Curse of the Bloody Lily

{ 020 }

         Błąkałem się bez celu po domu, nie wiedząc, gdzie tak właściwie mam się podziać. Dręczyła mnie nicość i bezradność, niczym nadopiekuńcza matka, która aż nadgorliwie troszczy się o swoje dziecko. Nie miałem pojęcia, co ze sobą zrobić. Odchodziłem od zmysłów, błądząc od ściany do ściany jak chory psychicznie człowiek w swojej ubogiej celi. Rozglądałem się dzikim wzrokiem dokoła, jakby istniały realne powody do czucia niepokoju i bycia zagrożonym. Strach lub obłęd. Do obu pasowało siedzenie w kącie i ciche szeptanie Pater noster. Zaśmiałem się gorzko pod nosem. Mnie bóg już dawno opuścił, jeżeli w ogóle istnieje. Zostawił pogorzelisko, którego popiołem są spalone emocje. Niematerialne byty szydzące z własnej przeszłości.

         Czego bym nie zrobił, nie potrafię wyzbyć się z myśli o zawiedzionym, dystansującym się stale ode mnie Franku oraz wiecznie siedzącej mi na głowie, kontrolującej jak dziecko Marii.

         Czułem się więźniem we własnym domu bardziej niż zazwyczaj. Wszystko, co sprawiało mi przyjemność i zapełniało wolny czas, dzisiaj wydało mi się bezsensowne. Nie tworzyłem sztuki, nie uzewnętrzniałem własnych uczuć przez jakąkolwiek formę artystyczną. Pozostałem bierny wobec zawartego w tym piękna.

Nie dziś.

Nie teraz.

Byłem zbyt pełny i zbyt pusty jednocześnie. Dręczyły mnie różnorakie emocje oraz myśli, których nie rozumiałem, a nawet części z nich nie chciałem rozumieć. Toczyła się we mnie wojna, co odpowiadało uczuciu posiadania pewnej zawartości. Nicość niosła za to ze sobą anonimowość obu stron walczących.

Niby coś czułem, nie mogąc jednocześnie niczego jednoznacznie sklasyfikować.

Niby coś czułem, ponieważ występowała kontrastowość, lecz mimo wszystko nie posiadała ona konkretnego przekazu emocjonalnego.

Niby coś czułem, nie czując jednak nic.

Wyjrzałem przez kuchenne okno na leśny krajobraz. Budził on respekt, wywoływał uczucie potęgi i majestatu. Natura w swoją genezę ma wpisane nieokiełznanie, niepojętość, zawiłość, ekspresję, pełne paradoksów zróżnicowanie i zabarwienie. Wiecznie żywa i dzika. Od dawna stanowi obiekt moich westchnień i materię, którą pragnę umieścić na płótnie. Obawiam się jednak, że nie potrafiłbym odpowiednio zawrzeć wszystkich elementów w takiej kompozycji, jaką chciałbym zastosować. Mógłbym przypadkowo wprowadzić statykę, która stoi twardo w opozycji dynamizmu, którym emanuje przyroda.

Przejechałem powoli palem po szybie w dół, wypełniając pomieszczenie specyficznym skrzypieniem, jakie powstaje w wyniku zetknięcia się skóry z poł gładką, pól matową szklaną powierzchnią.

Westchnąłem ciężko, zdając sobie sprawę z pełni marności dzisiejszego dnia. Podjąłem szybką decyzję, której słuszności nie rozważałem długo. Zwyczajnie z lekkim ociąganiem powlokłem się na górę do pokoju Marii. W pełni świadomie narażałem się na pożarcie przez wiecznie złą oraz zirytowaną, ostatnimi czasy, lwicę.

Zawsze sądziłem, że monotonia oraz samotność są cechami, którymi pragnąłbym określić swoje życie. Myślałem, że nie potrzebuję miłości, a czyjaś uwaga skierowana na mnie to niewiele znaczący element. Myliłem się. Dojście do tego zawdzięczałem Frankowi. Zawdzięczałem mu to, że przestałem być zimnym skurwielem na pełny etat i przez skorupę, która otaczała serce, zaczęły przenikać jakieś uczucia. Stałem się momentami zwyczajnie miękki. Dlatego zapewne kiedy przekroczyłem próg pokoju Marii, coś mnie zabolało. Poczułem mentalny ucisk oraz dyskomfort. Dziewczyna była spakowana, a jej walizki stały pod ścianą. Pomieszczenie w mgnieniu oka opustoszało, stając się na powrót czymś niesamowicie smutnym i martwym.

