Short Story

Unforgivable Mistake

1.

Giełda jest żywa.

Wieczne zmiany i ruchy na rynku czynią ją plastyczną, niepowtarzalną oraz kompletnie nieprzewidywalną. Akcje przeróżnych spółek  rosną i maleją w zależności od zapotrzebowania i ewentualnych korzyści, które mogłyby przynieść potencjalnemu kupcowi. Udziały w firmach rozbiegają się po całym świecie i trafiają do ludzi z różnymi zapatrywaniami na przyszłość nabytej zdobyczy. Dany udziałowiec może wyrażać chęci na całkowite zapanowanie nad spółką,  zdobywając większość akcji, mając w planach przewrót, polegający na wymianie całego zarządu i zarobieniu milionów poprzez wyprowadzenie jej działalności na wyżyny. Akcjonariusz bawi się w rzeźbiarza, kierując udziałami tak, aby przyniosły mu jak największy zysk w przyszłości. To jest jego cel. Jeżeli jednak po pewnym czasie stwierdza, że jego wysiłki spełzają na niczym, akcje wędrują ponownie na giełdę i raz jeszcze zostają puszczone w obieg, niczym bezpański pies poszukujący nowego domu. To czyni giełdę nieśmiertelną.

Giełdę tworzymy my, przedsiębiorcy.

Wprowadzamy na rynek coraz to nowsze rozwiązania w różnych dziedzinach. Gospodarka, nowoczesna technologia, przemysł petrochemiczny, przemysł metalurgiczny i tak dalej. Zaznajamiamy się z innymi biznesmenami, którzy usiłują wyjść jak najlepiej na pchniętych w obieg akcjach, nierzadko uciekając się przy tym do przekrętów. Skupujemy udziały innych firm, aby wzbogacić się na ich zarządzaniu. Im większy procent w rozumowaniu ogółu posiadamy, tym bardziej nasze słowo w całym biznesie się liczy. Mamy wówczas większe wpływy i możemy obracać produkcją na naszą korzyść. Udziały również sprzedajemy tak, aby wyjść na tym jak najlepiej. Umiejętny zarządca emituje je z rozsądkiem i umiarem, przyjmując ofertę, która będzie korzystna dla obu stron. Udziałowca i tego, który te udziały ofiaruje. Zwiększa się wówczas szansa na to, że źle lub średnio prosperująca firma jednak  z genialną wizją na przyszłość, zdobędzie z czasem poparcie na arenie międzynarodowej, a udziałowiec po ubogim w sukcesy okresie, otrzyma dywidendę parokrotnie wyższą niż w chwilach niżu.

Giełda jest nieśmiertelna.

Ciągłe roszady w przeznaczeniu oraz wydajności firm wprowadzają ogromną różnorodność, a stale niepewny rynek gwarantuje ryzyko, co zapewnia płynność interesów. Większość przedsiębiorstw nastawia się na zagraniczny eksport własnych towarów, aby upowszechnić własną markę i sprawić, aby była bardziej  rozpoznawalna na dużym obszarze, nie tylko w macierzystej  jednostce. Zapewnia to rozgłos i przyciąga potencjalnych udziałowców. Ludzi w tym świecie musi cechować opanowanie, wyrafinowanie oraz przebiegłość. Dobry biznesmen mimo wszystko wie, gdzie leżą granice, co robić, aby nie przekroczyć prawa i wyjść poza jego kodeks. Jednakże pieniądze kuszą. Wielu przedsiębiorców ładuje się bezmyślnie w afery korupcyjne, które  niekiedy pakują do więzienia na długie lata.

Giełda nie zna takiego uczucia jak litość. Pożera swoje ofiary w całości, czasami bardzo boleśnie doświadczając je po drodze. Dlatego należy być ostrożnym i rozważnym w zarządzaniu swoim firmowym dobytkiem. Konflikty z prawem to ostatnia rzecz, którą dobry udziałowiec oraz właściciel firmy robi.

Wjechałem powoli na podjazd. Wszystkie światła w domu były pogaszone. Cóż się dziwić,  dość późna pora na wracanie z pracy do mieszkania. Obowiązki właściciela dużej korporacji są liczne i wymagają niezwykłej, wręcz pedantycznej dbałości o szczegóły. Muszę nadzorować pracowników, kontrolować finanse, mimo że mam od tego ludzi, pilnować papierów, umów, faktur. Raporty zdawane przez kierowników danych działów każdego dnia również nastręczają niemało roboty. Męczące życie.

Zabezpieczyłem auto, po czym dobyłem z kieszeni kluczy do domu. Otworzyłem cicho drzwi, tak, by nie zbudzić Franka. Z salonu po podłodze aż do korytarza  słaniały się różne barwy, bijące od ekranu telewizora. Byłem ciekawy, czy chłopak już zasnął. Sądząc po wyciszonym dźwięku, było to całkiem możliwie. Miałem jednak nadzieję, że nie czekał na mój powrót,  jak zawsze w takich sytuacjach, gdyż wtedy czekały mnie niemałe wyrzuty sumienia.

Zdjąłem marynarkę i powiesiłem ją na wieszaku, wzdychając ze znużenia. Ospale ściągnąłem buty i czym prędzej udałem się do połączonego z kuchnią salonu. Podszedłem cicho i powoli do kanapy, po czym wychyliłem się dyskretnie nad jej oparciem.  Frank leżał skulony w kłębek, przyciskając do piersi jedną z poduszek. Uśmiechnąłem się czule, widząc ten obraz. Obszedłem dokoła mebel i kucnąłem przy głowie mężczyzny. Lekko odgarnąłem mu z twarzy zabłąkany kosmyk wielokrotnie farbowanych włosów, jednakże teraz wyjątkowo w naturalnym odcieniu podchodzącym pod hebanową czerń. Twarz Franka wyrażała spokój, typowy dla drzemiącej osoby. Lekko rozchylone usta, pozycja embrionalna, która daje poczucie bezpieczeństwa, wiotkie kończyny. Dotknąłem lekko jego delikatnego policzka, uśmiechając się do siebie. Westchnąłem cicho i wyjąłem z dłoni chłopaka pilota od telewizora. Wyłączyłem szybko nadal aktywny sprzęt, zastanawiając się, jak przenieść Franka z niewygodnej kanapy do normalnego łóżka. Teraz jest już dorosłym facetem, a nie tym chudzielcem, którego poznałem na obiedzie biznesowym naszym ojców.

