Curse of the Bloody Lily

{ 001 }

Specyficzna melodia charakterystyczna dla dziecięcych zabawek zwabiła mnie na pierwsze piętro posiadłości, w której przebywałem. Dom ział pustką z dosłownie każdego kąta i żadna żywa dusza nie miała tutaj racji bytu. Zaniechałem w końcu początkowych nawoływań o właściciela mieszkania i podążyłem za przebijająca się do mojego umysłu muzyczką. Powoli wspiąłem się po schodach, przyjmując drżeniem ciała każde ich skrzypnięcie. Mijając niezamieszkane, ciemne pokoje, czułem, jak moje serce przepełnia trwoga. Melodia stopniowo się wzmagała, budząc we mnie dziwne pokłady niezrozumiałych dla mnie samego emocji.

Po niedługo trwających wędrówkach, stanąłem u progu pomieszczenia, z którego dochodziło to muzyczne nawoływanie. Moim oczom ukazało się drewniane łóżeczko niemowlęce. Zewsząd otaczała mnie cisza, przerwana jedynie zabawkową pieśnią. Podszedłem bliżej, chcąc ujrzeć dziecko na własne oczy. Brak jego rodziców w pobliżu niezmiernie mnie zaniepokoił. Nie sposób określić usposobienie dorosłych, którzy pozostawiają swojego potomka samemu sobie. Kiedy byłam już na tyle blisko łóżeczka, aby być w stanie określić, że jego tam nie ma, całkowicie odebrało mi oddech. Pośród zmiętych prześcieradeł leżała biała lilia, splamiona cudzą krwią. Tak, to bez wątpienia była krew. Nie poddawałem nie płonnym złudzeniom na inne pochodzenie rdzawego barwnika, gdyż nie miało to najmniejszego sensu. Ująłem delikatnie kwiat w dłonie i przyjrzałem się jemu uważnie. Mimo zhańbienia i oczywistego zbrukania jego oszałamiającego piękna, nie powstrzymywałem się przed zagarnięciem go do swej piersi w geście, który przywodzi na myśl chęć ochronienia czegoś cennego.

- Jest taka piękna Gee – oznajmił dziewczęcy głosik za moimi plecami.

Obróciłem się prędko, chcąc stanąć twarzą w twarz z intruzem. Moim oczom ukazały się dwie dziewczynki o identycznych rysach twarzy, które trzymały się za drobne rączki. Nie mogły mieć więcej niż siedem lat. Ich porcelanową skórę zalewały krople krwi, wypływające z pustych oczodołów, których gałki oczne musiały zostać wydłubane całkiem niedawno, zważając na świeże mięso oraz niezaschnięte jeszcze tkanki oraz strzępy mięśni. Mimo krzywdy, która niezaprzeczalnie została im wyrządzona, ich usta nie przestawały wykrzywiać się w uśmiechu pełnym uciechy. Ciemnoczerwone smugi na policzkach dziewczynek zbiegały się na podbródku, aby dalej powolnym nurtem plamić białe sukienki, w które były przyodziane.

- Nieprawdaż? – zapytały jednocześnie dwiema różnymi barwami głosu, co wywołało mrożący krew w żyłach efekt pogłosu i rozszczepienia intonacji. Cofnąłem się przerażony do tyłu, lecz zatrzymało mnie łóżko bez niemowlęcia w środku. Serce zaczęło mi bić w wyniku irracjonalnego strachu o lilię, która dzierżyłem w objęciach.

         Nagle na przedramionach makabrycznych dziewczynek, będących zapewne bliźniaczkami, pojawiły się świeże rany. Rozczepienie ich skóry nastąpiło samoistnie, co tylko spotęgowało me przerażenie i świadomość słabego kontrolowania wszechrzeczy. Nieoczekiwanie zaśmiały się w głos wdzięcznie i radośnie z nutką ledwo wyczuwalnej ironii.

- Taka piękna… - szepnęły złowrogo.

