Curse of the Bloody Lily

{ 004 }

                Dom ze spadzistym dachem wyłożonym czarnymi dachówkami a nie blachą.

Cały ten ogromny przybytek, na który patrzyłem, był wykonany z drewna o kolorycie ciemnego brązu, podchodzącego pod głęboki granat. Do jego wnętrza można by bez problemu dotrzeć poprzez pokonanie rzędu czterech niezbyt stromych schodków, następnie odcinka podestu oraz progu. Dom na oko dwupiętrowy, być może jedno- jeżeli uwzględnić możliwość wysokich sufitów. Narożnik lewej części budynku był nieco wysunięty do przodu i wchodził na jego przednią ścianę. Sprawiało to wrażenie dobudowanego na ostatnią chwilę elementu, chociaż nie jestem w stanie orzec, czy tak było w istocie, czy taki był pierwotny zamysł osoby, która zrobiła cały projekt budowli. Jedno nie ulegało wątpliwościom – domownik miał z tego miejsca idealny podgląd na podjazd i znaczną część ulicy przed posiadłością. Stanowiło to główny powód, dla którego aktualnie zachowywałem dystans w kontakcie z tym domostwem. Do środka z całą pewnością można by zajrzeć przez duże okna od prawej strony, która graniczy z lasem oraz mniejsze na patio bezpośrednio przy drzwiach. Pozostawmy jednak takie wybryki tym bardziej odważnym jednostkom bez instynktu samozachowawczego

W zupełności nie należałem do szaleńców, którzy podglądaliby Gerarda Waya. Co toto nie. Bezpośrednio oczywiście. Do obserwacji z dystansu już czułem się jak najbardziej upoważniony. W końcu dzielę ławkę z tym dziwakiem od ponad tygodnia i kompletnie nic o nim nie wiem. Oprócz tego że jest dziwny, rzecz jasna. Jest dziwny w tak dużym stopniu, że aż staje się przez to niesamowicie intrygujący.

Przyjście tutaj za nim po szkole nie było dobrym pomysłem. Moja wiedza nie wzbogaciła się o jakieś niezwykle szokujące informacje. Właściwie to nie uzyskałem żadnych informacji, dodatkowo marznąc. Jedynym plusem całego tego zamieszania, które sam dla siebie stworzyłem, było uzyskanie konkretnych danych na temat tego, gdzie i jak on tak właściwie mieszka. Słyszeć od Robbiego to jedno, ale doświadczyć całokształtu z własnej perspektywy to całkiem inna rzecz.

Westchnąłem cicho i z grymasem na twarzy przeszedłem kawałek wzdłuż przyulicznych krzaków, za którymi się chowałem, badając teren z lekko pochyloną głową oraz tułowiem. Wyszedłem kilka metrów za płotem kończącym posiadłość mojego nietypowego kompana w nadal samotnym życiu szkolnym.

Szybko i boleśnie zostałem uświadomiony w swej odrębności. Łudziłem się, że Fletcher jako tako obdarzy mnie koleżeńskim podejściem, lecz ograniczaliśmy się do krótkiego skinienia głową z rana i kilku słów o postępach w moich ‘badaniach naukowych’ nad niezwykłym okazem człowieczym, jakim niewątpliwie jest Way. Tak właściwie to tylko i wyłącznie ten temat ciągnął, a kiedy wyczuwał, że nie mam nic nowego i chciałbym sprowadzić rozmowę na jakiś neutralny tor, wycofywał się wręcz błyskawicznie i uciekał w bliżej nieokreślonym kierunku, zanim zdążyłem go zatrzymać. Zauważyłem, że ma wielu swoich znajomych i dziewczynę z równoległej klasy, z mat – fizu, także w pewnym sensie nie jestem mu do niczego potrzebny, gdyż grupa, w której funkcjonuje, jest już wystarczająco obszerna.