- Znalazłaś mieszkanie? – zapytałem cicho, starają się nie zdradzić swoich uczuć. Pragnąłem być w jej oczach tak zimny, jak byłem niegdyś. Sądzę jednak, że ona już i tak dawno zauważyła tę znaczącą zmianę w moim zachowaniu. Poza tym Maria doskonale zna przyczynę tych zmian i to jej się nie podoba, wiec wyczuliła wszelkie zmysły. Chce zdusić problem w zarodku, zanim rozkwitnie.

- Tak, wieczorem wychodzę – powiedziała, nie odrywając wzroku od ekranu laptopa. – Jednak nie myśl, że nie będę tutaj przychodzić. Będę. Wyszkolono mnie w robieniu niespodziewanych nalotów, więc jak wpadnę któregoś ranka do twojego pokoju i zobaczę ciebie razem z tym zgredem, to zabiję oboje, a flaki rozwieszę na płocie.

- Daj w końcu spokój – mruknąłem, rumieniąc się.

- Nie dam. Frank to zagrożenie, które ty z taką lekkością lekceważysz. Będą przez to kłopoty. Jesteś głupi, że tego nie dostrzegasz. Później płacz, ból i zgrzytanie zębami.

- On nigdy by nikomu nie powiedział.

- Oczywiście – odparła z sarkazmem, uśmiechając się ironicznie.

- Nawet nie próbowałaś go poznać.

- Nie muszę. Mam oczy, a one mówią mi, że to ułomne nasienie stanie się źródłem twoich kłopotów. Ale proszę! Dalej bądź ślepy. Wpuść węża do swojego łóżka i daj mu się pokąsać. Zdechniesz w męczarniach od jego jadu.

Między nami zapanowała cisza, którą przerywało jedynie ciche stukanie w klawiaturę. Co ja mam z tą dziewczyną… Wieczne problemy, kłótnie i nieporozumienia. Wciąż nie rozgryzłem powodu jej nienawiści do Franka. Sama istota wyjawienia tajemnicy jest zbyt prosta jak na wiecznie bzyczący od knucia intryg mózg kobiety. A już zwłaszcza tej kobiety.

- Czego szukasz? – zagadnąłem pojednawczo.

- Ksiąg – westchnęła, dając mi tym samym znak, że dalsza konwersacja ma jakąś przeszłość. – Starożytne i średniowieczne wierzenia, zabobony, klątwy, zaklęcia. Wszystko w tych tematach.

- Znalazłaś coś?

- Tak… Ale to co najbardziej mnie interesuje, jest we włoskiej bibliotece zakonnej – jęknęła. – Będę musiała pogadać z twoim ojcem. Jeżeli jest w pobliżu, to polecę tam i się spotkam z nim.

- Będziesz lecieć do Włoch po jakąś książkę? – zapytałem z niedowierzaniem.

- Nie tylko. Mam tam swoje niedokończone interesy, więc i tak prędzej czy później wsiadłabym w samolot.

- Rozumiem – mruknąłem. Nie zamierzałem wnikać w te jej niedokończone interesy, bo najwyraźniej nie rwała się i tak do opowiadania o tym. Każdy ma jakieś swoje tajemnice, którymi z nikim się nie dzieli. – Wiesz, że nie każę ci się teraz wynosić? – zapytałem po chwili.

- Wiem, ale widzę, że jestem tutaj raczej nieproszonym gościem.

- Mario…

- Ale ja ciebie rozumiem, Gee. A teraz jakbyś mógł wyjść, bo muszę zadzwonić. – Dziewczyna posłała mi wymowne spojrzenie, sięgając po komórkę.

Ściągnąłem brwi, obracając się na pięcie. Nienawidzę, kiedy rozstawia mnie po kątach w ten sposób. Czuje się wtedy tak… niemęsko. Rozumiem, ze jest starsza i może czuć się bardziej uprzywilejowana, lecz nadal to jest mój dom i… jestem facetem, więc takie coś nie godzi się ze sobą.