Pan Iero i mój tata byli kiedyś współwłaścicielami firmy, której pracą koordynuję teraz ja. Frank miał również prowadzić jej działalność razem ze mną, lecz posiadał inne plany i na tyle odwagi, by wykłócić się o to ze swoimi rodzicami. Ostatecznie spory stanęły na tym, że chłopak zachował jedynie prawo do kilku procent udziałów i zaczął grać w zespole rockowym, dla którego postanowił zawieść swojego ojca. Zostaliśmy sobie przedstawieni, kiedy decyzja o oddaniu korporacji w nasze ręce była przesądzona. Mieliśmy wtedy po siedemnaście lat, a do osiągnięcia przez nas pełnoletniości wszystkie papiery miały być gotowe i czekać na nasze podpisy. Później rozmawialiśmy z Frankiem wielokrotnie o tym, że to było dziwne, ponieważ nigdy wcześniej się nie widzieliśmy, mimo niemal dwudziestopięcioletniej współpracy naszych ojców.

Minęło już dziesięć lat, odkąd się znamy, osiem odkąd jesteśmy razem i sześć odkąd wspólnie zamieszkaliśmy. Te osiem lat naszego związku to najlepsze lata mojego życia i nie wyobrażam sobie tego, że mogłoby w nim zabraknąć Iero. Z jednej strony cieszę się, że jego zespół koncertuje jedynie u nas, na wschodnim wybrzeżu, bo zawsze mam go blisko siebie i w razie nagłej tęsknoty jestem w stanie go odwiedzić. Jednak istnieje także druga strona, która nawiązuje do tego, że kocham  Franka i pragnę, aby zaszedł jak najdalej i podbił z chłopakami każdy kontynent na tej ziemi niezwykłą muzyką, którą tworzą. Nie miałbym go jednak wówczas na wyciagnięcie ręki, co strasznie mnie przeraża.

- Dobra, chodź  skarbie – mruknąłem pod nosem, wsuwając ręce pod zwiotczałe ciało Franka. – Trzy – dwa – jeden… hop – dźwignąłem ciało chłopaka do góry z niemałym wysiłkiem.

Cieszyłem się, że mimo wszystko i tak jest dużo lżejszy niż przeciętny mężczyzna w jego wieku. Niski wzrost i trasa koncertowa, którą właśnie niedawno skończył, robią swoje. Ciągłe występy sprawiają, że adrenalina, towarzysząca graniu na scenie, nie daje mu nic przełknąć. Ten aspekt muzycznej kariery Iero stanowczo mi nie odpowiada, lecz nie mam wiele do powiedzenia w tej sprawie. Raz  pokłóciliśmy się o to i nigdy więcej nie mam zamiaru poruszać tego drażliwego tematu. Pozostało mi jedynie ponowne podtuczanie go, kiedy wraca do domu.

            Wszedłem do sypialni powoli, moje ramiona odmawiały już posłuszeństwa. Nie chciałem jednak zbudzić Franka, więc kiedy w końcu ułożyłem jego ciało pod kołdrą, jedynie głęboko odetchnąłem i wymachiwałem chwilę rękoma w powietrzu. Podszedłem niespiesznie do dużego okna, które dawało widok na nasz ogród za domem i zasłoniłem je granatową kotarą. Dopiero teraz poczułem skrajne zmęczenie, które tak naprawdę towarzyszyło mi już od wielu miesięcy, ale teraz osiągnęło swój punkt kulminacyjny.

            Zacząłem odpinać guziki mojej czarnej koszuli oraz poluzowałem węzeł krawata pod szyją. Kiedy przebrałem się w luźną piżamę i podziękowałem w duchu za to, że zostałem  z rana oblany jogurtem przez sekretarkę, co skłoniło mnie do wzięcia szybkiego prysznica w pracy, wsunąłem się pod kołdrę obok Franka. Ułożyłem się wygodnie na brzuchu i objąłem  ramionami dużą poduszkę, wtulając w nią twarz po środku.

            Kiedy znajdowałem się jedną nogą w krainie snów, a druga powoli tam dołączała, Frank postanowił się przebudzić, czemu towarzyszył szelest  pościeli i ciche, stłumione ziewnięcie. Zignorowałem jego poczynania w nadziei, że zaraz położy się powrotem.

- Gee? – zaczął zaspanym głosem, kładąc dłoń na moich nagich plecach. – Śpisz?

- Staram się to uczynić – mruknąłem niewyraźnie.

- Kiedy wróciłeś? – Chłopak przysunął się do mnie, wtulając się w zagłębienie między łopatkami. – Czekałem na ciebie i chyba zasnąłem – westchnął cicho.

- Jakąś niecałą godzinkę temu, skarbie – mruknąłem sennie. – Połóż się spać, co?

- Chyba się rozbudziłem – burknął, bawiąc się pod kołdrą gumką moich bokserek. Poczułem, jak  sen odpływa powoli także i z moich powiek. Odwróciłem się na plecy, spoglądając w twarz chłopaka.

- No to co mi powiesz ciekawego? – przyłożyłem lekko dłoń do jego policzka.

- Dlaczego tak późno ostatnio wracasz, Gerard? Zaczynam się martwić.

- Duży ruch jest teraz w firmie, ale to zniknie z końcem tego tygodnia, spokojnie.

- Nie podoba mi się to – skrzywił się lekko.

- Co dokładnie? – westchnąłem cicho.

- No… nie wiem – spuścił wzrok. – W tygodniu prawie cię nie ma w domu. Całymi dniami siedzisz w firmie…

- Frank… Powiedz w końcu, o co ci chodzi.

- Gerard… ja… nie mam powodów, aby o cokolwiek ciebie podejrzewać, prawda? – Spojrzałem na niego jak na szaleńca, zastanawiając się, czy on właśnie sugeruje mi to, o czym myślę. Zaśmiałem się cicho, kręcąc głową w niedowierzaniu.

- Dobranoc, Frank – ucałowałem jego czoło, po czym przewróciłem się na bok.

- Nie odpowiedziałeś mi – zaznaczył.

- Jasne, że nie, głupku. O co ty mnie w ogóle podejrzewasz ?Mówię przecież, że to ustanie z końcem tygodnia. Frank… ja… dziwię się w ogóle, że pomyślałeś o czymś takim.

- Wiem, wiem – mruknął, przytulając się do mnie. – Chyba z braku zajęcia wymyślam niestworzone historie.

- No raczej – ziewnąłem.

