką drogę wyznaczył ci Bóg. Kierują tobą niezdrowe pobudki, jednak nie jest to już moja sprawa. Zostawiam to do rozpatrzenia resztkom twojego sumienia, jeżeli jeszcze je posiadasz.

- Zrozumiałem – szepnąłem cicho, gdyż w głębi serca poczułem się dotknięty tymi słowami.

Ale wiedziałem, że w jednej sprawie biskup się myli. Tor, którym podążałem nie był tą drogą, którą wyznaczył mi Bóg. Gdyby tak było, nigdy bym z niej nie zboczył.

***

            Zaparkowałem samochód przed domem Franka. Na tylnym siedzeniu walały się moje osobiste bagaże, które zabrałem w pospiechu z plebani.  Zawierały one między innymi moje stare ubrania, których nie miałem serca wyrzuć ze względu na pewien sentyment. Dzisiaj pierwszy raz od bardzo dawna założyłem właśnie z tych zasobów stare, czarne rurki i luźną koszulę z krótkim rękawem również w tym samym kolorze co spodnie. Czułem się tak… swobodnie. W końcu nie byłem skrępowany, chociaż nigdy wcześniej nie odbierałem tego w taki sposób.

            Wyszedłem z auta i stanąłem na chodniku przed schodami, które prowadziły do domu Iero. Bałem się. Bałem się, jak ten chłopak zareaguje. Mogłem się spodziewać dosłownie wszystkiego, gdyż gama wszelakich emocji jest niezwykle różnorodna, a reakcja człowieka na daną sytuację do każdego osobnika przypisana inaczej. Kiedy postawiłem stopę na pierwszym schodku, dopiero stojąc bezpośrednio przez drzwiami, poczułem dokładnie co to stres, wzrastający niepokój oraz wielka nadzieja wymieszana z adrenaliną, która pojawiła się na skutek czegoś nietypowego, nietuzinkowego, kryjącego za sobą jedynie same niewiadome.

 Położyłem rozpłaszczoną dłoń delikatnie na drewnianej płycie, gdyż pierwszą próbę zapukania do drzwi udaremnił impuls z mojego mózg, rozesłany po nerwach i naczyniach. Przełknąłem ślinę, wziąłem głęboki wdech i zrobiłem powolny wydech powietrza. Serce łomotało mi w klatce piersiowej do tego stopnia, że aż moje uszy wypełniło ciche dudnienie i szum krwi. W końcu zapukałem. Jednak czynność ta była taka daleka od tego, co rejestrowałem, że dopiero po chwili dotarło do mnie, co zrobiłem. Znacie to uczucie? Kiedy chcecie zrobić coś na tyle mocno, lecz lękacie się, bądź zdajecie sobie sprawę z tego, że to jest niewłaściwe aż w końcu i tak przechodzicie do czynów? Jednak po wykonaniu pierwszego ruchu ku realizacji swego planu, czekacie z bijącym sercem na konsekwencje, które nim wywołaliście? Tak właśnie się teraz czułem.

Kiedy usłyszałem kroki, dobiegające z głębi domu, mój wewnętrzny niepokój wymieszany z tłumioną ekscytacją sprawił, że momentalnie zapragnąłem uciec. Chyba jedynie ciężar tych doznań sprawił, iż nadal stałem w miejscu, Rozbiegany wzrok skupiłem w końcu na klamce, która kilka sekund później ugięła się pod wpływem siły nacisku mieszkańca. Zamarłem, kiedy szpara między futryną i drewnianą płytą powiększała się coraz bardziej, aż w końcu ukazała właściciela posesji. Podniosłem zdenerwowany wzrok, bawiąc się palcami i spojrzałem  oczy Franka, które wypełniało niedowierzanie i... ból.

Nie jestem w stanie określić ile czasu staliśmy tak i pochłanialiśmy się wzrokiem. Zdawało mi się, jakby zawierało to przedział czasowy porównywalny do pojęcia wieczności. Trwaliśmy w osłupieniu i milczeniu, którego nic nie przerywało prócz ćwierkania ptaków i szumu liści pobliskich drzew.