         Zamknąłem drzwi za plecami odrobinę mocniej niż wypadało. Zszedłem powoli na parter z zamiarem zrobienia sobie kawy. A niech się wyprowadza. W końcu będzie spokój. Zero zrzędzenia i mówienia, z kim mam się spotykać, a kogo mam unikać. Oczywiście pozostaje nadal szkoła i wizyty poza nią, ale zawsze mogę zacząć jej unikać. Chociaż to będzie trudne i niebezpieczne, kiedy się wkurzy.

         Wyjąłem kubek z szafki, lecz nie postawiłem go od razu na blacie. Obróciłem naczynie kilka razy, aż natknąłem się palcami na oszczerbienie przy uchu, którego bezwiednie szukałem. Moje usta wygięły się w delikatnym uśmiechu. Z tym niepozornym uszczerbkiem wiązało się piękne wspomnienie. Kiedyś na korepetycjach Frank upuścił go na ziemię. Sam kubek nie ucierpiał, ale chłopak tak się zestresował tym, że mógł narobić szkody, aż nie mogłem przestać się z tego śmiać jeszcze przez długi czas. Naszła mnie nieprzemożona chęć spotkania się z nim. Ostatnio nasze relacje poważnie przygasły. Zasadniczo miało na to wpływ wiele czynników. Główny problem oczywiście stanowi od zawsze Maria, która blokuje dom, jest zła, kiedy wychodzę z chłopakiem gdzieś daleko od niej, wbija mu stale szpilki w szkole. Iero przestał zwyczajnie odzywać się do mnie z taką samą pasją, jak to miał kiedyś w zwyczaju. Odsunął się ode mnie, nie proponuje już spotkań i przekłada wciąż korepetycje z tygodnia na tydzień. Tak cholernie mi go brakowało i nie jestem w stanie znieść myśli, że wyślizguje mi się z rąk. Nie zniosę jego straty, ponieważ byłoby to zbyt bolesne.

         Odruchowo wyjąłem telefon z kieszeni, wybierając numer chłopaka. Potrzebowałem teraz usłyszenia go i zyskania poczucia, że zachowaliśmy przynajmniej namiastkę tego, co między nami się narodziło.

- Tak? – odezwał się zachrypniętym głosem.

- Cześć, Frankie. Co słychać?

- Dobrze, po co dzwonisz?

- Chciałem tylko zapytać, czy się dzisiaj spotkamy – mruknąłem, czując zmieszanie jego szorstkim tonem.

- Wybacz, ale nie mogę dzisiaj.

- Dlaczego mnie to nie dziwi? – zaśmiałem się gorzko.

- Gerard… Uwierz mi, że w tej chwili nie zależy mi bardziej na niczym innym jak na spotkaniu z tobą, lecz naprawdę nie mogę.

- Co tym razem? Zakupy z mamą czy nauka do sprawdzianu? – zapytałem z wyrzutem.

- Sprawa rozwodowa rodziców w sądzie w Nowym Jorku. – Zamilkłem, nie będąc w stanie odpowiedzieć. – Wybacz, że zniszczyłem jedno z ogniw twego schematu.

- Przepraszam – szepnąłem. – Po prostu dawno się nie widzieliśmy. Odnoszę wrażenie, że stale mnie unikasz.

- Unikam Marii, Gerard.

- Wiem… Ale ona niedługo powinna gdzieś wyjechać. Do Włoch czy coś…

- Serio? – zapytał z nadzieją.

- Serio. Nawet znalazła mieszkanie i się ode mnie wyprowadza.

- To chyba dobrze… - zaczął niepewnie, lecz jego głos brzmiał o wiele radośniej.

- Jasne, że dobrze.

- Gee… Przepraszam, że ostatnio tak… No sam wiesz. Tęsknię za tobą, nawet bardzo, ale teraz naprawdę muszę kończyć.

- Rozumiem – mruknąłem. – Ja za tobą też tęsknię – powiedziałem na koniec niemalże wraz z dźwiękiem zakończonego po drugiej stronie połączenia.

Odetchnąłem głęboko, przestępując szybko z nogi na nogę. Nasza relacja zaczyna się robić nieco dziwna. Tak nie żegnają się przyjaciele. Mimo wszystko czułem, że teraz jeszcze bardziej powinniśmy się spotkać czy pogadać.