- Czyli w weekend jesteś mój?

- Franuś… - zacząłem ostrożnie, uprzednio składając pocałunek na jego ustach. – Jestem twój w weekend i cały następny tydzień, ale błagam… błagam, daj mi zasnąć, bo jestem padnięty.

- Pomyślałem, że moglibyśmy odwiedzić mamę – zaczął, kompletnie ignorując moją prośbę. – Po śmierci taty sama zajmuje się całym domem.

- Dobrze, kochanie. Odwiedzimy.

- Moglibyśmy… zajść także do twoich rodziców – podsunął nieśmiało po chwili namysłu.

- Nie, Frankie. Nie pędźmy tak.

- Od tego wypadku nie byłeś nawet na cmentarzu, więc pomyślałem…

- To nie jest rozmowa na teraz – uciąłem mu gwałtownie.

- Jak chcesz – westchnął, przykładając swoje wargi pojednawczo do moich. Oddałem szybko pocałunek, lecz nie kontynuowaliśmy tego jakoś specjalnie. Frank delikatnie skubnął moją dolną wargę i po raz ostatni w pełni pocałował, po czym nakrył nas kołdrą, układając sobie głowę na mojej piersi.

- Dobranoc – szepnął, łącząc nasze dłonie w silnym splocie palców.

Przygarnąłem go mocniej do siebie w odpowiedzi, jednak mimo wszystko wróciłem myślami do zdarzeń sprzed kilku lat.

            Znajdowałem się w biurze. Przewracałem umowy, faktury, sprawdzałem arkusze kalkulacyjne, wykreślałem z notesu spotkania, na których już się pojawiłem i zapisywałem te, które dopiero miały się odbyć. Do mojego gabinetu wpadła nieoczekiwanie sekretarka, zapowiadając Franka. Nie wiedziałem, co się dzieje, póki sam Iero nie wbiegł do pomieszczenia, nie rzucił mi się w ramiona i nie wydukał przez łzy, że moi rodzice mieli wypadek samochodowy i oboje zginęli na miejscu. Długo nie mogłem podnieść się z żałoby. Nie byłem już wtedy nastolatkiem, ale silne przywiązanie do rodziny było tym, co zawsze mnie cechowało. Mimo, że to zdarzenie miało miejsce ponad trzy lata temu, do dzisiaj nie pojawiłem się na cmentarzu, nie pożegnałem się z nimi tak, jak należy. Odkładam to w nieskończoność, a Frank usiłuje mnie  zmotywować wieloma sposobami, abym przełamał w sobie tę barierę, która nie pozwala mi pójść na grób. Staram się, lecz jak na razie te wysiłki spełzają na niczym. Naprawdę chciałbym, ale nie mogę… po prostu nie jestem w stanie.

***

            Akurat przekładałem jajka sadzone z patelni na talerz, kiedy Frank przyszedł do kuchni prosto z kąpieli.

- Co tak ładnie pachnie? – zapytał, zaglądając mi przez ramię. Musiał przy tym stanąć na palcach, więc bardziej logicznym posunięciem byłoby w tej sytuacji przyjrzenie się moim działaniom z boku, lecz postanowiłem już nie wnikać.

- Śniadanko – odparłem radośnie, ciesząc się z rozpoczętego weekendu. - Siadaj przy stole, zaraz ci przyniosę.

- A kawa?

- Oczywiście – zaśmiałem się.

Od rana dopisywał mi wyśmienity humor. Wrzawa w pracy ustała wraz z czwartkiem. Wszystkie pensje zostały wypłacone, nowi sponsorzy zaksięgowani, spotkanie zarządu odhaczone. Właśnie owe spotkania zarządu są najbardziej męczące i żmudne. Jako że udziałowcy w naszej firmie ograniczają się do trzech osób, nie wygląda to jeszcze tak strasznie, jak w ogromnych koncernach, w których podział procentowy jest liczny i nierzadko nawet z przecinkiem po zerze.  Prowadzę rodzinną firmę, także poza mną – pięćdziesiąt pięć procent, Frankiem – trzydzieści procent i kuzynem Edem – piętnaście procent, nikt się nie wtrąca w to, jak ta firma działa. Działa dobrze, gdyby ktoś pytał. Działa lepiej, niżby mój ojciec podejrzewał. Przekazując mi dorobek swojego życia, był co do tego sceptyczny, lecz uważał, że to „musi zostać w rodzinie”, niczym krwawy sekret sprzed lat. O dziwo poradziłem dobrze ze wszystkim i Donald Way jeszcze za życia mógł doświadczyć skutków mej zaradności. Obecnie firma znajdowała się na szczycie i można powiedzieć, że przez długi czas utrzyma swoją pozycję.

- Smacznego – postawiłem talerz przed Frankiem, całując go przy tym w policzek.

- Mniam – mruknął, pożerając wzrokiem kanapki z serem, pomidorem i szczypiorkiem na w miarę jeszcze ciepłym, kruchym pieczywie. – Dziękuję – uśmiechnął się promiennie.

- Fazę: „Podtuczanie Franka” mogę uznać za niemalże zakończoną – usiadłem razem z nim przy stole.

- Już nie przesadzaj – ugryzł kanapkę.

- To nie moja wina, że wracasz z trasy zawsze jak szkielet – wzruszyłem ramionami.

- Znowu zaczynasz? – spojrzał na mnie z wyrzutem. – Myślałem, że mamy to już za sobą.

- Przepraszam. Nie chciałem poruszać tego tematu – uśmiechnąłem się niemrawo. – Jedz, bo wystygnie. – Chłopak westchnął tylko i wrócił do spożywania posiłku.

- Gerard… - zaczął ostrożnie po chwili. Zauważyłem, że myślał nad czymś intensywnie.

- Słucham cię, kochanie.

- Nie chciałbyś może wziąć sobie tygodnia urlopu? – zapytał nieśmiało, spuszczając wzrok. – Znaczy się ja wiem, że jesteś strasznie zajęty. Masz tyle pracy w firmie, zostajesz po godzinach i w ogóle… - w pamięci wciąż miałem jego bezpodstawne zarzuty o zdradę, których wprawdzie nie sformułował wprost, ale dał mi wyraźnie do zrozumienia, że o to mu właśnie chodzi. – Nie chciałbym mieszać ci w grafiku…

- Nie mieszasz – uśmiechnąłem się ciepło. – W czwartek wszystko się uspokoiło i wyrównało. Mogę wziąć tyle wolnego, ile chcesz. Planujesz coś?

