Curse of the Bloody Lily

{ 005 }

Biały wilk biegł po śniegu za śladami krwi. Jego sylwetka zlewała się poniekąd z bezdrzewnym otoczeniem. Pozostawał zauważony jedynie dzięki czerwonemu od posoki pyskowi i wystawionemu na wierzch językowi. Stąpał szybko, lecz jednocześnie z wrodzoną gracją oraz wdzięcznością.

Zmiana obrazu.

Drugi wilk, czarny, biegnie za zapachem rozszarpanej w polu zwierzymy. Porusza się wręcz błyskawicznie. Nie chce, aby ktokolwiek z jego konkurentów posilił się przed nim. Nie zachowuje tej swoistej dostojności, co poprzednik z wcześniejszej sceny. Bije od niego dzikość i gotowość do stoczenia boju.

Wilki się spotykają.

Dwa organizmy.

Dwie skrajnie różne barwy sierści.

Jeden cel.

Jedna zdobycz.

Zwierzęta stają po obu stronach lekko nadszarpniętego jelenia.

Woń krwi roznosi się w powietrzu. Drażni nozdrza. Pobudza żołądek i wszelkie inne zmysły.

Mierzą się wzrokiem. Mierzą się wzrokiem, czekając na odpowiedni moment.

Warczą. Warczą tak, że ślina kapie im z pyska.

To znak ostrzegawczy. Przygotowanie do ataku. Właśnie teraz jedna ze stron ma szansę na poddanie się. Jednak oba gatunki nadal pozostają na polu bitwy. Czarny stąpa ostrożnie na przód ku ofierze, będącej jednocześnie zdobyczą, lecz ostrzegawcze warknięcie przeciwnika odsyła go do poprzedniej pozycji. Po pewnym czasie wilki rzucają się sobie do gardeł.

Zderza się elegancka i dostojna biel z buntowniczą oraz nieokrzesaną czernią.

Śnieg i węgiel.

Estetyka i brud.

Dobro i zło.

Nagle obraz znika, a projektor zostaje wyłączony.

- Oto moi drodzy był przykład konkurencji wewnątrzgatunkowej – oznajmił biolog klasie. – Na filmie ukazałem problem, jaki pojawia się, kiedy między organizmami jednej populacji nie dochodzi do porozumienia. Kiedy dwa stada wejdą sobie w drogę. Kiedy walczą o jeszcze nieoznaczone terytorium, tak? – Kontynuował wymachiwanie długopisem i podrygiwał podniecony w miejscu. Jak widać bardzo cieszyła go możliwość  przekazania nam jego zdobytej w latach intensywnej nauki wiedzy. – Zaczyna się walka nie tylko jednak, zauważcie, o terytorium, ale także o każdą zdobycz i pożywienie, o samice i młode, o… - pomachał głową w geście zastanowienia. - … o dostęp do wody i najlepsze kryjówki. Kiedy dochodzi do spotkania osobników z filmu, walczą, póki jeden nie zagryzie drugiego. Na śmierć. – Nauczyciel zrobił efektowną, dramatyczna pauzę, która poruszyła chyba tylko i wyłącznie jednostki, jakich nie zanudził. Na śmierć. Ledwo powstrzymałem ciche parsknięcie śmiechu. Co za pajac. – W tym świecie nie ma miejsca na litość, a pozostawienie przeciwnika przy życiu oznacza ciągłe zagrożenie z jego strony. Za dwadzieścia minut piszecie testy sprawdzające ogół waszej wiedzy, którą dotychczas zdobyliście. Chcę, abyście wiedzieli również, że potraktuję ich wyniki jako pięćdziesiąt procent oceny półrocznej. – Klasę wypełniły zrozpaczone jęki. – Nie ma co zrzędzić moi drodzy. To że jesteście na profilu humanistycznym nie zwalnia was z przyswojenia wiedzy na temat nauk przyrodniczych. Nie będziecie mieć tego w trzeciej klasie ani na testach końcowych, oczywiście, ale zależy nam, kadrze nauczycielskiej, aby z murów tej szkoły wyszli doświadczeni, młodzi ludzie a nie zgraja matołów, wysypującą się na ulice jak jakieś bydło. Zrozumieliśmy się? – Po pomieszczeniu rozszedł się niemrawy pomruk po części zażenowania, po części irytacji. – Dzisiaj część matematyczno –przyrodnicza. Życzę wam powodzenia – westchnął głośno, nie wierząc chyba do końca w nasze kompetencje, po czym usiadł za biurkiem. – Możecie rozmawiać – dodał zdziwiony, napotykając ciszę. – Macie się rozluźnić. Stres w takich sytuacjach to wasz najgorszy wróg. Śmiało – otworzył dziennik i najprawdopodobniej zaczął uzupełniać zaległe tematy. Uczniowie po chwili krępacji i niezdecydowania poszli za radą mężczyzny.