         Wstawiłem wodę na kawę i nasypałem ziarenek na dno kubka.

         Sprawy z Frankiem od początku były skomplikowane. Jak raz zacząłem traktować go wyjątkowo, nie potrafiłem zwyczajnie przestać. Nie rozmawiam z ludźmi. W ogóle. Nie nawiązuję z nikim kontaktów, ograniczam wszelkie interakcje do niezbędnego minimum. Jednak Frank… Z nim chcę rozmawiać. Pragnę poznać jego opinię na różne tematy, albo po prostu słuchać tego głosu, który koi moje zmysły.

Uzależnienie. Tym dla mnie stał się Iero. Uzależnienie się leczy, ale nie jestem pewien, czy właśnie tego bym chciał. Z całą pewnością nie, mimo że wyszłoby to Frankowi zdecydowanie na korzyść. Moje życie nie jest życiem bezpiecznym, pełnym harmonii czy zawierającym w sobie sztukę umiejętnego balansowania na krawędzi. Moje życie to życie pośród strachu, bólu i ciągłego staczania się wraz ze swoimi problemami na dno bezdennej przepaści. Nie łudzę się fałszem i nierealnymi rojeniami. Ostatnio wszystko magicznie ucichło. Nikt mnie nie nachodził, a codzienność pozwalała mi wykreować cienką otoczkę poczucia normalności. Ale to efemeryczny stan, ponieważ mój umysł obciążały intrygi i strach przed nieznanym. Obecnie panowała cisza przed burzą, jakiej chyba nigdy wcześniej nie doświadczyłem. W chmurach skumulowało się zbyt wiele wody. Czułem, że niebo wkrótce zapłacze tak, jak nigdy wcześniej nie płakało.

Westchnąłem, kiedy woda zabulgotała groźnie. Sprawy przybierają nieprzyjemny wymiar. Zalałem kubek wrzącą cieczą i ruszyłem powoli na górę, nie chcąc nic wylać i przy okazji się poparzyć. Moje ręce i tak już wyglądały, jakby ich naskórek częściowo strawił pożar. Wszedłem do pokoju, skupiając od razu swój wzrok na kalendarzu ponad blatem biurka. Kolejne kwadraciki zostały skreślone czerwonymi krzyżykami, a dni do szóstego stale ubywało. Godziny kurczyły się, zamieniając w marne minuty. Czas mijał szybko, nieprzerwanie, nieodwracalnie.

Postawiłem kubek na parapecie, wyglądając przy okazji przez okno. Maria bujała się powoli na prowizorycznej huśtawce, błądząc myślami gdzieś daleko. Na dworze było wciąż zimno, a dziewczyna miała na sobie jedynie koszulkę na ramiączkach i spódniczkę. Przejechałem powoli wzrokiem po jej odkrytej nodze. Wodziłem spokojnie spojrzeniem od kostki przez łydkę aż po udo, podziwiając jej tatuaż. Kwiaty lilii zdawały się żyć dzięki okalającym je cierniom. A ciernie wbijały się w jej skórę, znikały pod jej powierzchnią, raniąc to, co jest niedostrzegalne dla ludzkich oczu. Pozostały głęboko zakorzenione w sferze duchowej. Maria też się męczy. Dusi w sobie własne problemy, chcąc udawać twardą i niewzruszoną. Zachowuje się tak, jakby jej pomoc i opieka nade mną były jakąś pieprzoną misją, a ona musi ją za wszelką cenę wykonać. Zdałem sobie sprawę także z tego, że zupełnie nic o niej nie wiem. Nie znam jej przeszłości, ani nie znam powodów, dla których ruszyła w podróż, zostawiając swój rodzinny dom. Nie znam jej marzeń, panów na przyszłość oraz pragnień. Nie znam trywialnych szczegółów, które pozwoliłyby mi określić jej ulubiony kolor czy zajecie. Tak na dobrą sprawę nie wiem o niej nic, ani nawet nie znam genezy jej klątwy, co wydaje się wręcz podstawą trwania naszej relacji.

Oparłem się ciężko dłońmi na parapecie, wodząc powoli wzrokiem za wahającą się w powietrzu raz w prawo, raz w lewo Marią.