- To nic wielkiego – upił łyk kawy. – Pomyślałem, że moglibyśmy wyjechać do mojej mamy, oderwać się od szybkiego życia w mieście i nacieszyć się sobą, zanim znowu będzie konieczny powrót do pracy.

- To nienajgorszy pomysł tak właściwie – przyznałem mu rację, wyglądając przez okno w zamyśleniu. – Dom nad jeziorem to coś, co zawsze traktowałem jako plan na stare lata. Spokojna emerytura i te sprawy. Jasne, chętnie wybiorę się w odwiedziny – przeniosłem wzrok na rozradowanego Franka. – Już nie patrz tak na mnie – zażartowałem. – Należy nam się chwila odpoczynku razem, nieprawdaż?

- Prawdaż – zaakcentował słodko, podchodząc do mnie szybko. Usiadł mi okrakiem a kolanach i mocno pocałował. – Wiesz, że ostatnio strasznie mi ciebie brakowało, prawda? Byłeś taki zajęty, że nie zwracałeś na nic uwagi.

- Wiem. Przepraszam – użyłem tonu pełnego skruchy. – Jednak teraz wszystko sobie odbijemy. Na spokojnie. Z daleka od wszystkich i wszystkiego. Wyłączymy telefony i przeleżymy kilka dni w łóżku, odpoczywając.

- No ja nie wiem, czy dam ci odpocząć – zamruczał mi do ucha. – Ale z chęcią przeleżę nawet tydzień oby z tobą i oby w łóżku – zaśmiał się, opuszczając moje kolana. – Idę umyć zęby – oznajmił. – Dziękuję za śniadanko, było pyszne – wyszczerzył się i zniknął za drzwiami łazienki.

Westchnąłem cicho, wkładając brudne naczynia do zlewu. Złapałem szybko za telefon. Pomyślałem, że pomyję później, albo jakimś cudem  przy odrobinie szczęścia Frank się tym zajmie w wolnej chwili.

            Wystukałem numer, który znam na pamięć i czekałem, aż po drugiej stronie odezwie się dobrze mi znany głos.

- Cześć Susan, tutaj Gerard – przywitałem się.

- Cześć. Coś się stało, że dzwonisz w sobotę? – jej ton wyrażał zdziwienie oraz obawę.

- Nie. Przynajmniej nic tak poważnego, abyś mogła zacząć się niepokoić. Chodzi o to, że przez najbliższe dwa tygodnie nie pojawię się w firmie.

- Co tak długo?

- Chcę odpocząć od tego wszystkiego – oznajmiłem spokojnie. – Planujemy z Frankiem wyjechać w odwiedziny do jego matki nad jezioro.

- Och… w takim razie miłej zabawy wam życzę – zaśmiała się pogodnie. – Nie martw się o porządek w pracy. Wszystkim się zajmę.

-Dzięki. Na tobie zawsze można polegać.

- Po to mnie zatrudniłeś – tymi słowami zakończyła rozmowę, więc odłożyłem telefon na blat stołu kuchennego i podreptałem do łazienki.

Frank właśnie płukał  zęby. Kiedy dostrzegł mnie w odbiciu lustra, uniósł brwi do góry, co miało oznaczać tyle samo, ile: „ O co chodzi?”. Pokiwałem głową w zaprzeczeniu. Podszedłem jedynie do chłopaka i wtuliłem się w jego plecy. Wdychałem powoli zapach skóry Iero. Póki nie przerwało mi chrząknięcie.

- Stało się coś o czym nie wiem, a powinienem wiedzieć? – mruknął.

- Nie – szepnąłem. – Po prostu rozmawiałem z Susan.

- Tą sekretarką? – zapytał Frank.

- Mhm. Wziąłem sobie dwa tygodnie urlopu – dodałem lekko, uśmiechając się przy tym.

- Sporo – podsumował. – Ale podoba  mi się – obrócił się w moja stronę.

Powoli przyłożył swoje wargi do moich. Wyczułem drobne kropelki wody na ustach chłopaka, co nadało temu pocałunkowi nieco niespotykany charakter, ale nie miałem nic przeciwko. Powiodłem delikatnie dłońmi wzdłuż linii ciała Franka, aż ostatecznie ułożyłem ręce na jego biodrach i przyciągnąłem mocno do siebie. Kosztowaliśmy własnych ust, póki stanie w jednym miejscu nie wydało się nam nudne. Zgodnie stwierdziliśmy, że sypialnie jest bardziej odpowiednim miejscem do kontynuowania podobnych rzeczy.

***

            Ze snu wyrwał mnie bliżej nieokreślony dźwięk. Poderwałem głowę z poduszki i podparłem się na łokciach, nasłuchując. Ściągnąłem brwi. Czyżby mi się wydawało?

            Spojrzałem na prawie całkowicie odkryte nagie ciało Franka. Sięgnąłem po róg kołdry i nasunąłem ja na chłopaka. Iero poruszył się niespokojnie i przywarł do mnie całym sobą, kiedy tylko ponownie się położyłem. Na usta mimowolnie wpłynął mi delikatny uśmiech. Objąłem Franka ramieniem i postanowiłem spróbować zasnąć.

            Kiedy niespiesznie zatracałem się w sennej fikcji, dziwny dźwięk ponownie przywołał mnie do rzeczywistości. Mógłbym uznać, że wszystko sobie uroiłem, lecz wtedy usłyszałem to raz jeszcze.

- Frank – szepnąłem, potrząsając ramieniem bruneta. Chłopak nawet nie drgnął. – Frank – powtórzyłem nieco mocniej.

- Co?- mruknął, nie otwierając nawet oczu.

- Chyba ktoś nam łazi po domu – odpowiedziałem stanowczo.

- Co? – powtórzył, lecz tym razem podniósł się do siadu.

- To, co słyszałeś – oboje spojrzeliśmy na drzwi do sypialni, a później na siebie.

- Jesteś pewien? – zapytał.

- Myślę, że tak.

Zebrałem się w sobie i odrzuciłem na bok kołdrę. Posłałem Frankowi zaniepokojone spojrzenie. Doskonale pamiętaliśmy pewien incydent - w mieszkaniu jego kolegi z zespołu było włamanie. Nieszczęście sprawiło, że rabunku dokonywali dwaj napakowani mafiosi z miejscowego gangu. Sam John wyszedł z tego jedynie z licznymi obrażeniami, lecz jego lokum wyglądało, jakby właśnie miał zamiar wynająć puste biuro.

