Curse of the Bloody Lily

Entrance

Gdzieś w ciemnym lesie śpiewały korony drzew. Nuciły żałobną pieśń przeplataną cierpiętniczymi jękami. Wiedziała, że ją śledzą. Czuła Ich obecność wraz z gorącymi oddechami, które owiewały jej wrażliwą na dotyk skórę karku. Spieszyła się. Musiała dotrzeć do celu zanim Oni tam dotrą i zabiorą jej skarb. Jej białą lilię.

Zapadł zmrok, a ona powoli traciła orientację w terenie. Każde drzewo wyglądało dla niej identycznie, kiedy pochłaniał je mrok. Oddech przyspieszał dziewczynie za każdym razem, kiedy w oddali pękała gałązka. Wiedziała, że Oni są bliżej niż sądzi; bliżej niż chce sądzić. Oglądała się rozbieganym wzrokiem za siebie w poszukiwaniu intruza mimo świadomości, iż i tak nie odróżni sylwetki człowieczej od kolejnego konara. Przyspieszyła swoje kroki, które teraz były niemalże przyrównywane do biegu. Nie miała już siły na ciągłe ucieczki. Ale musiała mu pomóc. Nawiązała z nim silną więź, której sam chłopak nie był w pełni świadomy. On nie miał pojęcia o jej istnieniu, ale ona go znała. W głębi serca traktowała go jak brata i chciała dla niego jak najlepiej. Wiedziała, że to co w nim jest, niszczy go od środka, a lekarstwem jest jedynie ten piękny kwiat skryty w leśnej głuszy. Oni nie mogą go dostać pierwsi. Nie mogą.

Zdyszana wbiegła na skąpaną w świetle księżyca polanę. Czuła, że to tutaj. Owa polana tętniła magiczną, niezgłębioną siłą. Miała w sobie również coś przerażającego, co napawało młodą dziewczynę wątpliwościami oraz przestrachem. Znała jednak swój cel. Miała wyraźnie zarysowane priorytety. Najdrobniejsze źdźbło trawy tętniło tutaj życiem oraz wydzielało nietypowy aromat. Korny drzew otaczała nieznana jej aura a sam księżyc miał swój wkład w utworzenie odpowiedniej poświaty i klimatu.

W oddali dostrzegła cel swojej podróży. Ruszyła biegiem w kierunku skrzętnie ukrytego kwiatu. Czarna suknia dziewczyny podskakiwała i opadała raz za razem w miarę pokonywania kolejnych metrów. Znowu Ich czuła. Wiedziała, że jest obserwowana, a Oni tylko czekają na dogodny moment, aby zaatakować. Ale ona się nie da. Przejechała delikatnie palcami po swoim udzie, do którego pod suknią był przymocowany sztylet, wykonany ze szczerego srebra.

Dziewczyna padła na kolana przed krzewami cierniowymi, w których wnętrzu kryła się lilia. Wsunęła ostrożnie dłoń po dostojny kwiat. Jej  porcelanowa skóra uległa uszkodzeniu i miejscami okrył ją szkarłat, lecz nie dbała o to. Prawdę mówiąc, nawet nie poczuła, kiedy ostre kolce wbiły się w jej ciało. Odniesione rany nie były dla dziewczyny istotne. Liczyło się tylko to, co mogła osiągnąć przez swoje działania. Przejechała delikatnie opuszkami palców po łodydze lilii i podążyła w dół, do ziemi. Wyrwała roślinę z gleby, a zaraz potem wydobyła ją spomiędzy cierniowych pędów.

Nie była w stanie opisać uczuć, które nią targały podczas wodzenia spojrzeniem po nienaruszonych, pięknych płatkach tegoż kwiatu. Do oczu dziewczyny napłynęły łzy wzruszenia oraz nieopisanego szczęścia. Uratuje go. Teraz jest to już pewne. Uratuje…

Jej ciało niespodziewanie przebiła na wylot strzała, wystrzelona z Ich łuku. Wciągnęła głośno powietrze do płuc. Spojrzała w dół na grot, który wyzierał z jej brzucha. Śnieżnobiały kwiat lilii został skalany przez krople jej krwi. Młoda kobieta upadła na skropione wieczorną rosą źdźbła trawy.

- Przepraszam Jimmy – wyszeptała, zanim powieki opadły na jej oczy już bezpowrotnie.

************

Więc powyżej, jak widzicie, znajduje się prolog do nowego opowiadania. Wbrew pozorom, będzie to Frerard z narracją pierwszoosobową, bo pisanie w trzeciej osobie nie jest moja mocną stroną. Nie wytrwałam we własnych postanowieniach, lecz drugi raz się nie złamię :D 1 część będzie w maju :3 Nie pozostaje mi teraz nic innego, jak życzyć Wam wesołych świąt ♥