Czy Frank też się tak czuje? Odpowiedź brzmiała brutalnie twierdząco. Świadomość tego mnie bolała, ponieważ teraz w pełni  doświadczyłem podobnego stanu. Taka sama niewiedza zaczęła trawić mnie od środka, zżerając resztki tego, co było we mnie dobre. Jestem okrutny, męcząc w ten sposób Iero. Dystansując się od niego, przyspieszam destrukcyjny proces, któremu chciałem zapobiec. Frank zaczyna mi się wymykać z rąk coraz bardziej z każdym mijającym dniem. Tracę go, chcąc chronić przed mrokiem oraz bólem  mojego świata. Nie mam na celu wciągania go w to gówno. Poznanie tej tajemnicy oznacza dla niego cierpienie. Jeżeli mu o wszystkim opowiem, on nie ucieknie.  Tak czuję. Jednocześnie będzie wówczas przeżywał cały ten ból, którego doświadczam, a który on swoją obecnością nieświadomie uśmierza. Nie chcę, aby cierpiał, ponieważ to zmienia człowieka, a Frankie jest piękny w obecnej postaci. Niczego mu nie brakuje, a ja nie mogę tego zmodyfikować.  Z drugiej strony, jeżeli mu nie powiem czym jestem i co w sobie noszę, chłopak odejdzie, a ja ostatecznie umrę w sobie, patrząc na jego plecy niknące w oddali. Czasami czuję, jakbym znalazł się w sytuacji bez wyjścia. Dosięgnął mnie konflikt tragiczny. Czuję, jakbym został oddzielony od wszystkiego, co kocham przecinającym na pół wahadłem, które toruje mi drogę.

Odetchnąłem głęboko, przyglądając się z dystansu zaróżowionej od zimna skórze Marii. Stwierdziłem, że czas na godzinę szczerości i tym razem to nie ja będę stroną mówiącą. Złapałem za ucho kubka z świeżą kawą, przewiesiłem sobie koc ściągnięty z łóżka przez ramię i udałem się na tył domu. Wszedłem na drewniany podest, siadając na jego krawędzi.

- Chodź, bo zamarzniesz – krzyknąłem do czarnowłosej, która zdawała się nie zauważyć mojego wejścia. Dziewczyna zeskoczyła z huśtawki, podchodząc do mnie z czerwonymi od panującego na dworze chłodu wypiekami na policzkach. Kiedy usiadła obok mnie, nakryłem ją kocem i wręczyłem z ociąganiem kubek gorącej kawy.

- Fantastyczna sprawa – powiedziała nagle po chwili milczenia. – Kiedyś często bawiłam się na takich huśtawkach z siostrą.

- Masz siostrę? – zapytałem zaskoczony jej wyznaniem.

- Miałam – szepnęła. – Nie żyje.

- Mhm – mruknąłem cicho, nie odnajdując w sobie jednak współczucia. – Nie wiedziałem. Nigdy nic o sobie nie mówiłaś.

- A bo po co? Moje życie to nic nieznaczący epizod w dziejach świata.

- Coś w tym jest… Ale tak wszystko wygląda w naszym świecie – wzruszyłem ramionami, chociaż powinienem zaprzeczyć, albo powiedzieć coś, co pomogłoby jej poczuć się lepiej.

- Prócz twojego ojca nie mam nikogo, Gerardzie. Tego, co teraz wiodę, nie można nawet nazwać zżyciem.

- Jeszcze masz mnie – oznajmiłem bez wahania. – Może to marna pociecha, ale zawsze coś…

- Ty mnie ledwo tolerujesz – parsknęła.

- Bo niekiedy jesteś wnerwiająca. – Dziewczyna zaśmiała się cicho, zaraz jednak poważniejąc.

- To nie jest ani miła, ani przyjemna dla ucha historia – szepnęła po chwili.

- Z chęcią posłucham – oznajmiłem spokojnie.

Maria posłała mi pełne zwątpienia spojrzenie. Odpowiedziałem jej nieustępliwością, ponieważ naprawdę chciałem poznać osobę, z którą spędzam swój czas pod jednym dachem. Przyjęcie jej do siebie w sumie było dość nierozsądne. Mimo wszystko zaufałem ojcu i nie wyszedłem na tym jakoś tragicznie. Dziewczyna spuściła wzrok, wbijając go za chwilę w delikatnie kołyszącą się na wietrze huśtawkę.