Dziwiło mnie, że system alarmowy nie zadziałał. Ktoś musiał go wyłączyć, a bez kodów, które miałem jedynie ja, Frank oraz matka chłopaka, było to niemożliwe.

Kiedy moja stopa dotknęła zimnych paneli podłogowych, pomieszczenie wypełnił trzask łamanego drewna. Zasłoniłem uszy rękoma. Mimo takiej ochrony i tak dotarły do mnie głośne okrzyki.

- NA ZIEMIĘ!

Reszta potoczyła się niezwykle szybko. Tak właściwie, to nie otrzymałem nawet szansy na to, aby na tę ziemię się położyć, gdyż zamaskowany, ubrany w czarne moro mężczyzna ściągnął mnie gwałtownie z łóżka. Uderzyłem mocno głową w posadzkę, przez chwilę dzwoniło mi w uszach. Zacząłem głośno wyrażać swoją prośbę, aby mnie wypuścili, lecz nikt nie czuł się w obowiązku, by przynajmniej jakoś odpowiedzieć.

- Ale o co chodzi?! – krzyknął Frank, kiedy wyprowadzali nas z mieszkania.

- HALO!

Nikt nas nie słuchał, każdy był obojętny na to, że  zarzuty nie zostały nam wyjaśnione. Zwyczajnie zakuto nas w kajdanki i wyprowadzono na ulice w towarzystwie mężczyzn z bronią w rękach, aby następnie wepchnąć do dużego, czarnego busa i odjechać w nieznane miejsce.

***

            - Korupcja? – spojrzałem na siedzącego przede mną mężczyznę kpiąco i  z pożałowaniem. – To są jakieś żarty?

- Obawiam się, że nie, panie Way.

Po całej tej akcji w naszym mieszkaniu, zostaliśmy przywiezieni do budynku więzienia, na, jak się okazało, przesłuchanie lub bardziej wysłuchanie wyroku. Kiedy prowadzili mnie tutaj, do małego pomieszczenia ze stolikiem oraz dwoma krzesłami, dostrzegłem jeszcze zdezorientowanego Eda. Później zarówno jego, jak i Franka straciłem z pola widzenia. Zostaliśmy rozdzieleni już w holu.

- Czy nie uważa pan, że to jest wręcz komiczne? Że niby co? Miałbym okradać własną firmę i ryzykować tyle lat ciężkiej pracy oraz dobre imię zmarłego już ojca, aby pobawić się trochę w nieczyste interesy? – zapytałem z niedowierzaniem. – Czy pan słyszy, jak bardzo niedorzecznie to wszystko brzmi? – Mężczyzna milczał prowokująco. – Dowody – oznajmiłem spokojnie.

- Słucham? – wystękał.

- No chyba nie zatrzymaliście mnie na podstawie śpiewu ptaków z pobliskiego parku – zironizowałem. Pewność siebie, powtarzał ojciec. Jeżeli nie będziesz pewny siebie i zdecydowany, zginiesz w tym świecie.

- Pan wybaczy na chwilę – urzędnik chrząknął zmieszany, po czym opuścił pomieszczenie.

I tu cię  mam, skurwysynu, pomyślałem. Uśmiechnąłem się pod nosem. Korupcja? To chyba jakieś żarty. Cała ta sytuacja zakrawa aktualnie na niedorzeczność roku. Po co miałbym mieszać się w jakieś nielegalne interesy? Dla zysku? Mam pieniędzy pod dostatkiem. Nie odczuwam chęci dorobienia się na czymś, co nie jest uczciwą, rzetelną pracą. Co za idiotyzm. Trzymają mnie tutaj, wysnuwają przeciwko mnie potężne, naprawdę solidne zarzuty i nie maja na to dowodów? To jest wprost śmieszne. Włamali się do mojego domu, bezprawnie zatrzymali Franka i Eda, założę się, że ich także przesłuchują. O co w tym wszystkim chodzi?

            Kiedy drzwi ponownie się otworzyły, stanął w nich całkiem inny mężczyzna. W ręku trzymał czarną aktówkę. Taką samą posiadałem ja. Jest wręcz niezbędna dla przedsiębiorcy. Wygodna, poręczna, pojemna i posiada wysokiej klasy zabezpieczenia na wypadek kradzieży.

- A gdzie się podział ten miły, szalenie kompetentny pan, z którym tak miło mi się konwersowało? – Nie odpowiedział na przytyk. Postanowiłem przywdziać poważną minę, jakby nie patrzeć, ta sytuacja tego wymagała.

- Panie Way, stawiamy panu zarzuty działalności korupcyjnej, licznych przekrętów oraz zgromadzenia dużej sumy pieniędzy z niewiadomych źródeł na koncie.

- Dowody – powtórzyłem dobitnie.

- Tak, zaraz do tego dojdziemy – mruknął.

- Nie zaraz, tylko teraz – oznajmiłem twardo. – Przetrzymujecie mnie tutaj bezprawnie oraz bezpodstawnie. Stawiacie mi poważne, niczym nie poparte zarzuty, które w ogóle nie mają pokrycia z rzeczywistym stanem rzeczy. Żądam natychmiastowego zwolnienia mnie z aresztu. Możecie liczyć na to, że wniosę oskarżenie o naruszenie nietykalności osobistej.

- Proszę się tak nie unosić – mruknął mężczyzna. Wyjął z aktówki kilka tekturowych teczek i położył je przy swojej krawędzi stołu. Następnie rzucił w moim kierunku parę zdjęć, po czym usiadł na krześle, rozpinając uprzednio guzik marynarki. – Proszę uważnie przyjrzeć się tym fotografiom i powiedzieć co przedstawiają.

- Czy wy mnie śledziliście? – zapytałem z niedowierzaniem, przyglądając się twarzom ludzi, z którymi w ciągu ostatnich kilku miesięcy stale spotykałem się w sprawach biznesowych. – Zapytałem o coś. – Urzędnik milczał, po czym chrząknął nerwowo.

- Nie da się ukryć faktu, że był pan pod stałą obserwacją, lecz są to środki konieczne w sprawach tak dużego kalibru.