Ja startowałem  na tę klasę, na mat – fiz, i informatyczną, jednak przydzielono mnie do oddziału E. klasy humanistyczno – teatralnej. Moje marzenie normalnie. W jak najbardziej sarkastycznym ujęciu oczywiście. Przy nich postrzegałem się jakoby geniusz przedmiotów ścisłych. Nauczycielka tłumaczy uczniom materiał z matematyki, jakby ci byli ułomami. W istocie niejako są w tym zakresie. Złożyłem papiery wnioskujące o przeniesienie mnie, a samą prośbę dosadnie motywowałem odpowiednimi argumentami. Niestety moje życzenie odrzucono przez dyrekcję z powodu zbyt dużej ilości osób na tych oddziałach. Z czasem przyzwyczaiłem się do atmosfery, która panowała na przykład podczas chemii czy fizyki i zrozumiałem, że muszę sobie przerabiać materiał nadprogramowo w domu, jeżeli nie chcę cofnąć się w rozwoju i zrównać poziomem z klasą, do której uczęszczam.

Nie uważam ludzi z mojego teraźniejszego otoczenia za idiotów. Po prostu przedmioty humanistyczne to nie moja broszka. Nie wysławiam się kwieciście i taki też język nie dominuje w moich wypracowaniach, dlatego zwyczajnie nie jestem w stanie zaimponować nauczycielce angielskiego czy zdobyć skrawka jej sympatii. Nie kreci mnie Aleksander Macedoński oraz wojny, które stoczył, aby zasłużyć na swą sławę i godnie wpisać się na karty historii. Rozprawki, które piszę, nie cechują się wylewnymi przemyśleniami oraz rozbudowanymi spekulacjami, lecz językiem człowieka prostego w sprawach prawej półkuli mózgu ludzkiego. Od zawsze lubiłem matematykę, geografię czy biologię. Liczby wymierne, pola, objętości, Pitagoras i liczba pi oraz kości szkieletu człowieka, budowa serca, praca nerek, funkcje wątroby czy żołądka, Morze Sargassowe, będące punktem kulminacyjnym rozrodu węgorzy. Ani Szekspir, ani Homer nie mogą się równać w moim świecie z Newtonem czy Talesem. Taki już jestem. Ścisły.

Niekiedy jednak w chwilach słabości zdarza mi się żywić zazdrość wobec humanistów. Takiemu Gerardowi na przykład. On jest artystą. A artyści inaczej postrzegają świat, niż zwykły umysł przeciętnego człowieka jest w stanie objąć. Ma własne, niezwykle złożone wizje i poglądy na każdą sprawę. Ma swój własny świat. Wysławia się wyniośle, barwnie oraz z nutą zadowolenia w głosie, kiedy trafia na ulubiony temat do dyskusji. Posługuje się wieloma frazami i urozmaica każdą swoją wypowiedź oryginalnymi, niezwykłymi sentencjami, nadając jej niesamowitego charakteru. Oczywiście to jedynie moje wyobrażenia. Gerard którego znam, albo staram się poznać, nie wysławia się kwieciście. On w ogóle się nie wysławia. Milczy, jakby mówienie sprawiało mu niewysłowiony ból. Jedyny kontakt utrzymuje chyba ze szkolną psycholog i jej mężem.

Widziałem kiedyś Waya z panią Cortez na balkonie podczas religii. Katechetka zabrała nas na świeże powietrze, twierdząc, że to idealna okazja na zbliżenie z naturą. Tsa… chyba na zbliżenie z zapaleniem płuc i katarem czy kaszlem. Wracając do głównego tematu, rozmawiali spokojnie, jakby bezsprzecznie się rozumieli i posiadali wspólny język. Gerard dotykał jej tak, jak mężczyzna dotyka kobietę, kiedy jej pożąda. W sumie nie wiem, jak to jest, lecz filmy wydaja się dawać dość jednoznaczny obraz.

Ja sam już odbyłem pierwszą wizytę u tej całej Olivii i naprawdę piękne z niej stworzenie. W prawdzie nie ruszała mnie jej aparycja, ale zgodnie przytakiwałem chłopakom, którzy na myśl o niej przynosili sobie ulgę w ustronnym miejscu, że nietypowa z niej osoba o niezwykle charakterystycznych i ujmujących rysach twarzy. Ostatnio nawet chciałem z niej coś wyciągnąć na temat mojego znajomego z ławki, ale nie poszło mi to najlepiej. Odrobinę spanikowałem. A mogłem pociągnąć temat…

- A więc… Jesteś Frank Iero – zaczęła, kręcąc się na swoim krześle obrotowym.