- Co tutaj robisz? – zapytał w końcu Iero.

- Ja… przyszedłem - wyjąkałem nieskładnie.

- Widzę przecież. Po co? - zacisnął mocniej palce na luźnym materiale spodni, jakby mimo zadanego pytania nie chciał usłyszeć na nie odpowiedzi.

- Musiałem ciebie zobaczyć – prychnął. – I coś powiedzieć – dodałem po chwili.

- Mów w takim razie – ściągnął brwi.

- Frank… Przepraszam cie za to, w jakich okolicznościach przebiegło nasze ostatnie… spotkanie – westchnąłem ciężko. – Nie chciałem ciebie zranić.

- Hmmm… - zaśmiał się gorzko. – To coś ci się nie udało. To wszystko?

- Nie – zaprzeczyłem szybko, kiedy chłopak zaczął się przymierzać do zamknięcie mi drzwi przed nosem.- Ja… Frank… Zrezygnowałem ze święceń – wyrzuciłem z siebie szybko.

- C… Co? – zapytał z niedowierzaniem. – Ale… Ale dlaczego? – jego oczy zabłysły jakimś bliżej nieokreślonym światłem, jakby znał powód, ale chciał to usłyszeć z moich ust, aby całkowicie się w tym utwierdzić.

- Bo cię kocham – odpowiedziałem prędko. Chłopakowi zadrżała lekko dola warga. – Przepraszam, że dotarcie do tego zajęło mi aż tak wiele czasu. Przepraszam, że byłem totalnym kretynem. Przepraszam, że cię zraniłem. Przepraszam… - zabrakło mi na chwilę tchu. – Przepraszam kurwa za wszystko – jęknąłem.

Zapadła między nami głęboka cisza, podczas gdy moje oczy lekko się zaszkliły, w kącikach patrzałek Franka ledwo co utrzymywały się duże łzy, które niebawem miały pozostawić ślady na miękkiej skórze jego policzków.

- Czego ty ode mnie tak właściwie oczekujesz Gerard? – zapytał szeptem.

- Wybacz mi. Wybacz mi i pozwól wszystko naprawić, aby było jak dawniej a nawet lepiej. Proszę cię Frank.

- Chyba już trochę na to za późno – odparł zachrypniętym głosem, po czym trzasnął drzwiami z taką mocą, że aż zacisnąłem powieki z całej siły.

Patrzałem z niedowierzaniem przed siebie, a na przeciw oczu majaczyło mi brązowe drewno, pokryte lakierem. Nie wiem, czego się podziewałem. Że rzucimy się sobie w ramiona, nie wypowiedziawszy ani jednego słowa, polegając jedynie na wypełnionych miłością oczach i bijących jednym rytmem sercach? To nie jest bajka czy też brazylijska telenowela bądź komedia romantyczna z szczęśliwym końcem i bobasami. Pomijając już nawet naszą niemożność spłodzenia potomka, życia nie można porównać do filmu ze szczęśliwym zakończeniem, gdyż zwyczajnie nigdy nie wiemy, jak się ono zarysuje.

            Nagle drzwi ponownie otworzyły się a stanął w nich Iero. Oparł się o framugę z lekko przymkniętymi powiekami.

- Dobra – wypuścił głośno powietrze z płuc. – Ochłonąłem – odsunął się na bok, robiąc mi przejście. – Wejdź – zachęcił zamaszystym gestem, ręki.

Przeszedłem obok mężczyzny, odruchowo kierując się do kuchni. Zasiadłem za stołem i skupiłem swój wzrok na jego blacie z ciemnego, solidnego drewna. Nogi nerwowo mi podrygiwały a palce obu dłoni splotłem ze sobą. Iero usiadł zaraz naprzeciwko mnie tak, że dzielił nas zaledwie metr. To był jeden z tych momentów, kiedy nie miałem bladego pojęcia, co powiedzieć.