         Po mojej głowie cały czas biegały wilki. Mimo wielu rasowych różnic należą do tego samego gatunku. Należą do tego samego gatunku, lecz zwalczają się nawzajem.  Nie kierują się tym, co dobre czy złe. Nie kierują się zasadami moralnymi. Walczą jedynie o swoje i nie przejmują się niczym innym.

To trochę tak jak z ludźmi. Niby jesteśmy jednym gatunkiem, ale niezwykle z nas zróżnicowane istoty. Są oczy zielone, ale są także oczy szare, brązowe, piwne oraz błękitne. Są włosy w kolorze blond, ale są także rude, czarne, w odcieniach brązu oraz farbowane – tutaj gama kolorów jest już nieskończenie różnorodna. Ktoś może być szczupły, ale może też być anorektycznie chudy bądź, całkowicie w drugą stronę, nad wyraz otyły. Istnieją ludzie uparci, mili, radośni, pesymiści, optymiści, realiści, ścisłowcy, humaniści, ponuraki, nostalgiczni, ulegli a także…

- Gerard?

… natarczywi.

- Nie – mruknąłem.

- Nawet nie wiesz, o co chcę ciebie zapytać – warknął zirytowany.

- Wiem.

- Weź się do mnie odezwij od czasu do czasu. – Frank szturchnął mnie dość niedelikatnie i mało subtelnie.

- Robisz mi siniaki tym ciągłym tykaniem. – Strąciłem gwałtownie jego dłoń z mojego ramienia.

- Jak tego nie robię, to w ogóle nie reagujesz.

- Pech.

- Zachowujesz się jak ostatni buc – prychnął urażony.

Od razu przyszło mi na myśl to dziwne zmienianie końcówek wyrazów, które słyszałem wielokrotnie na korytarzu. Nie żebym się przysłuchiwał. Zwyczajnie nastolatki mają to do siebie, że usiłują wyraźnie dać o sobie znać innym ludziom z grupy oraz otoczeniu w ujęciu już całkowicie ogólnym. W efekcie tych działań artykułują strasznie wysokie i głośne dźwięki, których wręcz nie sposób zignorować.

- Jestę bucę – mruknąłem, krzywiąc się ironicznie.

Co za idiotyzm. Kolejny żałosny wymysł młodzieży, który wręcz szerzy masowe zidiocienie. Mógłbym jeszcze długo wygłaszać własne niezadowolenie oraz pogardę dla rodzaju ludzkiego, gdybym nie zdał sobie sprawy z tego, że wypowiedziałem to głośno i chyba całkiem wyraźnie. Stłumiony przez rękę, cichy śmiech Franka jedynie potwierdził moje obawy, co do braku kontroli nad ośrodkami mowy własnego ciała.

- Widzisz? – zagadnął. – Jak chcesz, to potrafisz być całkiem normalny i nawet trochę zabawny.

Spojrzałem mu w oczy. Lśniły blaskiem rozbawienia i szczytowego wręcz zainteresowania jednocześnie. Chyba nie do końca zrozumiał, że nie usiłowałem być… zabawny, niemalże prychnąłem z pogardą, a wypowiedziane słowa zakrawały na zwykłe dzieło przypadku. Zostały wypowiedziane nieświadomie i już na pewno nie miały na celu rozbawienia mojego wianuszka jakże oddanych poddanych. Przecież mam ich tylu. Moja domniemana radość była tak niedorzeczna jak wieżowiec w obrazie znanego malarza o tematyce rustykalnej.

Chłopak przyglądał mi się z ciekawością, która emanowała od niego aż w bolesnym nadmiarze nad wyraz dosadnie.

Pierwszy raz chciałem się odezwać do kogoś, kto nie jest ściśle związany z moją tajemnicą. Ale mimo tych wszystkich odczuć, nie wypowiedziałem ani słowa. Nie mogłem. Dałem sobie słowo, że nikt się o mnie nie dowie i tak pozostanie. Konsekwencja. Analiza niepożądanych skutków. Wytrwam we własnym postanowieniu choćby nie wiem co. Istnieje za duże ryzyko ze wszelkie dziwactwa, które ściśle się mnie trzymają, poprzez podobne znajomości wyjdą na jaw.