- Moja siostra także miała w sobie klątwę – zaczęła spokojnie. – Byłyśmy ze sobą niesamowicie zżyte, dlatego wydawało mi się, że razem przetrwamy wszystko. Wspólne działania zawsze doprowadzały nas do zamierzonego celu – nieistotne było, jak daleko ten leżał i jakie wyrzeczenia pociągała za sobą jego realizacja. Obie byłyśmy cholernie uparte. Mimo wszystko sobie potrafiłyśmy z uśmiechem ustąpić niektórych rzeczy. Ta wrogość wobec innych miedzy nami nie obowiązywała. Świetnie się razem bawiłyśmy i spiskowałyśmy. Często robiłyśmy ludziom psikusy. Ja podawałam się za Suzy, a ona za mnie. Nikt nas nigdy nie potrafił odróżnić, jak to z bliźniakami bywa. Wszyscy szaleli z wściekłości, kiedy padali ofiarą naszych dowcipów i nie mieli pojęcia, którą z nas ukarać – uśmiechnęła się smutno. – Oczywiście wtedy unikałyśmy kary. Jakimś cudem tylko mama wiedziała, która z nas jest którą. Nigdy nie udało jej się nam oszukać, bo zawsze odnajdywała winną i bez mruknięcia okiem adekwatnie karała. Gdyby usunąć mój pieprzyk niedaleko oka, byłybyśmy dosłownie identyczne. Nawet rosłyśmy w takim samym tempie. – Palec dziewczyny odruchowo musnął ciemny punkt na kości policzkowej. – Kiedy się urodziłyśmy, ojciec uznał nas za wybryki natury zrodzone z nasienia szatana. Uważał, że matka go zdradziła, ponieważ on nie mógł dać życia podobnym potworom. Tak łatwo było mu wszystko porzucić i odejść praktycznie z dnia na dzień. Zostawił nas, uciekając tym sposobem od problemu. Nasza rodzina dość restrykcyjnie stosowała się do wszelkich zasad katolicyzmu, które powszechnie były akceptowane w naszej małej miejscowości. Na każdym kroku czaił się jakiś fanatyk, który zapewne samobiczował się w piwnicy, uznając tę formę cierpienia jako uszlachetniającą – pokiwała głowa w niedowierzaniu dla własnych słów. Nie przerywałem jej, ponieważ groziłoby to urwaniem dalszej części historii. – Starałam się sobie radzić ze swoim brzemieniem najlepiej jak potrafiłam. Udawałam, jakby go nie było, a wszelki ból związany z tatuażami nie istniał. Suzy tak nie umiała. Ona była tą spokojną i delikatną siostrą, podczas gdy ja wiecznie szalałam, sprawiając problemy. Chciałam zwyczajnie o wszystkim zapomnieć, a traktowanie życia lekko w tym pomagało. Może dlatego mama bardziej ją kochała, a może istniał jakiś inny powód, którego teraz nie jestem w stanie dostrzec. – Maria wzruszyła ramionami, upijając łyk kawy z kubka. – Nie chodziłyśmy z Suzy razem do klasy, dlatego tamten dzień był jak każdy inny. Skończyłam lekcje i samotnie, w swoim tempie wracałam do domu. Po drodze zrobiłam zakupy, ponieważ planowo kończyłam akurat wtedy wcześniej zajęcia. Kiedy weszłam do kuchni, jak zawsze postawiłam siatki na blacie i zwyczajowo chciałam odejść bez słowa, ale mama mnie zatrzymała. Była zdzwiona moja obecnością, ponieważ myślała, że już wróciłam i siedzę u siebie w pokoju. Spojrzałam na nią dziwnie i pokiwałam przecząco głową. Nasza wzajemna komunikacja leżała od dawna w gruzach i nie podnosiła się z nich ani na chwilę. Ten jeden jedyny raz matka się pomyliła i to było o jeden raz za dużo oraz w niewłaściwym momencie. Wiedziałam, że coś musiało stać się Suzy, skoro zerwała się z lekcji. Ostatnio nawijała wciąż o swoim chłopaku i o tym, jaki jest cudowny i wyrozumiały. Dogadują się razem lepiej niż jakakolwiek inna para. – Czarnowłosa pokręciła głową w niedowierzaniu dla tak pustych słów. Na jej twarzy malowało się skrajne rozgoryczenie. – Wszystko mu opowiedziała. O nas. O naszej klątwie. Fred obiecał, że nikomu nic nie powie, że rozumie i będzie ją wspierał. W obecnej sytuacji pomyślałam, że się pokłócili, bo nic prócz spraw sercowych i rodzinnych nie było w stanie jej wyprowadzić z równowagi. – Maria przeczesała włosy trzęsącą się dłonią. – Najpierw zapukałam do drzwi jej pokoju. Kiedy nie odpowiedziała, zapytałam, czy wszystko w porządku. Dodałam, żeby nie przejmowała się tym palantem i dała sobie spokój z tym cyrkiem. Wiesz… to zawsze ją nieziemsko wkurzało, więc przynajmniej by coś odkrzyknęła. Jednak wciąż panowała cisza, a ja coraz bardziej bałam się tego, co zobaczę, wchodząc do środka. Pamiętam, że długo stałam z ręką na klamce, a kiedy w końcu ją nacisnęłam, nie byłam w stanie zrobić nic innego, jak… - wzięła głęboki oddech. - …po prostu zaczęłam krzyczeć. – Dziewczyna wzruszyła ramionami. Targała nią