- Te zdjęcia nie przedstawiają nic innego, jak zwykłe spotkania biznesowe ze sponsorami oraz osobami, które złożyły oferty, wyrażające chęć wykupienia pewnej części udziałów. To żaden dowód, tak na dobrą sprawę. Podczas tych spotkań na pewno nie doszło do jakichkolwiek działań na tle korupcyjnym. To rutynowe procesy, które zachodzą w każdej mniejszej lub większej firmie na rynku – machnąłem lekceważąco ręką w kierunku fotografii. – Na podstawie takiego, za przeproszeniem, gówna, musielibyście zatrzymać wszystkich właścicieli większych koncernów.

- Czy sprzedał pan komukolwiek udziały swojej firmy podczas takich spotkań?

- Oczywiście, że nie – obruszyłem się.

- Dlaczego jest to takie oczywiste?

- Firma, którą prowadzę, jest firmą czysto rodzinną. Odsprzedanie jej udziałów w ręce pierwszego lepszego przedsiębiorcy zachwiałaby podstawy, na których cały koncern opiera się od kilku pokoleń. Traktuję to jak zbezczeszczenie zwłok.

- A pan… - zajrzał wyćwiczonym gestem w papiery. – Pan  Frank Iero nie należy do pańskiej rodziny, jak mniemam.

- Naturalnie należy. Może najpierw trzeba było przyjrzeć się historii firmy i życiu prywatnym jej członków, zanim powskakiwaliście nam w środku nocy do sypialni jak kibole podczas rozgrywek futbolu amerykańskiego? – zbiłem go nieco z tropu tym śmiałym tonem.

- Pradziadkowie, mój i pana Iero, zbudowali tę firmę od podstaw – zacząłem z westchnieniem. – Pradziadkowie przekazali interes naszym dziadkom, dziadkowie ojcom, a ojcowie nam. Frank jednak nie był zachwycony wizją spędzenia życia w biurze, bo od zawsze chciał grać w zespole i jeździć w trasy koncertowe. Zachował udziały, żeby nie roztrwonić ich obcym, ale nie bierze czynnego udziału w życiu firmy. Kuzyn Ed tak samo. Właściwie to jego rola polega na tym, że prowadzi nasz odział firmy w Los Angeles i załatwia sponsorów oraz reklamy. Tak na dobrą sprawę, spotykamy się jedynie na zebraniach zarządu.

- Czyli twierdzi pan, że nie brał udziału w żadnych przekrętach?

- Czy ja mówię niewyraźnie, czy to pan ma cos ze słuchem? – zacząłem się poważnie oburzać. – To byłaby profanacja świętej pamięci ojca dla lewych interesów i wątpliwego zysku, poddając w wątpliwość przyszłość firmy.

- Dowody mówią same za siebie.

- Niby jakie dowody? – prychnąłem lekceważąco. – Jeżeli to są dowody, to ja jestem Matka Terasa z Kalkuty.

- Dostaliśmy informacje z pewnego źródła, że…

- Mam w dupie wasze źródła – szepnąłem tuż przy jego twarzy, uprzednio wstając gwałtownie i nachylając się nad stołem. – Na przyszłość potwierdźcie te swoje pieprzone źródła, zanim władujecie się komuś do sypialni w środku nocy – usiadłem powrotem na krześle. – A teraz żądam, aby mnie wypuszczono i najlepiej zadzwoniono od razu do mojego prawnika. Nie puszczę takiego bezprawia płazem, tego możecie być pewni.

***

            Bez większych ceregieli wepchnięto mnie do obskurnej celi ze złożonymi w kostkę ubraniami na zmianę.

Nie puścili mnie wolno. Nie zadzwonili do rodzinnego prawnika. Bez jakichkolwiek dowodów potwierdzających moją winę, zostałem aresztowany na czas nieokreślony.

Bezprawnie.

Bezpodstawnie.

Barbarzyńsko.

Kiedy zatrzaśnięto za mną metalowe drzwi celi, zamieszanie to zwróciło na mnie uwagę dwóch rosłych facetów. Siedzieli w kącie i tak niewielkiego pomieszczenia, grając w karty przy obdrapanym z farby stoliku. Przeraziłem się ich nie na żarty.

- Ja nie wiem, dlaczego tutaj jestem – przycisnąłem mocniej swoje rzeczy do piersi.

Mężczyźni spojrzeli na mnie obojętnie, lecz kiedy podszedłem do swojej pryczy, szepnęli do siebie coś, czego raczej nie chciałbym słyszeć. Jednak tak na dobrą sprawę oni wcale mnie nie obchodzili. Zastanawiałem się tylko, czy Frank też gdzieś tutaj jest. Siedzi w którejś z cel i zastanawia się,  o co chodzi.

Co za bagno.

Ciekawe, kto mnie w to władował.

***

            Szedłem zaciemnionym korytarzem z ręcznikiem w dłoniach pod prysznic. Wyglądał on mniej więcej tak, że wprowadzano pod natryski ludzi z danej celi i zamykano za nimi drzwi na zasuwę, a przed drzwiami stał strażnik i czekał, aż skończymy kąpiel.

            Przebywałem już w areszcie od dwóch tygodni i nie dowiedziałem się nic poza tym, że Franka oraz Eda wypuścili, a ja dalej jestem podejrzany o korupcję i toczy się przeciwko mnie dochodzenie.

            Cała ta sytuacja jest chora. Nikt nie słucha tego, co mówię, a kiedy chcę zadzwonić, czy żądam spotkania z prawnikiem, jestem ignorowany. Strażnicy pozostają obojętni na moje skargi. Wygląda to tak, jakbym został wmanewrowany w jakąś chorą grę, w której rząd lub grupa ludzi o silnych powiązaniach prawnych odgrywa główną rolę. To by wiele wyjaśniało, jak na przykład moje ubezwłasnowolnienie, którego oczywiście sądownie nigdy nie otrzymałem, gdyż nie ma ku temu podstaw.

            Korupcja… to nadal brzmi śmiesznie, nieprawdopodobnie i nadal… nadal w to nie mogłem uwierzyć.

Szedłem powoli za Grzywą i Kapitanem – dwoma łysolami z mojej celi. Nie rozmawiałem z nimi prawie w ogóle. Ciągle grali w karty lub szachy, rozmawiając szeptem o sprawach, które zapewne mnie nie dotyczyły i których nawet nie byłem ciekaw. Od czasu do czasu spoglądali w moi kierunku, kiedy czytałem książkę, leżąc na pryczy. Udawałem, że tego nie widzę. Nie chciałem tego widzieć, lecz pewien dyskomfort towarzyszył mi przez cały czas, w którym tego doświadczałem. Bałem  się ich, ale starałem się tego nie okazywać. Tacy wyczuwają strach na kilometr i wykorzystują to niezwykle umiejętnie.