- Więc… - zaczął niepewnie chłopak.

- Więc… - powtórzyłem za nim niczym echo. – Przepraszam – wyszeptałem w końcu.

- Już to mówiłeś – zauważył z , o dziwo, śmiechem. – Nie wracajmy do tego. Chcę zapomnieć.

- Rozumiem – chrząknąłem.

- Wiesz już, gdzie się zatrzymasz?

- Nie za bardzo – cieszyłem się, że odbiegamy od tego niemiłego tematu, którym niewątpliwie było nasze rozstanie w niezbyt przyjemnych okolicznościach. – Ale znajdę jakieś mieszkanie. Na razie  zatrzymam się w hotelu – rozmasowałem kark. – I poszukam pracy – skrzywiłem się.

- Jak chcesz… To mogę ci użyczyć kawałek kanapy w salonie – zaproponował nieśmiało.

- Frank… - zaśmiałem się cicho.. – Ty nie masz kanapy… ani salonu.

- Faktycznie – pacnął się w czoło, czerwieniąc równocześnie ze wstydu. Poddał się natychmiast panującemu klimatowi i także rozpromienił się, poweselał. Po chwili jednak uspokoił emocje i spojrzał na mnie, podpierając się na zgiętej ręce. – Tęskniłem za tym – mruknął nieoczekiwanie, spuszczając wzrok i oblewając się jeszcze większym rumieńcem niż poprzednio.

- Ja też – szepnąłem.

Może i napięcie miedzy nami malało, lecz nutka skrępowania była nadal wyraźnie wyczuwalna. Nie rozmawialiśmy ze sobą normalnie, bez tych wszystkich chwil niezręcznej ciszy i moich myśli krążących bezustannie dookoła tego, że chciałbym go pocałować. Prawda jest taka, że od kiedy ponownie zobaczyłem go po tak długiej rozłące, moje spojrzenie koncentrowało się jedynie na jego miękkich wargach, spostrzegłem również, że w miarę jak staraliśmy się nieudolnie rozwinąć naszą rozmowę, Frank razem z krzesłem przetransportował się bliżej mnie. Ja również nie próżnowałem i sukcesywnie zabijałem pustą przestrzeń, która nas dzieliła. Kiedy Iero zorientował się do czego obaj podświadomie  zmierzamy, chrząknął i zarumienił się soczyście, spuszczając głowę.

- Zaparzę nam herbaty, co? Chcesz herbaty? To świetnie. To zaparzę herbatę – zaczął paplać bez składu i podniósł się gwałtownie do pionu, bawiąc się palcami.

Zaśmiałem się chicho z jego zakłopotania.

W ostatnim momencie złapałem przedramię chłopaka i przygarnąłem go szybko do siebie. Ten gest był zdecydowanie silniejszy ode mnie. Iero nie spodziewał się podobnego obrotu sprawy, także bezwolnie poddał się sile mojego przyciągania i klapnął mi wprost na kolana. Przyciągnąłem go szybko do siebie, obejmując w pasie. Tak na wszelki wypadek jakby chciał zwiać. Przez chwilę spoczywał w osłupieniu, nie wykonując żadnego ruchu. Dopiero po chwili założył mi swoje ręce na szyje i oparł się miękkim policzkiem o moje czoło. Zezowałem na jego klatkę piersiową, przyglądając się jej nienaturalnie szybkim ruchom i upajałem się trwającą chwilą. Przejechałem powoli palcami wzdłuż jego kręgosłupa i powtórzyłem tę czynność kilkakrotnie, póki chłopak się nie odchylił i jej stamtąd nie zabrał. Posłał mi karcące spojrzenie. Łaskotki. Teraz dopiero sobie przypomniałem, że nie lubi, jak się tam go dotyka.