Obudziłem się, wciągając głośno powietrze do płuc. Automatycznie spiąłem wszelkie mięśnie mojego ciała, podnosząc się do siadu. Kolejny koszmar. Można by pomyśleć, że powinienem się przyzwyczaić do tego, co niesie ze sobą  każda zła mara, gdyż co nocy wyrywa mnie ze snu… Zakryłem twarz dłońmi, aby zmazać z powiek pozostałości koszmaru. Westchnąłem głośno i zszedłem z łóżka. Powoli udałem się do łazienki, zapaliłem światło i podszedłem do lustra. Nie przeraziłem się swoim wyglądem. Nigdy nie należałem do tych opalonych. Wiedziałem, że jak teraz podniosę czarną grzywkę do góry, zobaczę ciemnozielone, przenikliwe spojrzenie chłodnych oczu, które są tak bardzo obojętne na szkody, jakie moje otoczenie wyrządza same sobie. Już unosiłem dłoń do czoła, lecz zatrzymałem ją w połowie drogi, którą miała w rzeczywistości pokonać. Opuściłem ją z rezygnacją, układając usta w ironicznym uśmiechu. Nie, czułem, że jeszcze nie czas. Odkręciłem zatem kurek z lodowatą wodą, a następnie chlusnąłem nią sobie prosto w twarz. Tak, tego było mi trzeba, otrzeźwienia. Wytarłem niespiesznie mokre oblicze w pierwszy lepszy ręcznik, lecz grzywka pozostała wilgotna. Po raz ostatni zerknąłem w lustro i zamarłem. Zobaczyłem je. Zobaczyłem oczy. Oczy należące do mnie. Całe czarne. Czyli to już blisko… Już niedługo nadejdzie czas… a klątwa zawładnie moim ciałem. To za wcześnie… Mrugnąłem parokrotnie. Ku memu zdziwieniu oraz dezorientacji, zieleń ponownie powróciła na swoje dawne miejsce. Czyżby mi się przewidziało? Bynajmniej…

Wychodząc z łazienki, zgasiłem światło. Wszedłem do pomieszczenia zwanego sypialnią i zbliżyłem się do biurka, pogrążonego w chaosie. Zapaliłem mdłe światło lampki, której żarówka powoli kończyła odgrywać swoją rolę i za niedługi czas zejdzie ze sceny. Przyjrzałem się dokładnie kalendarzowi. Zostało dwa i pół tygodnia do szóstego dnia następnego miesiąca. Westchnąłem gorzko, pochylając głowę. Zacisnąłem mocniej dłonie na drewnianym blacie. Ukradkiem spojrzałem na moje nadgarstki i świeże rany, które je pokrywały. Jeszcze te się nie zagoiły, a już psychicznie usiłuję przygotować się na nowe… Tatę zobaczę dopiero za niecałe dwa i pół tygodnia. Dwa i pół tygodnia… Kaszlnąłem cicho, kierując się w stronę łóżka. Opadłem na chłodne posłanie i ponownie ułożyłem głowę na poduszce. Zamknąłem powieki z nadzieją, że straszny koszmar nie powróci. Już nigdy więcej…  

************************

  

Na pewno wielu ludzi zastanawiało się nad istotą swojej egzystencji. Wielu z nich starało się rozwikłać zagadkę, jaką jest życie i to, co one ze sobą niesie. Niektórzy sądzą, że zostali stworzeni do wielkich rzeczy, osiągania sukcesów, tworzenia całkiem nowych idei i przewodniczenia dużej grupie ludzi. Świadczy to tylko o tym, że są zadufani w sobie, egoistyczni i mają przerost formy nad treścią. Jednakże przez własne zaślepienie nie dostrzegają tego. Uważają się za chodzące po ziemi ideały i nie przejmują się wtedy, gdy kogoś zranią swoimi słowami bądź też czynami. Niektórzy zaś są święcie przekonani, że los, jaki zgotowało im życie, jest tym, na co zasłużyli i nawet, jeśli okupują rynsztoki, nadal utrzymują, że jest to ich przeznaczeniem, nic nie zmieniają. Wszystko pozostawiają takim, jakim jest. Nie poświęcają czasu na to, aby przywoływać sobie w myślach to, co zrobili źle. Nie łajają się bez końca, bo ich życie na skutek pewnych ludzi i zdarzeń potoczyło się tak, a nie inaczej. Dziękują za to losowi, że mogą żyć jeszcze jeden dzień, poznawać świat takim, jakim niewielu go widzi.