- Piętnaście minut – mruknął znudzony życiem strażnik, po czym zatrzasnął za nami drzwi.

Podeszliśmy do wieszaków przyczepionych do ściany i zawiesiliśmy tam wszystkie ubrania, jakie na sobie mieliśmy. Woda była chłodna, wiec chciałem szybko się przemyć i stąd wyjść.

            Wszedłem pod natrysk i stwierdziłem z ulgą, że chyba w końcu zdecydowali się na ulepszenie naszego życia tutaj, za kratami. Mogło też być jednak tak, że dzisiaj zaczęli od cel z naszej strony i nikt nie zdążył aż tak bardzo spuścić nam wody.

Zostawiłem włączony natrysk i przyłożyłem czoło do ściany. Ciecz spływała strumieniami po moich plecach i sprawiała, że przynajmniej odrobinę się relaksowałem.

            Tęskniłem za Frankiem. Zastanawiałem się, jakie kroki podejmuje ku temu, aby mnie stad wyciągnąć. Nie brałbym nawet pod uwagę opcji, iż mógłby uwierzyć w to, że jestem zamieszany w jakąś aferę korupcyjną.  Za dobrze mnie zna. Poza tym, nie przekazywałby wówczas przez strażników świeżych ubrań dla mnie, gdyż te brudne zapewne od razu trafiały do śmieci.

            Kiedy mnie stąd wypuszczą? Nie mam pojęcia. Niech nie myślą jednak, że pozostaną bezkarni. Poprowadzę przeciwko nim całą batalię prawniczą. Tylko… przeciwko komu tak właściwie? Nie wątpiłem, że po części stoją za tym konkretne organy władzy, którym zależy na czymś, co posiadam.

Czyżby moja firma zaczęła przynosić zbyt duże zyski? Mimo wszystko jest to sprawa prywatna, a nie państwowa.

Odetchnąłem głęboko, wyłączając strumień wody. Kiedy przeczesywałem rękoma włosy, moja głowa poleciała nagle do przodu, popchnięta przez kogoś za mną. Odbiłem się z impetem czołem oraz nosem od wyłożonej kafelkami ściany i osunąłem na ziemię, tracąc równowagę. Poczułem, jak stróżka krwi ścieka mi po brodzie i skapuje na dół. Ogarnęło mnie niesamowite odrętwienie twarzy i wręcz nieznośny ból. Kiedy usiłowałem się podnieść, pojawił się Kapitan i włożył mi ręcznik w usta, przytrzymując z tyłu ręce. Zacząłem się szarpać na wszystkie strony i krzyczeć przeraźliwie, lecz materiał skutecznie stłumił wszelkie dźwięki. Nikt nie był w stanie dosłyszeć tej paniki oraz strachu. Zakładam, że nawet gdyby strażnik dostrzegł coś kątem oka, nawet nie pofatygowałby się, aby mi pomóc.

            Zacząłem błądzić od ściany do ściany rozbieganymi oczami. Przez głowę przelatywało mi tysiąc różnych myśli, z czego żadna nawet w minimalnym stopniu nie nawiązywała do niczego dobrego.

Boże, tylko nie to.

Nie.

Ogromne łapska Grzywy zacisnęły się boleśnie na moich biodrach. W końcu poczułem, jak mężczyzna celuje swoim członkiem w mój odbyt, nie zwlekając zbyt długo z przejściem do konkretów. Zacząłem szybko oddychać, nie ustając w działaniach, mających na celu oswobodzenie mnie z silnego uścisku Kapitana. Wiedziałem, że to na nic, lecz nie byłem w stanie inaczej zareagować w obliczu gwałtu, który stawał się coraz bardziej realny. Przeczuwałem wcześniej, że to w końcu nastąpi, ale nie podejrzewałem, że tak szybko i brutalnie.  Zawsze sądziłem, że aspekt psychologiczny tego aktu nie wpłynie znacząco na moją psychikę, lecz kiedy dzieło to zostało wcielone w życie, byłem gotów prędko zmienić swoje zdanie, aby bardziej dosięgało swym znaczeniem  granic realizmu.

W końcu łysol wszedł we mnie ostro, nie bawiąc się w czułości. Krzyknąłem głośno, czując ogromny ból. Odbywałem wcześniej stosunki seksualne z mężczyznami, lecz nigdy nie miało to miejsca wbrew mojej woli. Nigdy na takich zasadach, które przyprawiałyby mnie o ból w negatywnym tego słowa znaczeniu. Cierpienie, jakiego obecnie doświadczałem, nie może się równać z żadnym innym, którego dotychczas zaznało moje ciało. Rysowało się  to na wyższym poziomie cielesności i naruszania intymności drugiej istoty wbrew jej woli.

Kiedy osiłek zaczął mnie rżnąć, bo inaczej tego nazwać nie można było, oczy zaszły mi łzami. Nie miałem siły aby krzyczeć, ani jakiejkolwiek możliwości uczynienia tego dzięki obleśnej, śmierdzącej dłoni jednego z tych obrzydliwych, perwersyjnych kreatur. Jęczałem  z bólu, błagając w duchu, aby to w końcu się skończyło. Odnosiłem wrażenie, jakby coś rozrywało mi nie tylko odbyt, lecz przebijało się do środka w miejsce narządów wewnętrznych. Nogi już dawno mi zmiękły, a całe ciało dziwnie zwiotczało, nie będąc zdolne do bardziej kreatywnego ruchu niż zwykle poruszenie palcem. Prawdą jest także to, że niejako poddałem się. Poddałem się, ponieważ dotarła do mnie straszna prawda, z którą chcąc lub nie chcąc, musiałem się pogodzić. Nie istniała już żadna szansa ratunek dla mnie. W pojedynkę nic bym nie osiągnął przy tych mężczyznach z ramionami niczym grube konary wiekowego dębu.

Gdyby Kapitan mnie nie trzymał, zapewne runąłbym na ziemię. Tak też się właściwie stało, kiedy Grzywa zaspokoił swoje żądze w moim wnętrzu. Zostałem porzucony na zimną, mokrą podsadzkę niczym szmaciana lalka bez jakiejkolwiek wartości. Zostałem zrównany do poziomu śmiecia, zabawki potrzebnej jedynie do spełnienia swoich potrzeb w sferze emocjonalnej.

- Dobra suczka. – Usłyszałem ciche pociągnięcie nosem, a następnie poczułem, jak duża dłoń klepie mnie w pośladek.