Aby zająć czymś rozbiegane oczy, skupiłem się na szyi chłopaka oraz jego przydługich włosach.  Z doświadczenie wiedziałem, że są niesamowicie miękkie w dotyku, choć z dystansu wcale na takie nie wyglądały. Korciło mnie, aby zanurzyć w nich palce, ale usta Franka, które tak nagle naprały na moje, skutecznie odwróciły resztki racjonalnego myślenia, które posiadałem. Oddałem ten nieoczekiwany pocałunek niemalże natychmiast, ale mimo wszystko dalsze cieszenie się chłopakiem przebiegało jednak niespiesznie, gdyż chciałem zapamiętać tę chwilę na długo. Nie sądziłem, że to on właśnie zainicjuje takie zbliżenie i przełamie pierwsze lody. Pomimo tego że to właśnie Frank zadawał się być narwanym szczeniakiem, ja wykazywałem się większym wskaźnikiem nieobliczalności i własnej demoralizacji niż on. Gerard, były klecha.

            Nasze języki  powoli splatały się ze sobą, a ciche mlaśnięcia wypełniały pomieszczenie swym specyficznym wydźwiękiem. Iero mruknął rozkosznie z zadowoleniem prosto w moje usta, co wywołało uśmiech na mej twarzy. Chłopak zagryzł lekko moją dolna wargę, po czym subtelnie ja skubnął. Naparłem mocno na Franka całym swoim ciałem, miażdżąc jego miękkie, pełne usta. Plecy chłopaka z impetem uderzyły w stół, że aż ten przesunął się kawałek dalej z bliżej nieokreślonym, aczkolwiek dość głośnym, dźwiękiem na pograniczu szurania i warczenia. Oderwaliśmy się od siebie z przyspieszonymi oddechami i spojrzeliśmy sobie w oczy. Nie wiem, co chłopak zobaczył w moich, lecz w jego tęczówkach malowała się dzikość i szalone pożądanie, które co sekundę zamieniały się miejscami, dominując i mając tę swoją chwilę sławy. Mężczyzna uśmiechnął się zadziornie, lecz po chwili kąciki jego ust opadły nieco i przyćmiły mój zapał. Przyłożyłem dłoń do jego miękkiego policzka w geście mówiącym,  że mimo wszystko ja jestem przy nim i nigdzie się nie wybieram. Jakby na potwierdzenie moich myśli, chłopak ułożył pewną sentencję.

- Jak mi znowu będziesz chciał zwiać, to zwiążę cię grubym sznurem i będę więził w piwnicy, której nie mam. Nie wypuszczę nawet, jakbyś wrzeszczał i mówił, że mnie nienawidzisz a szczury podgryzają twoje łydki. Nie zamierzam już nigdy dać ci odejść – wyszeptał  z determinacją godną podziwu.

- Nikt nie mówi, że chcę gdziekolwiek uciekać – mruknąłem. – A jak marzysz, aby mnie związać… - traciłem nosem jego policzek. - … to nie mam nic przeciwko.

- Głupi zboczuchu – uderzył mnie otwartą dłonią w klatkę piersiową. – Ja mówię poważnie! – mimo złości zarumienił się soczyście.

- Aua! – zaśmiałem się, masując obolałe miejsce. – No przecież ja też.

- Czyli nie ulotnisz się już nigdy więcej? – dopytywał. -  Jak wyślę ciebie po śmietanę, to nie zastanę w niedzielę powrotem za ołtarzem?

- Szybciej znajdziemy się obaj przed nim – parsknąłem. Posłał mi karcące spojrzenie. – Serio. Nigdzie się nie wybieram. Jak mi nie wierzysz, to zawsze po śmietanę możesz iść sam, a mnie zamknąć na klucz.

- To się cieszę – zawisł mi ponownie na szyi. Wyglądaliśmy jak miś koala i pień, na którym śpi. Zaśmiałem się.

- Z czego się trzęsiesz?

- Tak sobie.

- Jesteś głupi – powiedział to takim tonem, jakby prawił mi największe komplementy. – Takiego cię kocham.

- Nadal możesz mnie związać – podsunąłem mu niby niewinnie.

- Gerard!