Dobrze, znamy już spojrzenie różnych warstw społecznych na egzystencjalizm, na miejsce człowieka we wszechświecie i jego rolę. Jednak nie do tego dążę. Nikt nigdy nie poświęcił czasu na głębsze zastanowienie się, kim tak naprawdę jest, do jakiego gatunku należy i dlaczego jest całkiem inny a zarazem tak podobny do istoty człowieczej, jednocześnie nie będąc nią w pełni. Ja zastanawiam się nad tym od momentu, w którym ośrodki mojego mózgu zaczęły za sobą współpracować i ukształtowały mnie na wzór istoty świadomej i myślącej, która zdaje sobie sprawę z tego, jaka jest, co warunkuje, że postrzega się ją z goła inaczej niż pozostałych ludzi. Prawda jest taka, że odstaję od reszty społeczeństwa. Stanowię odchylenie, którego nikt nie neguje, bo za bardzo ogarnia ich strach. Nie jestem człowiekiem, lecz wyglądam jak on, zachowuję się jak on, spożywam ten sam pokarm, piję te same napoje, moje serce bije, wszystkie układy współgrają ze sobą tak, jak u niego. Zatem w czym tkwi problem? Nie mam pojęcia. Kim jestem? Jakie znaczenie mają moje tatuaże? W jaki sposób zgłębię tajemnicę mego własnego istnienia? Co odkryję na swojej drodze i jakie trudności pokonam, aby stać się normalnym, aby stać jak inni, aby odzyskać człowieczeństwo? Te pytania zostają bez odpowiedzi już od siedemnastu lat. Nic na to nie poradzę. 

Gdyby nie to, że ojciec odwiedza mnie dwa razy w miesiącu, mógłbym bez przeszkód oznajmić, że mieszkam sam. Według tego, co mój opiekun mi powiedział, matka umarła przy porodzie. To takie smutne… Ale mówi się trudno. Nie mogę nad nią płakać, gdyż jej nie znałem. Chociaż jestem w stanie zaryzykować stwierdzenie, że nawet jakbym ją znał, nie uroniłbym ani łzy na wieść o jej nagłej i nieoczekiwanej śmierci. Życie biegnie dalej, przeszłość ginie gdzieś po drodze w gonitwie, którą prowadzimy z czasem, czy tego chcemy czy też nie. Taka jest kolej rzeczy i nic się na to nie poradzi. Jestem optymistą, ale ci, którzy mnie otaczają, uznaliby rozważania na temat otaczającego mnie świata, które snuję, za typowo pesymistyczne. Lecz co poradzę na to, że realia, w których egzystujemy, są niezmiernie naginane? No cóż… większość ze współczesnego społeczeństwa w dupie była i gówno widziała. Zaśmiałem się gorzko sam do siebie, na co kilkoro uczniów, przechadzających się korytarzem, spojrzało na mnie jak na wariata, którym poniekąd jestem. Nie mam przyjaciół, kolegów czy nawet znajomych. Nie mam nikogo. Śmiejcie się, że dramatyzuję i naginam fakty, lecz to stuprocentowa prawda. Może kupie sobie kota? Czarnego, który wtapiałby się w otoczenie. Zapewne i tak uciekłby po trzech dniach spędzonym w tej bezustannej ciszy czterech ścian i samotności, która się w nich zagnieździła. Z trudem przywołuję czasy, w których biegałem z bratem po polach, zwiedzałem różne zakątki lasu na obrzeżach działki dziadków i znosiłem przeróżne nowe zwierzątka do stodoły. Stodoła... Pokręciłem głową, hamując łzy. To bolesne, te retrospekcje, także nie robię tego często.

Przez pierwsze tygodnie po otrzymaniu informacji od ojca, że będzie on wyjeżdżał i przebywał w domu tylko przejazdem, było mi ciężko i bałem się wszechobecnej ciemności, która mnie zewsząd otaczała. Cisza złowrogo dźwięczała w mych uszach, po skórze przebiegały dreszcze na każde skrzypnięcie czarnych paneli podłogowych. Ale to było lata temu… Teraz samotność stała się czymś, co na pewnym etapie przestało mi przeszkadzać i uczyniło ze mnie dziwaka. Obierając taki tryb życia, odciąłem się od otoczenia i nikogo nie wpuszczałem do swojego świata. Dla społeczeństwa nie istnieję, a społeczeństwo nie istnieje dla mnie. Mógłbym bez problemu określić się jako słuchający typ człowieka. Z tym… że najpierw musiałbym mieć kogo słuchać. 