- Zgadza się.

- Ładny, niski brunet z rodzicami… nieformalnie mieszkającymi osobno i dość ciekawą kartoteką przy zachowanych jednak niezwykle dobrych stopniach jak na liceum o wysokim poziomie nauczania.

- Tak, to cały ja – uśmiechnąłem się niemrawo.

- Już mi się podobasz. Nie będziesz kolejnym nudnym przypadkiem klasycznego ucznia z problemami. – Kobieta przybrała na usta promienny uśmiech gwiazdy filmowej. – Chciałam cie połączyć na zajęciach z innym niezwykle urodziwym i intrygującym człowiekiem, lecz nie wyraził on na to zgody. – W jej głosie pobrzmiewał zawód. – Ale już się przyzwyczaiłam, że on nie akceptuje moich metod, które mają na celu pomóc innym z zintegrowaniem się z daną grupą czy nawet całym społeczeństwem. – Owinęła sobie kosmyk włosów dokoła palca. – Ale z tobą chyba nie będzie takich problemów, prawda? Wydajesz się być całkiem towarzyskim nastolatkiem.

- Nie posiadam zbytnich trudności w komunikacji z ludźmi, jeżeli o to pani chodzi.

- Świetnie. – Uśmiechnęła się pod nosem. – Zatem opowiedz mi coś o sobie.

- Cóż… - mruknąłem, namyślając się chwilkę. – Przeprowadziłem się tutaj z mamą z Nowego Jorku. Ojciec jest typem mężczyzny, który zdradza notorycznie żonę. W takiej sytuacji, kiedy wszystko wyszło na jaw, mama zwinęła manatki, mnie wzięła pod pachę i jesteśmy tutaj. Objęła stanowisko pielęgniarki w lokalnym szpitalu. Kiedy rozwód? Kto to wie. Myślę, że zarówno ojciec jak i ona muszą ochłonąć.

- Nie wydajesz się zbytnio przejęty tym faktem – zauważyła, bacznie mi się przyglądając.

- No… niezbyt. – Zmieszałem się lekko, lecz ostatecznie stwierdziłem, że nie obchodzi mnie to, co ona sobie o mnie pomyśli. – W rzeczywistości nie żyło mi się dobrze z tatą. Dla mnie zawsze była tylko mama i babcia. Ojciec często siedział w pracy nawet wtedy, kiedy nie musiał, dużo imprezował i unikał ze mną kontaktów. Ograniczał nasze relacje do niezbędnego minimum. Wydaje mi się, że mnie nie chciał, ale nie boli mnie świadomość braku jego akceptacji – powiedziałem bez ogródek. – Od małego przyzwyczaił mnie do nieokazywania jemu uczuć. Mama wynagradzała mi potrójnie każde zaniedbanie z jego strony, więc nie odczuwałem nigdy praktycznego braku jednego z rodziców.

- Masz dobre relacje z Emmą? – łagodnie zapytała, używając imienia matki.

- Jak najbardziej – odparłem z nieukrywaną dumą. Nie uważałem takiej kwestii za coś, czego mógłbym się wstydzić. – Zawdzięczam jej bardzo dużo. Nie uważam, że jestem synem idealnym, bo kłócimy się czasami, ale dogadujemy się dość dobrze…

- A jak szkoła? Podoba ci się? Jak nowa klasa?

- Szkoła jest super. Bardzo dużo tutaj… ciekawych ludzi. Klasa też nie jest najgorsza, chociaż wolałbym być na innym profilu. Ogólnie rzecz biorąc, dogaduję się z ludźmi, ale większego szału z tym nie ma. Wszyscy już potworzyli swoje paczki, więc jestem tak jakby na doczepkę. Siedzę z jakimś gburem, który się do mnie nie odzywa i nawet chyba nie słyszy, kiedy do niego cokolwiek mówię. – Pani psycholog zaśmiała się dźwięcznie, gdyż najwyraźniej moje rozgoryczenie i zrezygnowanie niezwykle ją rozbawiło.