bezsilność, a ja wiedziałem po części, co czuła. Tak mi się przynajmniej wydawało, że powinienem to czuć. Może byłem skałą na poziomie emocjonalnym, ale pewne zachowania potrafiłem jeszcze z pamięci przywołać i dopasować je do kontekstu. Po policzku Marii spłynęła pojedyncza łza, której ścieżkę przecierały następne w miarę dalszego opisywania wydarzeń tamtego dnia. – Jej ciało zwisało z drewnianej krokwi obok dzwoneczków, które zazwyczaj znajdują się na zewnątrz, aby wydawały dźwięk przy mocniejszych powiewach wiatru. Zawsze je lubiła. To zabrzmi pewnie głupio, ale w tamtym momencie wydała mi się taka piękna w tej całej bladości, która zajęła jej twarz. – Czarnowłosa otarła policzki zdecydowanym ruchem wolnej dłoni. – Nie płakałam. Za bardzo mną to wszystko wstrząsnęło, abym była w stanie okazać jakakolwiek emocję. Mój krzyk jednak zwabił na piętro mamę. Wpadła w kompletną histerię, z której po czasie narodziła się agresja. Zamiast zająć się ciałem Suzy, wezwać pomoc, cokolwiek, chodziła po domu i rozwalała co popadnie jak jakaś pojebana. – Na usta Marii nieoczekiwanie wpłynął krzywy uśmiech pogardy. – Reszta mojego dzieciństwa jako dziewczynki potoczyła się niezwykle szybko. Przez pewien okres czasu po pogrzebie nasz dom spowijało przygnębienie. W szkole dowiedziałam się, że ten gnojek, Fred, rozpowiedział po całej szkole to, co latami starałyśmy się z Suzy skrzętnie ukryć. Zostałam zawieszona w prawach uczniach zaraz po tym, jak rozwaliłam mu głowę o szkolną szafkę i skopałam do nieprzytomności na oczach połowy szkoły. Jednak to nie miało wielkiego znaczenia, ponieważ niedługo miało się dla mnie zacząć całkiem inne, nowe piekło. Miała ruszyć cała maszyna – zaśmiała się ponuro. – Z czasem matka zaczęła się wybijać z otępienia, w które popadła. Długo wmawiała sobie, że jestem jej małą, kochaną Suzy i nic się nie stało. Tolerowałam to, bo nie miałam innego wyboru. Jednak nadszedł i taki okres, kiedy zaczęła się na mnie wyżywać i obwiniać o śmierć ulubionej córki. W oczach matki byłam potworem, który zesłał nieszczęście na naszą rodzinę i doprowadził do jej rozpadu. Jasne się wówczas dla mnie stało, że będzie chciała się mnie pozbyć i jest to jedynie kwestia czasu tak naprawdę, aż wcieli swój plan w życie. Nie była nawet w stanie patrzeć na mnie bez widocznego gołym okiem obrzydzenia. Takim oto sposobem, miesiąc później, zostałam umieszczona w katolickiej szkole z internatem. Szybko stałam się tam wyrzutkiem i odmieńcem. Dzieci mnie nie lubiły i bały się znaków, które widziały na moim ciele. Dokuczały mi, ale zachowywały przy tym bezpieczny dystans, jakbym na odległość była w stanie rzucić na nie czary. – Dziewczyna z uśmiechem zwilżyła gardło następnym łykiem letniej kawy. – Panowały tam prawdziwie zaściankowe warunki i ograniczone myślenie bandy katoli ze wsi, którzy nigdy nie zaznali życia w mieście. O tak, moja mamusia postarała się o to, aby wywieść mnie jak najdalej od domu. Zakonnice robiły sobie z nas podnóżki, tanią siłę roboczą. Zabraniały rozmawiać, w dzień kazały szorować podłogi, modlić się i zapieprzać w ogródku. Na kolana i do krzyża klepać zdrowaśki. Zasłaniały się istotą i znaczeniem ascezy, chociaż my byłyśmy młode, a one wpierdalały żarcie po kątach. Po roku znoszenia poniżania, wytykania palcami i harowania za miskę rozwodnionej owsianki, uciekłam stamtąd. Uciekłam i za nic nie zamierzałam wracać. – Maria owinęła sobie koc mocniej dokoła ramion, poprawiając się w miejscu. Głośno westchnęła. – Błąkałam się długi czas, zaznając dobroci wielu ludzi, którzy za darmo dawali mi jeść i pić, nie chcąc jednak mimo wszystko na jakiś czas przygarnąć. Nie miałam im tego broń boże za złe, ale tęskniłam za normalnym łóżkiem, mając do dyspozycji jedynie pola, lasy i okoliczne stodoły, póki nie dotarłam do jakiegoś schroniska. Ze strony ludzi spotkało mnie wiele dobra, ale także niejednokrotnie dotkliwie zaznałam tej najgorszej strony naszej osobowości. Nigdy byś sobie nie wyobraził, jak wiele ciemnych osób jeszcze mieszka na wsiach. Nadal są regiony w tym kraju, gdzie ograniczenie jest na porządku dziennym – prychnęła. – W każdym razie teraz jestem tutaj, prawda? – wstała nagle bez ostrzeżenia, otrzepując nogi. – I tak łatwo się mnie nie pozbędziesz – mruknęła, odwracając się do mnie plecami. Weszła prędko do domu, zostawiając mnie samego.