Po chwili do Franka chyba dotarło, że na nic więcej z mojej strony liczyć nie może, więc spuścił wzrok, a uśmiech stopniowo spełzał z jego twarzy. Lekko zaróżowione policzki powoli wracały do pierwotnego odcienia jego skóry. Ściągnął lekko brwi i potrząsnął głową.

Zacisnąłem mocno pięści pod blatem ławki.

Analiza konsekwencji.

Poniekąd zrobiło mi się go nawet szkoda i na usta wręcz cisnęło mi się nieśmiałe przepraszam. Jednak  nadal milczałem, a w głowie zacząłem obmyślać plan, jak skutecznie go do siebie zniechęcić. Przejawami złudnej dobroci daje mu nadzieję na nawiązanie ze mną głębszego kontaktu, a dawanie tego typu nadziei jest nie w porządku, z czego nawet taka aspołeczna istota jak ja zdaje sobie sprawę.

Muszę się całkowicie od niego odciąć. Doskonale zdaję sobie sprawę, że obelgi i małomówność niewiele dają w walce z upartym charakterem tego gnojka. Jednak przecież go nie pobiję, nie podpalę mu domu czy nie podłożę mu martwego jelenia na wycieraczce.

Analiza konsekwencji.

Mogę poudawać chorego psychicznie, szalonego, niebezpiecznego dla społeczeństwa czy nieco strasznego, ale nie totalnego wariata, bo zainteresuje się mną policja, a tego nie chciałbym najbardziej ze wszystkich rzeczy, których… no nie chcę. Zacny tok myślenia, Gerardzie. Z każdym dniem głupiejesz coraz bardziej.

************************

Dłonie lekko mi drżały na początku, lecz kiedy wciągnąłem się w szereg zadań z chemii, fizyki, biologii i geografii, zacząłem się uspokajać. Skupiłem się na treści zadań i z ulgą stwierdziłem, że w większość poleceń to zazwyczaj proste pytania, na które byłem w stanie jak najbardziej odpowiedzieć.

Zerknąłem ukradkiem w stronę Gerarda. Zdziwiłem się, kiedy zauważyłem, w jaki sposób chłopak rozwiązuje swój test. Wziął długopis między opuszki palca wskazującego i kciuka, a następnie przeskakiwał z odpowiedzi A na odpowiedź B, z odpowiedzi B na odpowiedź C i tak dalej, mrucząc coś pod nosem – nie jest wykluczone, że jakąś wyliczankę dla dzieci z podstawówki.

Ściągnąłem brwi w geście kompletnego braku zrozumienia dla jego poczynań. Ten kretyn nie zastanawiał się nad treścią polecenia. Ba! On nawet, kurwa, tego cholernego plecenia nie czytał. Najbardziej zabawne chyba było to, że w tym wszystkim zaznaczone przez Waya odpowiedzi, wyszukane jego bardzo dziwnym sposobem, okazały się być odpowiedziami błędnymi niemalże w stu procentach. Dobra. To nie jest zabawne. To jest tragiczne.

Skrzywiłem się, powracając do rozwiązywania swojego testu. Przyjrzałem się uważnie łodydze roślinnej i zacząłem skrupulatnie analizować  jej warstwy, aby następnie udzielić odpowiedzi na kilka pytań dotyczących ilustracji.

Jednak nie byłem w stanie się skupić. Mruczenie Gerarda kompletnie wyprowadzało mnie z równowagi. Do tego dochodziła świadomość jego lekkomyślności, co zwyczajnie mnie wkurzało. Nie wierzę, że jest aż takim idiotą. Na pewno zdaje sobie sprawę z konsekwencji własnych czynów. Ta szkoła ma za wysoki poziom, żeby dostał się do niej jakiś półgłówek. Odetchnąłem głęboko, licząc do trzech i odwróciłem się do Gerarda z zamiarem subtelnego zwrócenia mu uwagi tak, aby nauczyciel nadzorujący się nie przyczepił, lecz mój wzrok spełzł wzdłuż ramienia chłopaka na jego nadgarstek, którego staw wykonywał właśnie okrężny ruch, zaznaczając… błędną odpowiedź. Co za niespodzianka. Jednak nie to zyskało moje zainteresowanie.