- A z kim siedzisz, że tak opornie idą wasze relacje?

- Z jakimś Gerardem – siliłem się na obojętny ton, aby podstęp, jaki zastosowałem, nie został odkryty.

- Z Gerardem powiadasz… - W kącikach jej ust zaczaił się tajemniczy uśmiech. – Tak… Z niego jest zdecydowanie trudna i skomplikowana w obyciu sztuka – zacmokała, nie pozbywając się tego specyficznego grymasu z twarzy. – Dlatego mi gnida odmówiła – mruknęła jakby do siebie.

         Wsłuchałem się w odgłos swoich korków na asfalcie. Byłem zaabsorbowany równomiernymi uderzeniami własnych podeszew w podłoże, że nawet nie spostrzegłem, kiedy znalazłem się przed domem.

         Wtedy, w gabinecie psycholożki, szybko zmieniłem temat na inny. Odrobinę spanikowałem. Jestem teraz trochę na siebie zły o to niedopilnowanie własnych spraw. Może gdybym podtrzymał kwestię Gerarda, dowiedziałbym się o nim czegoś nowego, czegoś więcej. Chłopak stanowi dla mnie niezwykłą zagadkę, którą chciałbym zgłębić za wszelką cenę. Ubolewam jednak nad tym, że podobna okazja może się już nie zdarzyć, a wizyty odbywam tylko raz w tygodniu. Te spotkania nie mają na celu poruszania tematów innych uczniów, lecz moich, co utrudnia sprawę w dość znacznym stopniu.

- Mamo! Już jestem! – krzyknąłem, wchodząc do domu. Powoli ściągnąłem buty i odłożyłem na bok plecak z kurtką.

- Co tak późno? Kończyłeś z dobrą godzinę temu – zauważyła, krzątając się po kuchni, co sygnalizowały odbijające się od siebie naczynia.

- Emmmm… zapoznawałem się nieco z okolicą – wyjaśniłem pospiesznie. – Ładnie tutaj nawet – dokończyłem, zasiadając przy stole niedaleko niej.

- Mogłeś mnie uprzedzić. W sumie sama się zagapiłam i straciłam wątek czasowy. Czytam taką ciekawą książkę, którą kupiłam niedawno w kiosku. Mogę ci później pożyczyć – zaproponowała. Tak, już lecę czytać twoje romanse, pomyślałem. – W każdym razie wieczorem streszczę ci fabułę. Jak było w szkole? – podjęła ulubione pytanie każdego rodzica. Z tą różnicą, że u niej nigdy to nie było pytanie retoryczne. Czekała na odpowiedź i dokładnie jej słuchała.

- Bez zmian – mruknąłem, spuszczając głowę. – Robbie łazi ze swoją dziewczyną i innymi chłopakami, a mnie oczywiście ignoruje.

- Jak to ignoruje? – Emma odwróciła się z drewnianą łopatką do mieszania jedzenia w dłoni.

- Źle się wyraziłam – westchnąłem  rozdrażnieniem. – Nie tyle ignoruje, ile w ogóle nie zwraca na mnie uwagi.

- Przykro mi Frankie. Zwłaszcza, że widzę, jak ciebie to męczy. Ale przecież Robbie to nie cała klasa.

- Wiem, ale… - zacząłem kreślić palcem kółka na blacie stołu. – Ten z mojej ławki dalej się do mnie nie odzywa, reszta chłopaków to paczka Robbiego, a z dziewczynami przecież nie będę się zadawał, bo te z humana są jakieś dziwne i pokręcone. W NY wszyscy wydawali się jacyś bardziej normalni. – Uchwyciłem zamyślone spojrzenie mamy, która zdawała się wnikliwie analizować całą sytuację. Po nie w czasie ugryzłem się w język. Może niepotrzebnie wspominałem o Nowym Jorku. – Wiem, wiem… - Zacząłem ratować sytuację. – Powinienem martwić się o siebie i nie kierować innymi. W końcu to moje życie i moja przyszłość. Jednak głupio tak cały dzień nie mieć do kogo otworzyć jadaczki.