Przesuwałem się wolnym krokiem wzdłuż szkolnych szafek o nudnym, grafitowym odcieniu. Zmierzałem pod klasę, w której miałem, zawsze rozpoczynającą poniedziałki, biologię. Nudny przedmiot, tak samo jak i nudny jest jego nauczyciel. Pan Smith to łysiejący staruszek w okularach, który całkowicie nie ma podejścia do młodzieży. Jak ktoś wszedłby mu na głowę, to zapytałby się, czy wygodnie mu się tam siedzi. Nie radzi sobie ze zmianami, które następują między licealistami. Z wiekiem stracił swoją elastyczność, która jest niezbędna do wykonywania zawodu nauczyciela. Wraz z upływającym czasem nasze ciało nie jest w stanie podołać pewnym rzeczom. Taka kolej zdarzeń. Nic nie trwa wiecznie, a młodość jest pojęciem względnym. Gdyby nie moja w miarę wyrozumiała dla jego wieku klasa, dawno przeszedłby na wcześniejszą emeryturę, bądź zwolniłby się, gdyby mu jej nie przyznano. Moja klasa… Jak to przekomicznie brzmi. Jednak póki nazwisko ‘Way’ widnieje na liście w dzienniku, jestem jej częścią czy tego chcę czy nie. „Tworzę wspólnotę”, jakby to ujęła pani od angielskiego. 

Dźwięk dzwonka przeszył na wskroś cały korytarz swoim jazgotem. Preferowałem przebywanie w ciszy, która przywodziła mi na myśl wybawienie od nieustających krzyków licealistów ze zwierzęcym instynktem i kompletną pustką w łepetynach. Te nastolatki niczym się nie różnią od zwykłych szympansów z lasów równikowych. Szczerze gardziłem całą ich populacją, jednak nic nie mogłem uczynić, aby to uległo radykalnej zmianie. Podrapałem się po prawej skroni, na której miałem tatuaż. Swędział, a to oznaczało, że szósty dzień października zbliża się nieubłaganie.

Zanim się obejrzałem, klasę otworzył nam jakiś młody facet, którego pierwszy raz widzę na oczy. Ach, tak. Teraz sobie przypomniałem, że od dzisiaj lekcje biologii będzie prowadził jakiś młody szczyl. Wszedłem do sali i zająłem swoje zwyczajowe miejsce na samym końcu klasy. Przede mną zawsze siedzi jakaś kupa futbolowego mięcha, więc mam zapewniony spokój i nikt mi nie zawraca dupy byle gównem. Wyjąłem z torby mój szkicownik i otworzyłem na niezapełnionej stronie. Nic nie wskazywało na to, że ta lekcja będzie wyjątkowo inspirująca, toteż wsadziłem słuchawki w uszy i zapuszczając odpowiednią muzykę, zacząłem kreślić pojedyncze kreski, składające się na twarz tragicznych bliźniaczek. To nie pierwszy raz jak mi się śnią. Niegdyś zastanawiałem się, jakie przesłanie mają te mary. Czy jakimkolwiek przesłaniem się one w ogóle cechują? Dlaczego są aż tak bardzo przesączone krwią i katastrofą wyzierającą z każdego kąta? Dopracowałem puste, zakrwawione oczodoły, z których strumieniem spływała krew na  porcelanowe policzki dziewczynek. Trzymały się za ręce, pomyślałem. Jakie to wszystko jest popierdolone. Już chciałem dodawać rdzawe plamy na ich małych sukieneczkach, lecz ktoś położył swoją dłoń na szarym portrecie, wykonanym przeze mnie za pomocą ołówka. Z cichym westchnieniem wyciągnąłem z uszu słuchawki.
- Czego? – mruknąłem bezpłciowo  w kierunku intruza.
- Panie Way, wywoływałem pana do odpowiedzi już kilkakrotnie – krzyknął nauczyciel.
- I co w związku z tym? – nadal nie zmieniałem tomu, co tylko pobudziło szczyla do wyrażenia własnego gniewu.
- To, że jestem nauczycielem i jak każę ci odpowiadać, to przychodzisz elegancko pod tablicę i wykazujesz się wiedzą z zakresu materiałów, jakie przerabialiście na ostatnich trzech lekcjach – stopniowo podnosił głos, aż osiągnął on ekstremum swoich możliwości wokalnych. – Nie życzę sobie takiego lekceważenia mojej osoby ze strony ucznia.
- Już pan skończył, czy jeszcze ma pan coś do dodania?
- Tak – wycedził przez zaciśnięte zęby. – Do dyrektora! Biegiem!
- Z dziką rozkoszą – mój entuzjazm w wypowiedzi równał się samopoczuciu spleśniałej kanapki sprzed miesiąca.
Spakowałem się powoli i w skupieniu. Czułem na sobie spojrzenia wszystkich uczniów z klasy. Wiedziałem, że mnie obserwują. Nie musiałem patrzeć, żeby widzieć. Nie obeszło mnie to jednak specjalnie. Lata wprawy uczyniły ze mnie mistrza podchodzenia do wszystkiego z dystansem i rezerwą. Nic nie jest w stanie mnie poruszyć. Zawiesiłem torbę na ramię i podszedłem do drzwi.
- Przekazać pozdrowienia dyrektorowi? – zapytałam biologa z ręką na klamce.
- Nie. Wystarczy, że opowiesz mu, jaką niesubordynacją wykazujesz się na mojej lekcji.
- Jak się nie zgubię po drodze, to wygłoszę ten jakże interesujący monolog – mruknąłem i wyszedłem z klasy, odprowadzany cichymi szeptami, zawierającymi komentarze różnej treści, ukierunkowane pod moim adresem. 

