Take Care of My Soul

X³

                Siedzieliśmy w kółeczku, patrząc po sobie wzajemnie, jakbyśmy rozumieli się bez słów. Prawda była jednak inna, ponieważ każdy tutaj miał swój świat, w którym hermetycznie się zamykał. Mógł na ciebie patrzeć, ale tak naprawdę jego wzrok przenikał cię na wskroś lub uciekał w bok. Tworzyliśmy wspólnotę wariatów, lecz jako jednostki w tej pozornej wspólnocie, nie mieliśmy żadnych punktów wspólnych.

- Luke, możesz, proszę, zdjąć swoją maskę? – zapytała pani terapeutka. – Chcielibyśmy widzieć twoją twarz, kiedy będziesz do nas mówił.

- Oczywiście – odpowiedział z zabójczym uśmiechem, przesuwając kawałek tektury na czubek głowy.

- Możemy zacząć od ciebie, czy wolisz najpierw posłuchać kolegów?

- Nie mam nic do ukrycia – odparł beztrosko, telepiąc stopą opartą na kolanie drugiej nogi. Czuł się bardzo swobodnie w sytuacji, w którą zostaliśmy wszyscy wmanewrowani.

         Co tydzień odbywało się podobno to samo. Wszyscy pacjenci przypisani do jednej lekarki byli zapraszani do większej sali, aby uniknąć wrażenia przytłoczenia i wyznawali swoje grzechy. Luke opowiadał mi, że tydzień w tydzień wszystko przebiega podobno tak, jak wcześniej. Każda osoba zazwyczaj opowiadała od nowa historię swojego życia, ale niekiedy zdarzały się wyjątki, kiedy ludzie tworzyli całkiem inny obraz własnej przeszłości. Za każdym razem pani terapeutka zapisywała coś w swoim zeszycie i mówiła, że zobaczymy się za tydzień.

         Przez pierwszy miesiąc przechodziłem przez okres wstępnej kwarantanny, który został wpisany w regulamin tej placówki. Przez to nie uczestniczyłem w podobnych spotkaniach grupowych i nie miałem pojęcia, na czym one tak właściwie polegają. Jednak Luke był tutaj weteranem. Po dwóch latach w zakładzie dokładnie rozpracował każdy szczegół tutejszego życia. Nie zdradził mi oczywiście wszystkich informacji, jakie miał. Dawkował wszystko w zdrowych proporcjach, aby zwiększyć moją ciekawość lub uchronić mnie od zguby.

- Dlaczego tutaj jesteś, Luke? – zapytała kobieta.

- Ponieważ zabiłem swoich rodziców i siostrę – odpowiedział spokojnie, nie przestając lekko się uśmiechać.

- Czy czujesz się winny z tego powodu? – kontynuowała, lecz odpowiedziała jej cisza. Brunet przez dłuższą chwilę rozglądał się po suficie, trzymając nieustannie dłonie w kieszeniach spodni. Nagle jednak cmoknął, przekrzywiając głowę, jakby nie doszedł do żadnego fascynującego wniosku.

- Mama zawsze mnie uczyła, żeby niczego w życiu nie żałować – zaśmiał się pod nosem. – Niech pani sobie zatem sama odpowie na to pytanie.

- Dobrze – mruknęła niemal natychmiast z rozczarowaniem, stawiając kreskę w swoim zeszycie. – Suzy? – zasugerowała.

- Tak? – zapytała dziewczyna, patrząc na swoją rozmówczynię wielkimi oczami.

- Masz nam coś dzisiaj do opowiedzenia? – Suzy pokiwała powoli głową, zasłaniając oczy palcami. – To nie krępuj się, wszyscy ciebie wysłuchamy.

         Ja jej nie słuchałem.

Patrzyłem na Lukea z zaciekawieniem, a on przez cały ten czas odwzajemniał moje spojrzenie. Nigdy nie chciał mi zdradzić powodu, dla którego tutaj przebywał. Twierdził, że nastąpi taki dzień, w którym i tak do tego dojdę, a do tego czasu chce mnie trzymać w niepewności. Ustaliliśmy, że dzień terapii będzie tym przełomowym momentem, w którym oboje dowiemy się o sobie czegoś więcej. Potraktowaliśmy to jako zabawę.

         Teraz wiedziałem, a on czekał.

To, co usłyszałem, było na swój sposób dla mnie niepokojące. Mieszkałem w jednym pokoju z mordercą. Jakie taki człowiek miał niby skrupuły, aby nie zrobić ze mną tego samego? Jednak mimo wszystko w środku odnalazłem spokój. Przeszłość Lukea, o dziwo, w ogóle mnie nie niepokoiła. Wręcz to, co usłyszałem, uczyniło postać chłopaka bardziej niezwykłą oraz ciekawą.

- Gerard? – usłyszałem.

- Słucham? – odparłem w szoku, odrywając się od miodowego spojrzenia bruneta.

- Czy chcesz już dzisiaj coś od siebie dodać? – zapytała kobieta. – Rozmawialiśmy o tym. Jeśli nie chcesz lub nie czujesz się na siłach…

- Mogę – stwierdziłem nagle, czym zaszokowałem terapeutkę. Miałem umowę.

- Okej – pokiwała entuzjastycznie głową. – Słuchamy – powiedziała, szykując długopis do notowania.

- Ja… - zacząłem, przenosząc wzrok na Lukea. Chłopak uniósł brew, zachęcając mnie do kontynuowania. Rzucił mi wyzwanie. – Widzę duchy zmarłych ludzi – dokończyłem, obserwując, jak brunet spuszcza głowę na klatkę piersiową, a jego usta wyginają się w bliżej niezidentyfikowanym uśmiechu.