- Ja cię rozumiem i nie krytykuję w żaden sposób twojego myślenia – wtrąciła pospiesznie. – To logiczne, że chcesz mieć z kim spędzać czas, bo właściwie odkąd się przeprowadziliśmy, cały czas siedzisz w domu. Nie jestem jednak w stanie poradzić ci wiele – mruknęła, wracając do gotowania. Zapanowała kilkuminutowa cisza, przerywana jedynie skwierczeniem patelni. – Opowiedz mi coś o tym milczącym – poprosiła. – Cały czas mówisz tylko „ten z mojej ławki” i tak właściwie nie wiem, co chcesz mi przez to powiedzieć. Może dostrzegę coś, czego ty nie widzisz i doradzę, jak do niego dotrzeć?

- On jest… czarny – palnąłem bez ładu i składu to, co pierwsze przyszło mi na myśl.

- Murzyn? I co w tym złego? Chyba nie zaraziłeś się od ojca rasizmem?

Zacząłem się głośno śmiać.

- On nie jest Murzynem, mamo. – Otarłem łzę z kącika oka. – Tylko ubiera się po prostu na czarno.

- To wytłumacz starej matce, a nie się nabijasz. – Kobieta zgromiła mnie wzrokiem. Ale nie była zła. – No mów dalej. – Zachęciła lekkim oraz delikatnym tonem.

- Więc… - Stłumiłem w sobie ostatnią falę wesołości. – To dość dziwny człowiek – podjąłem temat na nowo, od razu poważniejąc. – Nie odzywa się dużo… Ba! On w ogóle buzi nie otwiera. Jak starałem się wczoraj z nim pogadać, to na mnie nawarczał i dał jasno do zrozumienia, że nie jestem mile widzianym elementem w jego świecie. – Skrzywiłem się na wspomnienie chłodnych słów Gerarda. – Siedzenie  nim to jakaś katorga, ale już wolę to od pustej ławki. Poza tym… wydaje mi się, że on ma jakieś problemy w domu. Po pierwsze, tak jakby mieszka całkowicie sam, co już jest mega dziwne, bo jego ojciec bywa w domu bardzo sporadycznie. Po drugie, jego ręce są ciągle zabandażowane, jakby się ciął. A może to robi? Nie wiem sam…

- Wiesz co, Frankie? – zapytała nagle kobieta? – Może trzymaj się z dala od niego, co? Nie wydaje mi się, aby on był odpowiednim towarzystwem dla ciebie. Pewnie zażywa narkotyki, albo pije – oznajmiła rzeczowo. – To żywy przykład patologii społecznej i nie wydaje mi się, aby jego towarzystwo miało na ciebie korzystny wpływ. Nie mówię, że takim osobom nie należy pomagać, jednak boję się, że to mogłoby się jakkolwiek odbić na twojej psychice.

- Sam nie wiem – burknąłem, kiedy postawiła przede mną talerz z parującym obiadem.

- Ale ja wiem. – Usiadła na przeciwko mnie. – A co to twoich znajomości, mogę pogadać z wychowawcą.

- Mamooooo, proszę cię. - Popatrzyłem na nią krzywo. – Nie chodzę do przedszkola, żebyś kazała innym dzieciom się ze mną bawić. Jestem dużym chłopcem i poradzę sobie jakoś. Spokojnie. – Uśmiechnąłem się do niej.

- Jak uważasz – westchnęła. – Smacznego.

************************

Kiedy obudziłem się z popołudniowej drzemki, za oknem już zmierzchało. Ostatnie promienie jesiennego słońca wpadały przez okno na deski, wyściełające podłogę.

Podniosłem się powoli na łokciach, przecierając oczy ręką. Rozejrzałem się leniwie po pomieszczeniu. Zerwałem się gwałtownie do siadu, odskakując w tył. Wpatrywałem się z przestrachem w przeciwległy punkt poddasza. W oddali, tam gdzie nie sięgało naturalne światło, siedziała w moim fotelu pewna postać. Jej kontury były na tyle wyraźne, abym mógł stwierdzić, że nie jest to moja mama, niestety na tyle skąpane w mroku, aby twarz pozostawała pod okryciem cienia niemożliwa do zidentyfikowania.