Na skórze Waya rozciągała się potworna, czerwona szrama. Prawie odwróciła moją uwagę od tatuażu, znajdującego się w tym samym miejscu co skaleczenie. Przyjrzałem się temu bardziej uważnie, będąc w coraz większym szoku. Nie jest to jakaś sobie rana, lecz poważny uraz skóry, wielokrotnie rekonstruowany, ponawiany raz za razem z przybliżoną częstotliwością. Nie mam bladego pojęcia, co on robił, aby nabawić się podobnych… defektów. Jednym słowem wyglądało to okropnie. Wciągnąłem głośno powietrze, gdyż zapomniałem chwilowo  o takiej ważnej czynności jak oddychanie. Momentalnie powiodłem wzrokiem na drugi nadgarstek chłopaka. Spod rękawa wystawał biały materiał bandaża.

Wzdrygnąłem się lekko. Nawet nie chciałem myśleć o tym, co znajduje się pod spodem.

- Przestań się gapić na mnie jak na zwierze w cyrku – niespodziewanie warknął Gerard, naciągając rękawy bluzy na dłonie. – Zajmij się swoim tyłkiem.

Speszony odwróciłem szybko wzrok od jego ciała. Poczułem, jak nagle moje policzki pokrywają się z lekka czerwienią. A przecież nie zrobiłem nic, czego powinienem się wstydzić, żałować, czy za co powinienem przepraszać. Jednak zastałem przyłapany na gorącym uczynku ukradkowego przyglądania się Gerardowi. Przez niego samego.

************************

Oddałem pospiesznie test, niemalże wybiegając z klasy. Na oślep wepchnąłem długopisy do plecaka i rozejrzałem się dokoła.

Kiedy ujrzałem znikającego za rogiem Gerarda na moje usta wpłynął cwany uśmiech. Ruszyłem przed siebie szybkim krokiem, aby dogonić usiłującego mi zbiec chłopaka. Skręciłem w prawo i wszedłem w niewielki, kończący się ślepo korytarz. Przesiadują tutaj zazwyczaj ludzie, którzy chcą poprzebywać w samotności, czytelnicy, artyści, marzyciele oraz pomniejsze wyrzutki społeczne (chociaż niejako to pojęcie nie ma zbytniego, utrwalonego zastosowania oraz racji bytu w tejże placówce. Jeżeli ktoś bardzo chce, jest na pewno w stanie znaleźć znajomego tutaj, w szkole). Oczywiście hałas panuje w tym zakątku tak, jak i wszędzie. Patrząc jednak pozytywnie, nikt nie chodzi cały czas w jedną czy druga stronę, nie przeciska się na siłę i nie potrąca nikogo do czasu, aż przerwa się nie skończy i każdy będzie musiał udać się na lekcje. Na tym świecie mało jest miejsc przyjaznych ogółowi.

- Gerard! – krzyknąłem, podchodząc do niego. Chłopak westchnął, co poznałem po zrezygnowanym wyglądzie jego sylwetki oraz gwałtownym opadnięciu torsu. Nie wątpię w stwierdzenie, iż go rozdrażniłem. – I jak ci poszły testy? – zagadnąłem. Nie zniechęciła mnie jego małomówność. Może zachowywałem się jak kretyn w ciągłym lataniu za nim, ale nie szkodzi. Mogę być naiwnym, głupim kretynem, ale chcę się dowiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi. W szczególności po dzisiejszych odkryciach.

- Jakoś – odparł nieco lakonicznie, myślami będąc zapewne mile stąd i jeszcze dalej.

- Właśnie widziałem – mruknąłem pod nosem.

Stanęliśmy naprzeciwko siebie. Gerard wsadził ręce w kieszenie swoich czarnych rurek i odniosłem wrażenie, że przygląda mi się bardzo uważnie spod tej swojej grzywki i ocenia w myślach, albo, co bardziej pasuje do jego prześmiewczej i sarkastycznej natury, zgrywa się, powstrzymując ironiczny uśmieszek pełen jadu.

         Kiwałem się nieco w przód i w tył, posługując się palcami stóp oraz piętami. Poczułem się nieco niezręcznie, nie wiedząc, jak nawiązać dalszą rozmowę, czy podjąć w pełni interesujący mnie temat teraz czy może nieco później. Rozejrzałem się dokoła, marszcząc brwi. Jak trudno było z nim zamienić chociażby słówko. Wypuściłem powoli, zalęgające w płucach powietrze.