Podniosłem się na drżących w łokciach rękach, lecz Kapitan przycisnął mnie ponownie do podłogi, siadając na mnie okrakiem. Nie miałem siły już protestować, także tego nie uczyniłem. Ledwo rejestrowałem, jak Grzywa przechodzi na przód i siada w rozkroku przede mną, a drugi mężczyzna zaciska ręce na poręczy dla inwalidów i wchodzi we mnie równie brutalnie, jak jego poprzednik. Zdobyłem się na najbardziej żałosną imitację gardłowego krzyku w całym moim życiu. Po policzku słynęła mi samotna łza, mieszając się razem z krwią na kafelkach. Obserwowałem zamglonym spojrzeniem, jak te wszystkie płyny razem z śliną i śladowymi ilościami spermy, zataczają koła między fugami, tworząc nieco groteskową formę tańca. Wiodłem za nimi zmęczonym, cierpiętniczym spojrzeniem, kiedy spływały do kratki ściekowej, uciekając skutecznie od obrazu, którego zaledwie sekundę temu były świadkiem. Ile bym dał, aby podążyć za nimi, przyjąć niematerialną formę i rozpłynąć się w powietrzu, godząc się z losem i rolą, jaka odegrało ciało w jeszcze ludzkim bycie na ziemi.

            Z moich ust wypłynęła nawet dla mnie niezrozumiała wiązanka słów, którą zarejestrował mózg, lecz receptory słuchu odmówiły posłuszeństwa w odbiorze kodu. To mogło być wszystko. Rozpaczliwy jęk błagania o pomoc czy wyzwolenie, zainicjowany przez ostatki racjonalnego mylenia. To mogła być modlitwa o szybki koniec lub śmierć z rąk oprawców. To mogło być zwykłe, bezsensowne majaczenie człowieka pogrążonego w cierpieniu.

- Morda, pedale. Jeszcze nie skończyliśmy zabawy – dotarło do mnie jakby z oddali.

Nagle poczułem, jak duża ręka łapie w garść moje włosy i podciąga głowę do góry. O usta otarł mi się członek Grzywy. Zacisnąłem wargi najmocniej jak umiałem, lecz nie zdało się to na wiele. Czując obcego członka, penetrującego mój odbyt, byłem zmuszony przyjąć kolejnego, tyle że do ust. Poczułem się niewiarygodnie poniżony. Zabrano mi resztki godności, które obecnie posiadałem. Doprowadziłem do sytuacji, w której obcy facet bierze mnie od tyłu, a inny każde mi sobie robić loda.

Penis dresiarza obijał się o moje gardło raz za razem, sprawiając, że treść żołądka podchodziła mi do góry. Ja sam nie miałem siły ruszać głową, więc łysol robił to za mnie. Odnosiłem wrażenie, jakby cebulki moich włosów puszczały, nie wytrzymując napięcia oraz gwałtowności ruchów z zewnątrz. Poddawały się, tracąc łączność ze skórą. Brutal coraz mocniej  i gwałtowniej działał w obrębie mojej jamy ustnej, będąc zapewne bliżej kolejnego spełnienia niż kilka chwil wcześniej. Nie posiadałem kontroli nad tym, jak głęboko wpycha mi swoje przyrodzenie. Ostatecznie zaowocowało to tym, że zwymiotowałem wprost na jego krocze.

- Kurwa! – krzyknął wzburzony mężczyzna. – Jebana kurwa! – Odrzucił moja głowę na bok, zrywając się prędko z podłogi.

Gruchnąłem czaszką o mokra posadzkę, mrużąc jedynie nieznacznie oczy z powodu tępego trzasku, który rozległ się gdzieś w mojej podświadomości. Policzek oblepiły mi rzygi, ślina oraz krew z potem i wodą. Nie obchodziło mnie to. Przeszedłem w stan odrętwienia, w którym jedynie ledwo rejestrowałem, jak coś płynnego wypełnia mój odbyt, a następnie jakaś część go opuszcza, wpuszczając chłód i powietrze. Paradoksalnie poczułem się pusty, lecz to był ten rodzaj oraz źródło pustki, której zapełniania za nic bym ponownie nie pragnął.

Z oddali dobiegał do moich uszu odgłos spuszczanej pod prysznicem wody. Kropelki delikatnie uderzały w kafelki, bębniąc w równomiernym rytmie tylko im znaną melodie. Radośnie skapywały na kafelki, nie będąc świadome zdarzeń za średniej grubości murkiem, oddzielającym od siebie kabiny. Kiedy szum ucichł i usłyszałem głośne kroki i plusk wody, która zgromadziła się na kafelkach, nastawiałem się psychicznie na dalsze nieprzyjemności.

- Co tam, suczko? – Grzywa uklęknął przy mnie. – Było fajnie? –  splunął mi na plecy. Wbiłem pusty wzrok w przeciwległą ścianę. – Pytam, czy było fajnie, cioto – po pomieszczeniu rozniósł się plask kutasa mężczyzny, który zaliczył bliskie spotkanie z moim policzkiem. – Lubisz to, kurwo. Wiem to – wyszeptał mi złowrogo do ucha. – Niedługo powtórzymy naszą małą zabawę. – Kapitan kopnął mnie mocno pod żebrami na potwierdzenie słów swojego towarzysza.

Jęknąłem tylko cicho, będąc myślami w odległej krainie. Nie modliłem się już o lepszy byt. Nie miałem na to siły.

***

Osobiście śmiałam się na tym, a miało wyjść poważnie, ale cóż :c Dedykuje to mojemu panu oraz jego pierwszej dziwce, bo ja jestem drugą. Oczywiście mówię tu o Grzywie i Annabeth |D Powyższy gwałt to wszelkie złe czyny, których chciały dokonać na ciele biednego Waya c:

Z miejsca pragnę również podziękować Alsemerze za całokształt jej twórczości oraz źródło nieopisanej inspiracji, którym zawsze dla mnie była i naturalnie jest nadal  ♥

Pierwsza część została zbetowana przez moją kochaną Lisalilę, która pewnie przeżywała straszne katusze, czytając to, więc jestem jej niesamowicie wdzięczna.

Jedenasty rozdział Lilii dodam najprawdopodobniej dopiero po świętach, czemu będzie towarzyszyć zmiana szablonu, do którego osobiście wręcz wzdycham po nocach *w* Jest naprawdę śliczny ^^