Zmierzyłem  wzrokiem odległość, która dzieliła mnie od zejścia na piętro.

- Złapię cię, zanim zdążysz dobiec. Nawet nie próbuj. – Ciszę przeciął dobrze mi znany, lecz nieczęsto słyszany głos, który najczęściej jest mi dane rozpamiętywać we wspomnieniach.

- G… Gerard – wyjąkałem. – C… Co ty tutaj do cholery robisz? Pojebało cię? Jak tutaj wszedłeś?

- Myślisz o mnie tak często, że przedostanie się do twojego snu było jedynie kwestią czasu. – Sprężyny fotela zatrzeszczały złowrogo, kiedy chłopak wstał.

- Czyli… że to jest sen? – zapytałem głupio. Mój rozmówca zaśmiał się głośno.

- Nie… To rzeczywistość. Wizja, która się spełni, jak się ode mnie w końcu nie odpierdolisz. – Do moich uszu dotarły odgłosy stawianych precyzyjnie i stanowczo kroków.

- Co masz na… - wciągnąłem powietrze ze świstem.

Oto przede mną stał człowiek z umazaną krwią twarzą i rękoma ubrudzonymi nią aż po łokcie. Gerard uśmiechnął się zagadkowo, po czym oblizał łakomie wierzch własnej dłoni. Spojrzał na mnie wyzywająco swoimi zimnymi, niebieskimi oczyma i pokazał beztrosko miejsce, w którym znajduje się serce.

- Ja nie miałem swojego. – Zrobił fałszywie zatroskaną minę, w której dobre zamiary uwierzyliby jedynie bardzo naiwni. – Dlatego pożyczyłem twoje. – Rozpromienił się wręcz nienaturalnie. Wszelkie oznaki wesołości raczej nie były adekwatne do zaistniałej sytuacji.

Odruchowo podniosłem dłoń do klatki piersiowej, nie przerywając kontaktu wzrokowego z czarnowłosym upiorem. Zebrało mi się na wymioty, kiedy palcami natrafiłem na miękkie, świeże, wciąż w jakimś stopniu pulsujące mięso. Nagle wszystko mnie rozbolało, a z gardła wydobył się bliżej nieokreślony dźwiękowo ryk. Zawarłem w nim zarówno skrajne obrzydzenie jak i ból, wstyd, strach, rozpacz oraz niedowierzanie.

Nastolatek podszedł do mnie powoli, po czym ujął mój podbródek miedzy swój palec wskazujący i kciuk.

- Ale nie martw się – wyszeptał. – Teraz wszyscy jesteśmy martwi.

Nieoczekiwanie przyłożył swoje poplamione posoką usta do moich, łącząc nas w obrzydliwym, krwawym pocałunku. Dotknąłem ostatkiem sił jego gładkiego i chłodnego niczym idealnie zachowana porcelana policzka i przymknąłem powieki, nie będąc w stanie odepchnąć od siebie Waya. Wysysał ze mnie całą energię żywotną, jaką posiadałem, a ja nie mogłem się temu jakkolwiek oprzeć. Całe szczęście, że najwyraźniej Gerard postanowił nie angażować się w pocałunek i przerwał ten bardzo krótki w rzeczywistości kontakt naszych ciał.

- Niech twoje skryte pragnienia nie pozwolą sobie dominować nad resztą i wpływać na decyzje, które podejmujesz.

         Obudziłem się, oddychając szybko i nie równo. Zerwałem się do siadu, spoglądając odruchowo na fotel skryty w głębi pokoju. Gerarda tam nie było. Odetchnąłem z ulgą.