************************

            Oczywiście gabinetu dyrektora nie odwiedziłem, lecz szkolną bibliotekę, już jak najbardziej. Pani Rowell, bibliotekarka, jest w miarę przystępna. Wydaje się być jedyną zrównoważoną psychicznie i emocjonalnie osobą z personelu tej placówki. Widząc mnie, nie zadaje zbędnych pytań, nie krzywi się i też nie szczerzy się sztucznie. Pozostaje neutralna, co niezwykle w niej cenię. Po jej wyglądzie zewnętrznym łatwo mogę osądzić, że zbliża się do czterdziestki, zatem nie jest starą kobietą. Obrączka na jej lewej dłoni sugeruje, że jest zamężna. Wątpię, że wyznaje katolicyzm, stąd ten osąd. Ludzie w naszym obrębie to głównie protestanci. W pojęciu ogółu większość Amerykanów utrzymuje się w duchu protestantyzmu. Jednolitość pod względem wyznaniowym daje niektórym poczucie jedności, co według mnie jest dość złudne. W życiu można liczyć jedynie na siebie. Choć nie wiem, jak bardzo chcemy polegać na innych, lepiej tego nie robić.

W  dniu dzisiejszym nasze relacje nie uległy gruntownej zmianie. Grzecznie się przywitałem, na co kiwnęła głową z nikłym uśmiechem, błąkającym się po kącikach jej ust. Za tym gestem kryło się pewne przesłanie. Zawsze spoglądała na mnie w ten sposób, kiedy obmyślała, jak to wykorzystać mnie na potrzeby biblioteki. Nie miałem jej tego za złe. Wręcz przeciwnie. Prace plastyczne, które czasami zlecała mi, choć z wielką nieśmiałością, ratowały mnie od samozatracenia się w otchłani. Były moją przystanią, do której mogłem zacumować w każdej chwili. Zapewne szeptała także później miłe słówko naszemu dyrektorowi na mój temat,  lecz nie obchodziło mnie to jakoś bardzo. Dobra opinia to coś, co jest mi potrzebne, aby odpowiednie organy przypadkiem nie zechciały zająć się sprawą mojego osamotnionego trybu życia. Cotygodniowe wizyty u psychologa szkolnego w zupełności mi wystarczają.