         Nie zatrzymywałem Marii. Rozumiałem, że samotność jest chyba właśnie tym, czego kobieta po takim wyznaniu potrzebuje najbardziej. Spokój i zastanowienie się nad tym, czy dobrze zrobiła, opowiadając mi historię swojego dzieciństwa. Czarnowłosa jest jedną z tych osób, które podobne zwierzenia uznają za oznakę słabości. Dziewczyna po prostu musi przetrawić to, że wiem o niej trochę więcej, niż początkowo chciała mi wyjawić. Za jakiś czas pewnie zacznie udawać, że ta rozmowa nie miała miejsca. Rozumiem to i szanuję. Poddam się jej grze, starając się jednocześnie budować w niej przekonanie, że podczas chwili szczerości nie widziałem jej łez i bólu.

         Zaczął mnie jednak zastanawiać pewien fakt. Suzy powiesiła się tak jak Mikey. Mimo że okoliczności ich śmierci zdaja się być całkowicie inne, czułem, że także jakiś element je łączy. Teraz go nie dostrzegałem, nie byłem w stanie przywołać do siebie nic konkretnego. Jednak męczyła mnie jedna myśl, której nie byłem w stanie odpędzić. Odnoszę wrażenie, że te samobójstwa mimo wszystko nie były przypadkowe.

************

Rozdział pełen… celowych powtórzeń i oksymoronów, co miejscami brzmi niedorzecznie, bo nie ma przecież bezdennego dna, prawda? XD Pełno tu także metafor, co wpłynęło chyba na to, że, uwaga, uwaga, nawet lubię ten rozdział. Postarałam się wcześniej, ale to równa się z tym, iż post nie został zbetowany :c Zobligowana obietnicą, którą złożyłam bproof, wstawiam rozdział, nie mając kompletnie pojęcia, kiedy pojawi się kolejny :c