Opuściłem stopy na ziemię, zsuwając się na skraj posłania. Oparłem łokcie na kolanach i złapałem się mocno za głowę. Co to był za sen? Wpatrywałem się tępo we własne nogi szeroko otwartymi oczami. Zaczyna mi odbijać. Ten facet śni mi się po nocach, a to nie jest normalne. Na litość boską! My się tam całowaliśmy! Cały czas zastanawiam się, dlaczego on w tym śnie miał niebieskie oczy. Przecież jego włosy są czarne. Więc raczej tęczówki powinny być w ciemnym odcieniu. Niby znam całkiem sporo osób z naturalnie czarnymi włosami i błękitnymi oczami, ale podobno takie połączenie nie występuje często…

Lekko dotknąłem palcem wskazującym swojej dolnej wargi. Przejechałem po niej kawałek, po czym pacnąłem się z całej siły w  czoło za własną głupotę i nieprzyzwoite myśli.

Kiwnąłem się w tył i upadłem bezwładnie plecami na chłodny już materac łóżka. Zacząłem się zastanawiać, co teraz robi Gerard. Jak wygląda jego dzień, kiedy na przykład wróci ze szkoły? Co robi? Dom, w którym mieszka, wydaje się być strasznie pustym domem. Domem wielkim i ziejącym samotnością, gdyż zamieszkuje go w pojedynkę. Nie ma rodzeństwa, zwierząt także raczej nie posiada. Siedzi sam i się do nikogo nie odzywa całymi dniami. Może jest maniakiem gier komputerowych i nie odrywa się od monitora, żyjąc w swoim wyimaginowanym świecie? Nie. To do niego zdecydowanie nie pasuje. Pewnie siedzi przed sztalugą i tworzy kolejne dzieła których nie ujrzy świat.

W rytm stukającego wahadełka zegara, spojrzałem na skrawek ciemnego, nocnego nieba, które dostrzegałem fragmentami przez okno. Czułem pewien spokój. Zasze, kiedy gdzieś idę, spoglądam co parę kroków do góry. Nie jestem w stanie określić czy to tik nerwowy, czy zwykłe przyzwyczajenie, albo odruch towarzyszący ogarniającej melancholii, ale zaprowadza we mnie porządek. Przynosi ukojenie i błogość. Świadomość siły wyższej, która  czuwa zarówno nade mną jak i nad moją duszą jest niezwykle pokrzepiająca. Wierzę w Boga i w to, że patrzy na nas z góry, podpowiadając, jak mamy żyć. Nie jestem fanatykiem. Nie chodzę co niedzielę do kościoła, aby klęczeć w ławce i klepać bezsensowne regułki. Czuję wtedy, jakbym uczestniczył w jakiejś sekcie z rozmachem na sporą skalę. Instytucja kościoła jest instytucją niezwykle zakłamaną i nie wartą zaufania. Jednak w Boga wierzę. Rozwijam to w sobie bez zbędnych dodatków, które mogłyby tę wiarę zachwiać i uczynić rzeczą wątpliwą, niestałą, chwiejną, wymagającą rozpatrzenia.

Uważam, że wierzącym ludziom jest łatwiej kroczyć przez świat. Weźmy takiego Gerarda. Nie uczęszcza na religię, jest ateistą, żyje w przekonaniu, że umiera i idzie do piachu, po czym nic już dla niego nie ma. Chłopak stanowi częsty temat, który porusza nasza katechetka. Jego zachowania to niby oznaka beztroski. Nie zgadzam się z nią. Wiele beztroskich osób sra w portki na samą myśl o ponurym żniwiarzu z zaświatów. Gerard natomiast przyjmuje postawę, która ma świadczyć o tym, że obojętne jest mu to, czy umrze dzisiaj, jutro a może za tydzień. Czasem wydaje mi się, że Way czeka na moment, kiedy zamknie oczy i już ich nie otworzy ponownie. Bije od niego ciągłe, wewnętrzne cierpienie i rezygnacja. Osoby, które utrzymują, iż po śmierci nic nie ma, najwyraźniej są bardzo samotnymi ludźmi z ponurymi wizjami przyszłości. Tak przynajmniej sądzę.