Nasz dyrektor, pan Bloch, jest przeze mnie postrzegany jako dość specyficzny człowiek o nietypowym obyciu. Często przechadza się korytarzami naszego liceum i obserwuje. Nie wie, że ja również niezwykle często poddaję się tej czynności. On spogląda na mnie, a ja oceniam jego zachowanie. Pan Bloch to człowiek również milczący, który unosi się jedynie wtedy, kiedy uważa za stosowne podnieść głos. Na mój gust zawiera w sobie cząstkę czegoś niepokojącego. Niemniej to bardzo sympatyczny i gładki w obejściu człowiek, zawsze trzymający rękę na pulsie. Sumiennie wykonuje powierzone mu obowiązki, dba o naszą szkołę i zabiega o dodatkowe stypendia. Godnie reprezentuje placówkę poza jej murami, więc nie zdziwiłbym się, jakby zabierał nadprogramową pracę do domu. Rozwodnik, którego syn mieszka w Chicago i pracuje w usługach jako taksówkarz. Dyrektor mieszka sam na obrzeżach naszej dzielnicy. Nie bierze czynnego udziału w tutejszym życiu publicznym. Jego aktywność ogranicza się jedynie do budynku, w którym na władzę absolutną. Przechadzając się wieczorami, często można spotkać go w pobliskim parku. Niegdyś bywałem w nim kilka razy na tydzień, ale od kiedy zaczęły się chłodniejsze dni wolę swój ciepły, mimo że cichy, dom.

 Usiadłem w najbardziej oddalonym od wejścia kącie. To moja stała miejscówka, której nikt nie zajmuje. Na tym kawałku podłogi czułem się wolny, niezależny i bezpieczny jak mało gdzie. Wyjąłem szkicownik z torby i postanowiłem dokończyć mój rysunek zapoczątkowany na lekcji biologii. Nadałem wszystkiemu bardziej wyraźnych cech. Dopracowałem koronkę u dołu sukienek bliźniaczek, a plamy krwi na białym materiale otrzymały nieco roztarte krawędzie, aby całokształt prezentował się bardziej realistycznie. W prawym, dolnym rogu zapisałem drobnym, ozdobnym pismem dzisiejszą datę [21.09.2013]. Dwa i pół tygodnia…

************************

           

Matematyka przebiegała w sumie spokojnie, ale mi zawsze wszystkie lekcje mijają w taki sposób.  Pani oddawała zaległe sprawdziany. Nie wypadłem najgorzej. Dostateczny to ocena, która nie jest zadowalająca i nie satysfakcjonuje mnie, ale pozwala zdać, a to chyba najważniejsze. Profesorka zapytała kilkoro uczniów przy tablicy, których imienia ani nie znam, ani nawet nie kojarzę. Tak właściwie to od początku pierwszej klasy w tej szkole, nie zamieniłem z nikim nawet słowa, omijając oczywiście ciche burknięcia, żeby dali mi spokój. Nie miałem pojęcia jak się wabi chociaż jeden przygłup z tej zgrai przygłupów, w której marnuję mój czas. 

Przy tak poważnych zarzutach objawiały się u mnie zawsze wątpliwości. Nie mogłem oceniać tych ludzi. Nie znałem ich. Wyobcowałem się ze społeczeństwa na własną prośbę. Nigdy nie sądziłem, że będę tego żałował. Traktowałem to raczej jako swego rodzaju powinność. Moje sekrety postaną moimi. Nikt nigdy nie może poznać ich treści. To zapewne byłoby zgubne zarówno dla mnie jak i dla tej osoby. W głębi serca łaknąłem towarzystwa kogoś bardziej niż czegokolwiek. Tak bardzo trudno mi się do tego przyznać nawet przed samym sobą. Moja odmienność skazuje mnie na taki tryb życia. Nic na to nie poradzę. Jest w sumie Steven… Ale głupio mi rzucić się mu w ramiona i wypłakać, wyżalić, oczyścić duszę z tego, co ją obciąża. Wolę być opryskliwy i chamski. To dobry sposób na to, aby nikt nie zawierał ze mną znajomości. Dla mojego bezpieczeństwa, dla jego bezpieczeństwa, dla bezpieczeństwa wszystkich.