         Nagle niespodziewanie Gerard postąpił gwałtownie krok w moim kierunku, na skutek czego niechybnie zaleźlibyśmy się bardzo blisko siebie, gdybym automatycznie się nie cofnął. Na ustach czarnowłosego zaigrał, według mnie, już od dłuższego czasu powstrzymywany ironiczny uśmieszek, którym raczył mnie jakoby istotę mało rozumną. Zarumieniłem się nieznacznie, spuszczając wzrok. Skupiłem niemalże całą swoją uwagę na wystającym z rękawa bluzy Waya skrawku bandaża.

- Chyba opatrunek ci się rozwiązał – zwróciłem mu usłużnie uwagę.

- Zdarza się. – Odpowiedziało mi wzruszenie ramion, przyprawione słowami z totalną arogancją. Nic nie zrobił w kierunku naprawienia defektu i zaprowadzenia porządku.

- Nie zawiążesz sobie?

- Nie.

Nagły jazgot dzwonka, obwieszczającego koniec przerwy, wdarł się boleśnie w ośrodki mojego słuchu. Wszyscy dokoła jak na komendę zerwali się do pionu z posadzki, krzeseł i ławek. Ruszyli stadnie w kierunku swoich klas, potrącając mnie lekko przez nieuwagę. Kilkakrotnie zachwiałem się, popchnięty z inicjatywy jakiegoś ucznia, lecz szybko odzyskiwałem pełnię świadomości i powracałem do pierwotnej pozycji jednocześnie. Starałem się nie stracić Gerarda z oczu. Bardzo zaskoczył mnie fakt, że chłopak nie rusza się ze swojego miejsca i tak jakby czeka, aż sytuacja na korytarzu się uspokoi.

         Po kilku minutach gwar ustał, a ostanie drzwi zamknęły się z głośnym trzaśnięciem, które rozniosło się echem po budynku.

- Gerard… - zacząłem niepewnie, aczkolwiek z konkretnym zamiarem. – Powiedz mi, co się z tobą dzieje? – Czarnowłosy ponownie zrobił krok w przód, a moja odpowiedź była identyczna jak poprzednim razem przy takim manewrze. – Mógłbym ci pomóc, jakbyś chciał. – Krok w przód. Krok w tył. – Powiedz mi po prostu… - Przód. Tył. - … czy ty jakkolwiek… - Przód. Tył. - … ulegasz… - Przód. Tył. - … przemocy domowej?

Krok w przód.

Krok w tył.

Ściana.

Osaczenie.

Chrząknęłam ze zdenerwowania. Poczułem się odrobinę niezręcznie w obecnym położeniu. Już nie byłem w stanie się cofnąć, za to on mógł z powodzeniem, się przybliżyć, co też nieskrępowanie uczynił.

Warunki naszej rozmowy nie przedstawiały się zbyt korzystnie dla mojej osoby. Nikt nie przebywał na korytarzu i w ogóle żywej duszy te mury w chwili obecnej nie widziały. Chyba, że w klasach.

Zawładnął mną pewnego rodzaju niepokój. Zerknąłem szybko w bok. Postąpiłem krok w prawo, mając zamiar wydostać się z tego położenia. Nieoczekiwanie jednak ręka Gerarda z impetem uderzyła w ścianę tuż przy moim uchu. Przywarłem ciałem do chłodnej powierzchni na całej jego rozciągłości. Serce zaczęło mi bić szybciej, a oczy rozwarły się szerzej w geście zaskoczenia i bezgranicznego strachu. Palce automatycznie zwinąłem w pięści. Przygotowałem się psychicznie do ewentualnej samoobrony. Z jednej strony byłem przerażony a z drugiej nawet zaintrygowany. Jednak chyba wolałbym zwiać niż prawdopodobnie dowiedzieć się, na czym ta owa niesamowita energia się opiera.

- A teraz ty mnie posłuchaj – zaczął lodowato z zamkniętymi oczami. Dostrzegłem jego lekko drżące powieki przez zasłonę czarnych włosów. – Przestań się wtrącać w moje życie i daj mi święty spokój. Ten świat nie jest kolorowy. – Nachylił się do mojego lewego ucha i wyszeptał złowrogo. – To krew i krzyki. Ból i łzy – mruknął nisko, stanowczo za bardzo folgując sobie w kwestiach naruszania czyjeś przestrzeni prywatnej. – A ty najlepiej zrobisz, jeżeli będziesz się od tego łajna trzymać z daleka.

Nagle chłopak odchylił się nieco i stanął ze mną twarzą w twarz niesamowicie blisko. Nasze nosy niemalże się stykały.