Oczywiście ponownie poruszyłem temat Gerarda. Nie potrafię pozbyć się tego chłopaka z głowy, z własnych myśli. Bezustannie siedzi w mej podświadomości i męczy mnie swoim wizerunkiem. Jego tajemnica, którą niewątpliwie posiada, staje się dręcząca. Czuję, że muszę ją koniecznie zgłębić. W przeciwnym razie chyba się rozchoruję od tego stałego dumania i będzie ze mną ogólnie… źle. Sądzę także, że jest on strasznie samotny i potrzebuje kogoś do towarzystwa. Widzę doskonale, że zgrywa takiego, co nie obchodzi go otoczenie. Ale jest człowiekiem. A istota ludzka ma to do siebie, że łaknie obecności innych osób. Można się oszukiwać, że jest się samowystarczalnym, lecz podświadomie każdy pragnie zainteresowania drugiej osoby. Nikt nie lubi trwać w wiecznej samotności, nie odzywając się do nikogo przez całą dobę, siedem dni w tygodniu, dwanaście miesięcy w roku. To wręcz niewykonalne. Sztuką jest nie oszaleć w takich warunkach. Aż zacząłem się zastanawiać, czy czarnowłosy chłopak cierpi na jakąkolwiek chorobę psychiczną, bądź miewa zaburzenia któregoś z układów. Nie sprawia wrażenia osoby całkowicie zrównoważonej, w pełni świadomej wszystkiego, co robi. Roztacza dokoła siebie pewną specyficzną mgiełkę. Jest to coś niepokojącego, lecz intrygującego i ujmującego jednocześnie. Nawet nie jestem  stanie ubrać tego w odpowiednie słowa. Jednak moja wytrwałość w dążeniu do poznania lepiej zarówno jego przeszłości jak i teraźniejszości to cel, który jak sobie postanowiłem, tak go osiągnę. Podczas najbliższej wizyty u psycholog postaram się także wyciągnąć co nieco na jego temat. Wierzę, że przy bliższym spotkaniu jego osoba zyskuje w oczach i nie maluje się tak szaro jak obecnie. Może wstydzi się pokazać, że jest mu źle w obecnej sytuacji, jakakolwiek by ona nie była? Może nie chce, aby ktokolwiek się nad nim litował? Może jest tylko taki wredny dla ludzi ze szkoły i prowadzi podwójne życie, podbijając wieczorami puby ze swoimi dziwnymi znajomymi z jakiejś sekty? A co jeżeli on rzeczywiście należy do jakiegoś kultu? Wygląda w sumie na takiego. I cały czas zasłania ręce rękawami, jakby się ciął i wstydził blizn, które uzyskał w efekcie tych działań. Nie mam pojęcia, co się dzieje w jego domu. Mam nadzieję na odkrycie tej tajemnicy i dowiedzenie się, o co w tym wszystkim chodzi.

Usłyszałem, jak znajomy warkot silnika rozprasza naszą osiedlową ciszę. Spojrzałem odruchowo na zegarek. Piąta. Mama wróciła z pracy. Jak na zawołanie i potwierdzenie tego trzasnęły drzwi frontowe. Dotarły do mnie na górę odgłosy szurania. Niedługo i tak powinienem wstać do szkoły, lecz zacząłem się zastanawiać, czy uda mi się zasnąć.

Tylko chwilkę…

Malutka drzemka…

Wtuliłem się w moją ulubioną, niewiarygodnie miękką poduszkę.

Króciutką minutkę…

************

Spóźniona, ale życzę Wam wszystkim miłych i radośnie spędzonych wakacji. Czwóreczka tak późno z przyczyn prywatnych, ale nic poważnego. Trochę zamieszania jedynie :) I teraz wyskoczę z… dość nietypową propozycją. Otóż planuję napisać z pomocą Cherry prequel do Belli Muerte… Takie pięcioczęściowe nawiązanie do losów głównych bohaterów z czasów zanim trafili do więzienia… Zakładam, że byliby to kolejno Gerard, Bob, Frank, Higgins oraz Josh, ale to zależy od tego, czy ktokolwiek byłby tym zainteresowany i czy jest wtedy sens to pisać. Tak po 10 rozdziale Lilii mogłabym zrobić przerwę od tego opowiadania właśnie tym prequelem. Także piszcie, co o tym myślicie! :D