************************

            Miłość. Tak obce mi uczucie. Nigdy go nie zaznałem. Jednak całej ludzkiej populacji, przynosi szczęścia aż w namiarze. Ludzie czują się uskrzydleni i żyją w przekonaniu, że spotkało ich największe szczęście na ziemi, bo znalazły tego jedynego bądź tą jedyna. Kto by pomyślał, że emocje jakie budzi miłość, są aż tak bardzo budujące. Jednak nikt nie patrzy na destrukcyjną siłę tego uczucia, póki sam jej nie doświadczy. Czujemy, jak nasz świat wali się w posadach i jedynym naszym pragnieniem jest śmierć. Miałem ochotę się zaśmiać. Żal mi tych wszystkich ludzi, bezpodstawnie obchodzących święto zakochanych. To takie banalne… i przede wszystkim głupie. W głębi serca cieszę się, że nigdy nie doświadczyłem czegoś podobnego. Być bardzo szczęśliwym, aby potem jeszcze bardziej cierpieć? Rozumowanie dla idiotów. Jestem neutralny jak… jak pani z biblioteki. W moim wnętrzu panuje względny spokój, a żadna z emocji nie przeważa nad inną. W szkole jest wiele ładnych dziewczyn i wielu przystojnych chłopaków, lecz co im z tego tytułu przychodzi? Zaślepieni iluzją miłości, nie dostrzegają ważnych realiów, zapominają o bożym świecie i nie przywiązują większej uwagi do tego, co przyziemne. Dopiero zerwanie i rozpad związku przywraca ich do świata żywych, przypomina, że istnieje ziemia, po której chodzą, a to, czego doświadczyli, to złudzenie wywołane hormonami. Miłość… To takie… ludzkie.
            Zmierzałem niespiesznie na W-F. Nie ćwiczyłem dzisiaj. Ja w ogóle nie ćwiczę. Zdaję na dwói za samo przychodzenie na lekcje. Dzisiaj zajęcia wychowania fizycznego przypadały na ostatnią godzinę, więc tylko wręczę nauczycielowi zwolnienie z lekcji, a nie z uczestnictwa w niej, bo takowe posiadałem, i spadam do domu. Wraz z dzwonkiem, udałem się w kierunku ławki, na której siedzieli nasi wuefiści oraz wuefistki (dwóch na dwie). Podszedłem do tego małego, łysego i z lekka napakowanego, aby podetknąć mu pod nos swoje zwolnienie.
- No co jest Gerard – barwa jego głosu przywodziła mi na myśl jakiegoś niespełnionego macho. Zdobywcę dziewiczych serc. – Znowu nie ćwiczysz? – kiwał się na boki jak typowy paker, co omal nie doprowadziło mnie do głośnego wybuchu śmiechem.
- Jak widać – burknąłem i, zlewając go totalnie, wyszedłem z dobudówki, jaką była sala gimnastyczna a następnie w ogóle z budynku szkolnego. Nieszczęście chciało, abym natknął się na rozgrzewkę, gdyż niektórzy z chłopaków zdążyli już przebrać się w swoje stroje. Dziewczyny jak zwykle przyjdą spóźnione. Nie wiem co one tyle czasu tam robią. Przecież to jest niemożliwe, aby przez ponad dwadzieścia minut się przebierały. Omal nie oberwałem piłką do kosza w głowę.

Całe szczęście teraz już byłem daleko poza ogrodzeniem palcówki. Kierowałem się do domu… Tam byłem bezpieczny. Tam czułem się normalny. Tam czułem, że jestem w odpowiednim miejscu…
 
 
… i czasie.

************

Jako że jestem zadowolona ze stuprocentowo zaliczonej podstawy z języka angielskiego na egzaminie i ponad dziewięćdziesięcioprocentowego rozszerzonego, rozdział pojawił się już dzisiaj :3 Nad matmą i przyrodniczymi wiele rozwodzić się nie będę, bo nawet wstyd to roztrząsać. Teraz trochę popierdolę o tym powyżej i znikam :> Jest to rozdział, który został zapisany w roku 2012, więc szmat czasu temu. Język w nim nie jest na takim poziomie, na jakim chciałabym, aby był. Jednak żal mi było pisać go całkiem od nowa, także poprawce uległy jedynie niektóre z elementów, co zaowocowało stosunkowo… okrojoną ilością słów. Sorry ^^. Mam nadzieję, że coś naskrobię do tego 26 maja. Egzaminy za pasem, ale na oceny nadal trzeba pracować :<

Hope to hear from You soon.

Bye!

Darsa ♥

<taki tam suchy joke egzaminowy>