Kiedy Gerard otworzył oczy, moje źrenice zwężyły się gwałtownie pod wpływem buzującej w żyłach adrenaliny. Napotkałem nieprzeniknioną, zagadkową zieleń, pełną sprzeczności głębię. Zieleń ciemną, która nie wyraża żadnych emocji i jest całkowicie obojętna na nieszczęścia otaczającego nas świata. Przełknąłem ślinę, wstrzymując nadal oddech.

Nieoczekiwanie czarnowłosy zaśmiał się chicho. Ale ten śmiech był pozbawiony jakiejkolwiek wesołości. Zwiastował raczej coś bardzo nieprzyjemnego i być może nawet opłakanego w skutkach. Odepchnął zgrabnie swoje ciało rękoma od ściany za mną i odszedł niespiesznie w nieznanym mi kierunku niczym mroczna zjawa z zaświatów.

************************

- Nie mam pojęcia, ile jeszcze tam tak stałem po tym, jak on odszedł. Najpierw był ogromny szok, czyste niedowierzanie. Później pojawił się ten irracjonalny strach, że jak będę szedł, to wyskoczy na mnie zza rogu i zadźga jakimś nożem czy piłą łańcuchową.

- No ja nie wiem czy taki irracjonalny – mruknął Robbie. – Z tego co mówisz, to wynika, że koleś ma o wiele bardziej nierówno pod sufitem niż na początku zakładałem. Jednak muszę ci szczerze pogratulować mimo zaistniałych okoliczności. – Klasnął powoli trzy razy rękoma, przyglądając mi się z pewnego rodzaju pozytywną iskierką w oku. – Powiedział ci więcej niż mi i wyraził przy tym sobą o wiele mocniej, co czuje  niż kiedykolwiek wcześniej.

- No ja nie jestem pewien, czy to jest powód do dumy. Serio – mruknąłem. – Byłem taki posrany jak nigdy wcześniej. Bałem się utrzymać z nim kontakt wzrokowy, ale jednocześnie bałem się także spuścić wzrok. W sumie to ogarnął mnie tak wielki paraliż, że nie byłem w stanie zrobić nic poza lampieniem się na niego.

Przeszliśmy kawałek parkiem. Mijając plac zabaw, przerwaliśmy rozmowę, gdyż wrzaski dzieci nie pozwoliły na normalną konwersację.

         Skończyliśmy lekcje już jakiś czas temu. Po dość nietypowym zetknięciu z Gerardem, wróciłem na lekcję religii, przepraszając najmocniej za spóźnienie, co katechetka zbyła lekceważącym prychnięciem. Nie cierpię tej baby. Robbie już na wejściu zauważył, że coś się stało. Pewnie gdyby owe zajście miało miejsce na przerwie, minąłby mnie w tłumie i zignorował. A tak wszedłem prawie w połowie zajęć. Z resztą cóż się dziwić. Prawie z każdego członka mojego ciała emanowało zdenerwowanie pomieszane z pozostałościami strachu, który mnie wtedy ogarnął.

         Kopnąłem pierwszy lepszy kamień, który wślizgnął mi się pod podeszwę buta.

- Daj sobie z nim spokój – podjął po chwili temat. – Nie wiadomo, co jeszcze mu odbije, a raczej wielka tragedia się nie stanie, jeżeli odpuścisz.

- Niby tak – mruknąłem. – Jednak jestem strasznie ciekawy wszystkiego, co się z nim i u niego dzieje. Coś mnie przyciąga do tego wariata. – Wzruszyłem ramionami.

- Zakochałeś się czy co?

Zamarłem chwilowo i przyjrzałem się Robbiemu. Chłopak głupio się uśmiechał, po czym poznałem, że zwyczajnie żartował. No przecież, że żartował. Uśmiechnąłem się fałszywie na znak, że zrozumiałem ten niezwykle wyszukany kawał.

         Nie byłem w stanie tylko pojąć tego, dlaczego ten niecodzienny przytyk wywołał we mnie dość dziwne i niejednoznaczne emocje. Spiąłem się i zdenerwowałem, jakby chłopak odkrył jedną z moich długo oraz skrzętnie skrywanych tajemnic, podczas gdy nic takiego miejsca nie miało. To było po prostu dziwne i jak na tę chwilę sam nie jestem w stanie rozpracować własnego toku rozumowania.

- Na dniach zagadam do psycholożki, bo będę miał z nią zajęcia – oznajmiłem. – Jeżeli to nic nie da i nie pojawią się żadne sposobności ku temu, aby rozgryźć tę żywą i chodzącą zagadkę, to odpuszczę i zajmę się swoimi sprawami.

- Tak będzie chyba najlepiej – przyznał chłopak w zadumie. – Nic raczej się nie dowiesz, a zmarnujesz jedynie kupę czasu. – Wsadził ręce w kieszenie spodni i spojrzał w niebo. – Robi się coraz cieplej.

- Co się dziwić. Wiosna nadchodzi wielkimi krokami.

- A z wiosną dłuższe dni.

************************

        

Ciemna zieleń

Ciemna zieleń jest głównie kolorem soczystych traw z okresu letniego.

Ciemna zieleń kojarzy się z polami, lasami oraz łąkami, gdzie można spędzać czas zarówno aktywnie wraz ze znajomymi jak i na leniuchowaniu w samotności.

Ciemny zielony to również odcień oczu. Takie tęczówki są niekiedy nieprzeniknione i trudno z nich cokolwiek wyczytać. Oczy kota.

Z ciemną zielenią wiąże się również okres świąteczny w porze zimowej. Po naszym domu roznosi się wówczas specyficzny zapach choinkowego igliwia, a same drzewko mieni się tysiącem barw i blasków lampek oraz bombek, które rozpraszają kolorowe światło.

Zieleń to przede wszystkim kolor nadziei. Tutaj intensywność tej barwy nie ma znaczenia. Nadzieja jest czymś pięknym dla człowieka, któremu nic już tak właściwie nie pozostało.

To zgubne i budujące.

Zło w dobru.

Dobro w źle.

Wzajemne uzupełnienie.

************************

Jego blizny były straszne. Cały czas migają mi przed oczami ich obrazy.

 I ten tatuaż. Miał wzór druta kolczastego. Oplatał cały nadgarstek dokoła.

To nieco dziwne, że nastolatek uczęszczający zaledwie do pierwszej klasy liceum już ma dziary. Nie powiem, że sam nie myślałem o kilku tatuażach, ale czekam aż mama przestanie kręcić nosem w tej sprawie.

Jednak blizny… wyglądały jakby zostały zrobione przy użyciu wielkiej siły. Gdzieniegdzie były jeszcze świeże rany. W miarę świeże. Otarcia wyglądały na stosunkowo stare, a same znamiona na odnawiane przez szereg długich lat. Dawało to nieco upiorny efekt. Skóra w miejscu blizn wyglądała na zgrubiałą i szorstką. A jaka była w rzeczywistości? Nie jestem pewien, czy chciałabym się o tym kiedykolwiek przekonać.

Leżałem na łóżku w bokserkach i rozmyślałem o tym, co może ten chłopak przezywać we własnym domu. Jakieś tortury? Zwykłe znęcanie się bez jakiś udziwnień czy gadżetów? Niewątpliwie cierpiał wewnątrz i nie chciał nikomu tego pokazać poprzez uzewnętrznienie własnych uczuć. Chciałbym mu jakoś pomóc, lecz staje się to niemożliwym w obliczu jego strasznego charakteru. Zamyka się na świat i nie chce nic od niego wziąć. Stara się utwierdzić siebie samego w przekonaniu, że jest samowystarczalny. Ale nie jest.

Ludzie są ważnym elementem w życiu każdego człowieka. Gerard zdaje się tego nie dostrzegać, bądź też nie chce tego dostrzec. Jego rozumowanie jest stosunkowo smutne. Samotność wyprawia dziwne i wielorakie rzeczy z naszą psychiką. Zrobiła z chłopaka jednostkę wręcz aspołeczną z wyraźną oraz nieukrywaną awersją w stosunku do otoczenia. Jednak nie jest z nim aż tak źle. Odzywa się przecież do niektórych osób.

Czuję, że on chce niejako gdzieś przynależeć i nawiązać z kimś bliższe relacje, aczkolwiek coś mu na to nie pozwala. Zastanawia mnie jedynie co… Jednak mój świat nie kręci się wyłącznie dokoła Gerarda. Mam swoje priorytety i sprawy na głowie, które są dla mnie bardzo ważne.

Przejmuje się trochę testami, które pisaliśmy. Czułem się w sumie nawet pewny, udzielając odpowiedzi na pytania. Z całego zestawu liczącego pięćdziesiąt zagadnień, tylko dziesięć było zdań otwartych.

Biologia nie stanowiła tutaj większego problemu. Pojawiły się między innymi narządy wewnętrzne zwierząt, łodygi roślin oraz ich liście, układ odpornościowy człowieka, łańcuch pokarmowy i chyba coś w związku z efektem cieplarnianym i obiegiem węgla w przyrodzie, nie odejmując oczywiście kwaśnych deszczy.

Geografia również nie przysporzyła mi większych trudności. Cała filozofia polegała na określeniu długości i szerokości geograficznej z minutami jakiegoś miasta w Afryce. Do rozpoznania dali kilka gleb oraz ich struktury, skały, kanały, parę rzek w Europie i jezior w Kanadzie. Parę pytań dotyczyło usług i rolnictwa w naszym kraju i należało na koniec arkusza z geografii wymienić pięć największych pod względem wielkości stanów Ameryki oraz pięć największych pod względem liczby ludności.

Matematyki w sumie nawet nie liczę. To dla mnie zwykła zabawa pomieszana z czystą przyjemnością, tylko tyle, że zamiast klocków mam do dyspozycji liczby. Matematyki tak właściwie nie biorę pod uwagę, bo raczej poszła mi jak zwykle najlepiej.

Chemia nie była najłatwiejsza. Parę reakcji i zmiany zachodzące w poszczególnych mieszaninach przy podgrzewaniu, zbiły mnie odrobinę z tropu. Woda bromowa to coś, co zawsze wywołuje we mnie mieszane uczucia. Przy zmieszaniu dwóch preparatów i dodaniu danych substancji do siebie pojawiają się często pytania o kolor na jaki zabarwi się mieszanina. Chemia jest dla mnie fajna, póki do gry nie wchodzą właśnie wyżej wymienione problemy natury badawczej.

Ogólnie rzecz biorąc, czuję się mocny. Jednak to nie zawsze idzie w parze z właściwą wiedzą i przekładem na punkty, które z kolei zamieniają się w procenty. Jak to mówią: Chcę dostać piątkę. Uczę się na czwórkę. Umiem na trójkę. Pisze na dwójkę. Dostaję pałę.

Westchnąłem cicho i wsunąłem się pod kołdrę. Przekręciłem się na brzuch, wtulając twarz w miękką poduszkę. Przymknąłem lekko powieki.

Ciekawe jak poszło Gerardowi.

************

Odpowiadając na komentarze:

Thoughtless: Twoje porównanie tak bardzo mnie powaliło :D Ale sama przyznam, że doszłam do tego wniosku jakiś czas temu i starałam się takie odczucie zniwelować. Ale jak widać nie udało mi się do końca :D

Runaway Scars: Ten wniosek odnośnie śmierci to dewiza życiowa mojej babci oraz byłej katechetki. Cóż… ja sama jestem niewierząca, ale podobnie jak tobie, nie przeszkadza mi to w planowaniu swojego życia czy też po prostu w życiu. Nutka autobiograficzna… A i owszem :D W pewnym sensie na pewno. Tylko ja niejako na pewnym etapie zostałam sama z własnego wyboru, a Frank niestety nie XD

Thalia: Ten sen… to zwykły sen! Gerard nie posiada paranormalnych zdolności :D Dziękuję za tak barwny komentarz, gdyż niezwykle podniósł mnie na duchu po całym dniu zabawiania piętnastoletniej kuzynki C: A Frank ma bardzo niezdrową i bardzo obsesję XD

Awake And Unafraid: Po opowiadaniu, powiadasz? Tylko wiesz… jest pewien problem. Lilia będzie miała +/- 50 rozdziałów i to bardziej + niż - XD

Paper Rose: Twoja opinia mi bardzo rozjaśniła pewne sprawy, za co jestem niezmiernie wdzięczna i nie, Lilia nie będzie angstem. Oczywiście pojawią się może z 2 głębsze wspominania, ale na tym koniec :3

+ od tej pory będę odpowiadała na komentarze bezpośrednio pod nimi. Tylko tym razem pojawił się lekki zastój z wchodzeniem na bloga.

Mam już mętlik w głowie co do prequli, sequeli, sriqueli, więc musze jednak to rozważyć głębiej.  Co do sequela natomiast… pojawiło się trochę osób, które chciałyby go przeczytać. Sama myślałam nad sequelem, ale cóż… nie mam na niego pomysłu. Obiecuję, że gdy tylko na coś wpadnę, od razu Was poinformuję. No i dzisiaj 23 lipca, światowy dzień wszelkich Chemikalii. Nie wiem czy się dołować czy cieszyć…